Onvoorwaardelijke liefde als 'staat van zijn'.

[hopper]

https://verkenjegeest.com/drie-geweldig ... ke-liefde/

Het geweldige aan onvoorwaardelijke liefde is dat het zo een diepe impact heeft. Het heeft de kracht om jou het gevoel te geven dat je compleet bent, zonder hier ook maar over na te denken.

Zo is dat. Voorwaardelijke liefde (wat geen liefde is) geeft een verscheurd en verdeeld gevoel. Afgescheidenheid!

"Onvoorwaardelijke liefde bestaat werkelijk in elk van ons. Het is deel van ons diepe innerlijke wezen. Het is niet zozeer een actieve emotie, maar een staat van zijn. Het is niet ‘ik hou van jou’ om die en die reden, niet ‘ik hou van jou als jij van mij houdt’. Het is liefde zonder reden, liefde zonder een object.”

-Ram Dass-

Als je liefde als een emotie ziet, dan heb je het alleen over wat aan de oppervlakte komt.
Dat borrelt misschien een beetje op als je een geliefde ontmoet.
De werkelijke liefde zit objectloos en zonder reden of doel in ons zelf.

Je kunt onvoorwaardelijke liefde voelen voor je ouders en je beste vrienden. En het is er gewoon; de ander hoeft het niet te ‘verdienen’.

Liefde is geen handelswaar. Je doet niet iets voor een ander in de verwachting iets terug te krijgen.
Wie dat wel doet, die saldeert onbewust. Ja heus, die mensen heb je.

“De ultieme les die elk van ons moet leren is onvoorwaardelijke liefde, die niet alleen anderen omvat, maar ook onszelf.”

-Elizabeth Kübler-Ross-

Onvoorwaardelijke liefde kan niets uitsluiten, want dat zou een voorwaarde zijn. Daarom sluit onvoorwaardelijke liefde jezelf ook in. Daarom is OL ook een 'staat van zijn'. Het is al in jou aanwezig. Tenzij je je er zelf van af keert.

“Iedereen onvoorwaardelijk liefhebben betekent niet dat we iedereen onze onvoorwaardelijke tijd moeten geven. Soms moeten we, om volledig lief te hebben, iemand nooit meer zien. Ook dit is liefde. Iemand de vrijheid geven om te bestaan en gelukkig te zijn, zelfs al moet dit zonder jou.”

-Vironika Tugaleva-

Soms moet je uit liefde afscheid nemen van iemand. Niet omdat je die mens niet meer wilt zien, maar omdat het niet gaat. Jezelf opdringen aan iemand die jou niet wenst te zien is het tegendeel van liefde. Liefde is je geliefden vrijheid gunnen en dat kan zeer doen als je partner kiest voor een ander bijvoorbeeld.

[Messenger]

Ik kan het er alleen maar mee eens zijn.

De laatste alinea wordt gezegd dat onvoorwaardelijke liefde ook loslaat en dat is ook zo.
Maar er gaat nooit een deur dicht.

[hopper]

Ik kan het er alleen maar mee eens zijn.

De laatste alinea wordt gezegd dat onvoorwaardelijke liefde ook loslaat en dat is ook zo.
Maar er gaat nooit een deur dicht.

Eens. Dat verwijst ook naar de 'staat van zijn'. Je hebt geen vrienden, je bent een vriend.
En soms moet je mensen loslaten, maar omdat je een vriend (liefde) bent laat je wel los, maar de deur wordt niet gesloten.
Liefde stelt geen voorwaarden en wacht geduldig af.

[Petra]

Onvoorwaardelijke liefde bestaat werkelijk in elk van ons. Het is deel van ons diepe innerlijke wezen. Het is niet zozeer een actieve emotie, maar een staat van zijn. Het is niet ‘ik hou van jou’ om die en die reden, niet ‘ik hou van jou als jij van mij houdt’. Het is liefde zonder reden, liefde zonder een object.

Ik geloof niet zo in onvoorwaardelijke liefde tussen mensen.
*Wel in woorden maar niet in daden.

Ik voel helemaal geen onvoorwaardelijke liefde als een staat van zijn. Integendeel.. dat zie ik als een redeloze liefde.
Waarom zou je elke misdadiger onvoorwaardelijk liefhebben? Nou nee.
Natuurlijk houd jij niet van je vrouw omdat ze ook van jou houdt, maar wel om redenen die jou bekend zijn. Anders kon je wel met eender welke mevrouw trouwen.
Maar nee zo werkt het niet.
Je houdt nou eenmaal van de ene mens meer als van de andere en van de meesten helemaal niet.
Met manlief ga ik met genoegen de eeuwigheid in, omdat ik daar mijn redenen voor heb. En daar zit zeker geen onvoorwaardelijkheid bij want als het een opdringerig, naar of jaloers type was geweest.. was ik meteen al foetsie gegaan.

