Petra schreef: ↑17 jun 2020, 00:18 
Nou wat een goeie uitleg, dank je!
Als ik je goed begrijp... dan zeg je wat ik al als optie opperde.. dat het mystieke moeilijk in woorden te vangen is en niet bedoeld was voor het gewone volk.
Sta me toe je hier te corrigeren.
De mystiek, althans in katholiek verstaan, is namelijk wel degelijk bedoeld voor het gewone volk. Sterker nog, in de katholieke geloofstraditie is er naast de officiële kerkelijke liturgie (die al vrij uitgebreid is) een heel uitgebreid assortiment aan volksdevoties, die soms misschien wat kitsch kunnen overkomen, maar wel inleiden in de mystiek.
Alles wat ons tot God brengt is namelijk mystiek. Van het jezelf bekruisigen tot het ontvangen van de sacramenten, het is allemaal mystiek, allemaal uiting van de vereniging tussen God en de mens, het bovennatuurlijke en het natuurlijke. Het zal per gelovige en ook per roeping verschillen hoe diep het niveau gaat, maar de basis is altijd de uitwisseling van liefde tussen God en mens.
Ieder mens wordt, zo ik geloof, uitgenodigd om die liefdesrelatie met God aan te gaan, zich daartoe van slechte wegen te bekeren en zo uiteindelijk boven zichzelf uit te stijgen, ieder naar de eigen roeping. Ze is dus eigenlijk
easy to learn, hard to master. Bij wijze van spreken natuurlijk, want het christendom gelooft wel dat elke vordering uitsluitend afhangt van Gods genade en niet of slechts deels van eigen oefening.
Wat ik me afvraag... waarom waren die brieven van Paulus zo moeilijk voor Petrus dan? Als zelfs ingewijden het al moeilijk vinden... wat zegt dan dan?
Vergelijk het met wiskunde (waar ik zelf overigens baggerslecht in ben). Wiskunde is verschrikkelijk moeilijk, maar wel door iedereen te leren. Het kost je alleen wel veel tijd en moeite om het onder de knie te krijgen en dan nog kun je een leven lang je erin verdiepen. De een heeft wellicht meer aanleg ervoor dan de ander, waardoor hij of zij sneller begrip heeft, maar ook dan blijft het studeren en oefenen.
De een zal zich daarom beperken tot de alledaagse wiskunde en daar tevreden mee zijn, terwijl de ander zich graag stort op de echt complexe wiskunde. Het is dan niet zo dat de een minder of zwakker zou handelen, want ieder heeft een eigen weg te gaan en niet iedereen zal daarvoor echt alle wiskunde van de wereld nodig hebben.
Zo zal niet iedereen in dit leven de meest 'hoge vormen' van mystiek bereiken of aanvaarden, maar dat hoeft ook niet. De liefde is het belangrijkst en wat hier ontbreekt, zal God ter zijner tijd alsnog vervolmaken. Hij heeft alle tijd en geeft een ieder naar wat men nodig heeft.
Paulus behandelt in zijn brieven vrij zware, theologische kost, als aanvulling op zijn predikingswerk in de betreffende gemeenten. Hij heeft namelijk nog veel meer gezegd en ook geschreven, maar dat is niet op schrift bewaard gebleven. In hoeverre het vandaag in een ononderbroken geloofstraditie (ongerept) bewaard is gebleven, is een discussie tussen vooral katholieken en protestanten.
Wat je in de brieven leest, zijn enkel antwoorden op vragen die in de betreffende gemeenten leefden; ze vertellen dus niet het gehele verhaal. Het gehele verhaal is te kennen, zo ik geloof, door het bestuderen van de andere bijbelboeken, de werken van de eerste kerkvaders destijds en door je eigen geloofservaringen die daarop aansluiten.
Verder snap ik dat dus het NT geschreven is in een tijd van vervolgingen en ballingschap en daarom zo vol staat met woede en wraak.
Misschien is daarom voor die ene God gekozen want volgens mij was dat (toen er nog meerdere godinnen/goden vereerd werden) de oorlogsgod.
