Messenger schreef: ↑28 sep 2020, 19:03Zoals paus Franciscus al zei : God houdt onvoorwaardelijk van zelfs de aller slechtste mensen.
Klopt. Daarom accepteert Hij het kwaad niet en wil Hij ons daarvan louteren, hoeveel pijn dat misschien ook kan doen. Daarom benoemt Hij de zonde als zonde. Omdat Hij van ons houdt en ons niet vergiftigd wil zien door het kwaad.
Door het kwaad kunnen wij Gods liefde niet verdragen. Kunnen we niet begrijpen wat het betekent om je onvoorwaardelijk aan elkaar en aan God over te geven. Het kwaad maakt ons bang voor het licht en ook bang voor onze kwetsbaarheid. Het kwaad maakt ons minder menselijk en geeft ons steeds minder vreugde voor een steeds hogere prijs.
Je schrijft dat de meeste godsbeelden onjuist zouden zijn. Maar als God een ondoorgrondelijk Mysterie is, dan kun je dat niet zomaar zeggen. Dan ben je wat dat betreft afhankelijk van Gods openbaringen. En Hij openbaart zich echt niet enkel aan die ene Amerikaanse schrijver in deze tijd.
Door alle eeuwen heen heeft Hij zich aan vele mensen in vele culturen geopenbaard. Heeft Hij vele verhalen, riten, (volks)wijsheden en culturele uitingen laten ontstaan over Hem in relatie tot de mens, over onze diepste religieuze ervaringen. Daardoor is er een kaleidoscoop van godsbeelden ontstaan, waarvan die van Walsch er slechts één is.
Het heeft dan ook een reden dat alleen al de Bijbel uit 73 (of 66, in de protestantse canon) totaal verschillende geschriften bestaat.
Ik geloof dat er echter uiteindelijk slechts één volmaakt 'godsbeeld' is en dat is Jezus Christus. Wie Hem ziet, ziet God zelf. En het volmaakste beeld van God blijkt dat van een kapotgeslagen Man aan een kruis te zijn, vol liefde en vergeving. Een Man die zich volledig, onvoorwaardelijk geeft, die álles wat Hij heeft opgeeft om onze liefde terug te winnen. Om ons van het kwaad te redden.
Niet elk godsbeeld zal je evenveel aanspreken. En dat hoeft ook niet. Het zijn slechts gereedschappen om het bovennatuurlijke inzichtelijker te maken, handen en voeten te geven. Ze zijn niet het doel zelf, laat staan dat ze het Mysterie volledig weten te omvatten.
Het verabsoluteren van een godsbeeld als het enige ware beeld van God grenst dan ook aan afgoderij. Daarmee doe je God sowieso tekort.
Ook als je het leven van Christus overweegt, zul je merken dat zijn karakter veelkleurig is. Hij kan zowel troostend als streng zijn, zowel zacht als een lam als brullend als een leeuw. Hij vergeeft de berouwvolle zondaar, maar veroordeelt het kwaad en een ieder die daarin volhardt.
Mijns inziens is het daarom gepast om net zo open en respectvol naar onze voorouders in het geloof te luisteren. We hebben duizenden jaren geloofservaring met Hem, opgetekend, uitgedragen, overwogen en gebeden in onze geloofstradities. Duizenden jaren van vallen en opstaan, van woestijnen en oases, van zonde en van liefde.
En al die tijd waren we met Christus verbonden, direct door zijn werkelijke tegenwoordigheid binnen de Kerk of indirect door het geweten, de schepping en de sporen van Waarheid die in elke levensbeschouwing te vinden zijn. Hadden wij Hem innig lief, hadden we gemeenschap met Hem. Elke dag weer, waar ook ter wereld.
Die vele eeuwen aan diepe, mystieke ervaringen kun je mijns inziens niet zomaar weggooien of veronachtzamen omwille van een enkele schrijver die beweert dat God hem direct dicteert wat te schrijven. Hoe mooi en inspirerend je zijn teksten misschien ook vindt.