Liefde is je geliefden vrijheid gunnen en dat kan zeer doen als je partner kiest voor een ander bijvoorbeeld.

Tja.. daar denken sommigen heel anders over.
https://www.hln.be/bizar/vrouw-snijdt-t ... gle.com%2F

Vrouw snijdt tweemaal (!) lid van overspelige man af

*
Tenzij.. ik het ook onvoorwaardelijke liefde mag noemen als ik je de rest van je leven achterna zit omdat je met je handen aan één van mijn kinderen bent gekomen bv.

[hopper]

Ik geloof niet zo in onvoorwaardelijke liefde tussen mensen.

Met 'een staat van zijn' wordt bedoeld dat je onvoorwaardelijke liefde bent.
Maar je reageert in je openingszin op heel wat anders: een geloof in onvoorwaardelijke liefde tussen mensen.
Dat is het onderwerp dus helemaal niet.

[Petra]

Ik geloof niet zo in onvoorwaardelijke liefde tussen mensen.

Met 'een staat van zijn' wordt bedoeld dat je onvoorwaardelijke liefde bent.
Maar je reageert in je openingszin op heel wat anders: een geloof in onvoorwaardelijke liefde tussen mensen.
Dat is het onderwerp dus helemaal niet.

Omdat het een utopische staat van zijn betreft die in de praktijk helemaal niet zo werkt.
Het zijn woorden die mooi kinken, maar mooie woorden lispelen is de kunst niet. IMO!

Je kan het allemaal wel mooi vertellen...maar zoals jij het vertelt ben je getrouwd met een verpakking en maakt de inhoud niet zoveel uit.
Natuurlijk is liefde voorwaardelijk. Sterker nog.. zowel aan de verpakking als aan de inhoud verbind je voorwaarden. Anders was je wel met een willekeurige man of vrouw getrouwd. En je bent ook niet met Jan en alleman bevriend.

Weet je waar al die onvoorwaardelijkheid en leegte mij aan deed denken..aan dementie. Als je ver genoeg heen bent ben je echt oordeelloos en ken je geen onderscheid meer tussen je vrouw of de verpleegster. Het is niet voor niks dat dit voor de meeste mensen een rampscenario is.
Weg zijn dan je voorwaarden. Omdat jijzelf dan ook weg bent.

[peda]

Er wordt in deze wereld geleefd onder dualistische omstandigheden en daar reageert bijna ieder mens, het ego-ik volgend, overeenkomstig op. De non-duale wereld kom je in de praktijk nergens tegen, behalve in de eigen bol. In de duale wereld heb je ambities, wensen, verlangens, ervaar je gevoelens, mijd je bepaalde mensen of je zoekt anderen juist op, er gebeurt voortdurend wat en daarop wordt gereageerd, je hebt visies en overtuigingen etc. Bij non-dualisme is dat allemaal over en voorbij, omdat het ego-ik is overwonnen.

[hopper]

Ik geloof niet zo in onvoorwaardelijke liefde tussen mensen.

Met 'een staat van zijn' wordt bedoeld dat je onvoorwaardelijke liefde bent.
Maar je reageert in je openingszin op heel wat anders: een geloof in onvoorwaardelijke liefde tussen mensen.
Dat is het onderwerp dus helemaal niet.

Omdat het een utopische staat van zijn betreft die in de praktijk helemaal niet zo werkt.
Het zijn woorden die mooi kinken, maar mooie woorden lispelen is de kunst niet. IMO!

Je kan het allemaal wel mooi vertellen...maar zoals jij het vertelt ben je getrouwd met een verpakking en maakt de inhoud niet zoveel uit.
Natuurlijk is liefde voorwaardelijk. Sterker nog.. zowel aan de verpakking als aan de inhoud verbind je voorwaarden. Anders was je wel met een willekeurige man of vrouw getrouwd. En je bent ook niet met Jan en alleman bevriend.

Weet je waar al die onvoorwaardelijkheid en leegte mij aan deed denken..aan dementie. Als je ver genoeg heen bent ben je echt oordeelloos en ken je geen onderscheid meer tussen je vrouw of de verpleegster. Het is niet voor niks dat dit voor de meeste mensen een rampscenario is.
Weg zijn dan je voorwaarden. Omdat jijzelf dan ook weg bent.