Ik neem aan dat je het OT bedoeld? Volgens mij zijn er verschillende theorieën over wie Elohim oorspronkelijk was. Sommigen zeggen weer dat hij de berggod of een vulkaangod was, of zelfs dat hij de monotheïstische God van farao Amenhotep IV zou zijn geweest.
Ik zelf geloof dat het te maken heeft met heilspedagogie: God paste zich aan aan de denkbeelden destijds, om vervolgens die denkbeelden langzaam om te vormen tot het meer universele geloof van nu. Van een tribale stamgod veranderde Hij zo als het ware in de God van liefde en barmhartigheid zoals wij die nu kennen.
Die weg gaat Hij namelijk ook nu met ieder mens en eigenlijk ook met de kerk zelf. Hij dringt zich niet op en wil zich altijd zowel mysterieus als begrijpelijk uiten. Mysterieus genoeg om ons te leren dat Hij God is en blijft, begrijpelijk genoeg om Hem te kunnen beminnen.
Wat ik ook niet snap is dat ik dan best de verhalen kan lezen als ervaringen van de schrijvers. Maar het zijn wel ervaringen over bloederige moord en wraakpartijen. Dus hoe kan ik daar nou een liefdevolle barmhartige God in ontdekken?
Dat is tegenstrijdig.
Is God van gedachten veranderd? Was ie eerst boos en wraakzuchtig en werd ie later liefdevol.. zit het zo dan?
Nu ken ik jouw levensomstandigheden natuurlijk niet, maar als je in de Benelux woont, dan leef je in elk geval in een welvarend, vreedzaam land, waar je (relatief) veilig over straat kunt lopen, vreemdelingen kunt passeren zonder de angst dat ze je zullen doodslaan, waar een overheid het geweldsmonopolie heeft en waar ook de armste mensen meestal eten, drinken en mogelijkheden tot opvang en hulp hebben.
Er zijn natuurlijk wel serieuze problemen en er is criminaliteit, maar je zult in normale omstandigheden niet constant op je hoede zijn tijdens het boodschappen doen, uit angst dat iemand je zou kunnen doden, omdat je in een andere wijk woont en dus als vijand gezien zou worden.
Dat was in die tijd heel anders. Landsgrenzen en stamgrenzen waren niet zo absoluut en werden middels oorlogen voortdurend bevochten. Vijanden konden je stad of dorp binnendringen om de boel plat te branden, je vrouwen te verkrachten en je kinderen te doden.
Er was geen uitgebreide politiemacht en rechters namen niet alle rechtszaken aan, dus je moest vaak zelf je recht zien te halen. Ook waren er geen uitgebreide sociale vangnetten, dus als je als wees, weduwe of behoeftige niet geholpen werd, dan had je echt een probleem.
Het leven was in die tijd, en in veel werelddelen nog steeds, veel rauwer, bloederiger en harder dan het rijke leven dat wij hier leven. Rustig onder je boom kunnen zitten als ideaal klinkt voor ons misschien wat oppervlakkig, maar was voor het volk destijds écht niet vanzelfsprekend.
In die context worden de verhalen over wraak en geweld denk ik al wel duidelijker. Merk daarbij op dat de roep om wraak vaak tot God gericht is: er wordt vaak gebeden of Híj de wraak op zich wil nemen. Ze vertrouwen hun woede dus aan Hem toe en dat is precies zoals Hij het graag wil.
Want ook díé gevoelens mogen er zijn. Dat klinkt misschien raar, maar eigenlijk is geen enkele emotie fout. Hoe je ermee omgaat en in hoeverre je het aan God toevertrouwt, dat bepaald of ze je tot het goede of het kwade brengen. Zo kan boosheid terecht zijn als het onrecht je raakt en je daarom God vraagt in te grijpen. En zo kan blijdschap weer kwalijk zijn als ze voortkomt uit onverschilligheid jegens het kwaad.
God wil geen emotieloze robots, maar mensen vol leven en expressie, ieder naar de eigen aard, die in heel hun doen en laten op Hem gericht zijn en zo zijn (hartstochtelijke!) liefde weten door te geven aan de mensen om hen heen, omdat zij er zelf van overstromen.