Vooral dat laatste. In liefde zonder voorwaarden ben 'jijzelf' ook weg. Maar als je dat als een denkbeeld beschouwt, dan kom je bij dementie uit.
Als realisatie in 'staat van zijn' neemt de liefde de plaats in van het 'jijzelf'. Realisatie is een geheel ander begrip dan 'utopische staat'.

Wat jij doet is onvoorwaardelijke liefde projecteren op situaties. In 'staat van zijn' is er geen waarom. Waarom ik met mijn vrouw getrouwd ben weet ik zelf niet, het is. Daarmee bedoel ik dat de vraag achterwege blijft. Waarom mijn vrienden met zo iemand als ik bevriend willen zijn, die vraag blijft uit. Ze zijn! (Ze zijn mijn vriend)

Voorwaardelijke liefde (die de naam liefde niet mag hebben) is steeds maar bezig met vragen. Wat als mijn partner vreemd gaat? Wat als mijn vrienden mij niet meer moeten? Juist door die liefde te zijn wordt er een tipje van de sluier opgelicht.

[hopper]

Er wordt in deze wereld geleefd onder dualistische omstandigheden en daar reageert bijna ieder mens, het ego-ik volgend, overeenkomstig op. De non-duale wereld kom je in de praktijk nergens tegen, behalve in de eigen bol. In de duale wereld heb je ambities, wensen, verlangens, ervaar je gevoelens, mijd je bepaalde mensen of je zoekt anderen juist op, er gebeurt voortdurend wat en daarop wordt gereageerd, je hebt visies en overtuigingen etc. Bij non-dualisme is dat allemaal over en voorbij, omdat het ego-ik is overwonnen.

In non-dualiteit ervaar je ook gevoelens.
Of heb je de ambitie om iets te verwezenlijken.
Mijd je geen mensen, maar zie je in dat er met bepaalde mensen geen land te bezeilen valt.

Wensen is een hoofdstuk apart. Iets wensen is iets willen. Het is de persoon die met allerlei wens-voorstellingen leeft.
Zoals Jezus zei: "Niet mijn wil geschiedde". Wensen is een act met een voorstellingsbeeld wat de idee een persoon te zijn in stand houdt.
Eenmaal verlost hiervan daalt het inzicht dat dit wensen slavernij is.

Bijvoorbeeld: Ik kan wensen dat bepaalde forumdeelnemers zich anders opstellen en ik kan dat ook naar voren brengen. Maar als het bijbehorende voorstellingsbeeld achterwege blijft dan is iedere uitkomst goed. Dan is de wens afwezig om andere mensen te veranderen en verdwijnt de reflectie.

De duale persoon daarentegen is zijn gehele leven bezig met iets te wensen. Ook als aan bepaalde wensen voldaan wordt, dan komen er weer nieuwe wensen op. Dat is de aantrekkingskracht van het ego. Het ego werkt als zwaartekracht, het trekt alles naar zich toe, verzamelt zo 'massa' en de aantrekkingskracht vergroot zich. Liefde staat altijd van het ego, het zelf af. Een mens dient dus 'ontsnappingssnelheid' te genereren om te ontsnappen aan het eigen ego/zelf. En zodoende naar de (onbaatzuchtige) liefde te bewegen.

[Petra]

Ja hoor Hopper.
Toen ik 't non-dualisme zat was ben ik fijn mijn ego gaan vieren
En mijn wens is nu dat jij heel flink gaat oefenen om je filosofie in de praktijk te brengen bv. als je plaatjes ziet, of poppetjes of kleurtjes.

Mijd je geen mensen, maar zie je in dat er met bepaalde mensen geen land te bezeilen valt.

Ahhhh joh..Let it be [img https://media.s-bol.com/733O9nRR9q31/550x492.jpg[/img]



Mag ik je complimenteren met je *huidige onderschrift. We zijn het eens!


* Ik plak het maar weer ff omdat ze nogal 's veranderen bij sommige mensen.
"Wat een leuk onderschrift heb jij"

[peda]

Hallo Petra,

Non-dualisme staat zo enorm ver verwijderd van de westerse dualistische cultuur dat het voor mij althans heel moeilijk "" beleefd "" kan worden. Ik doe mijn best, maar echt klikken doet het niet. Dualisme ( het Hopperse ego-ik ) het wordende met oorzaak en gevolg alsmede beweging past mij prima. Het voor mij heel moeilijk te volgen (Hoppers ingevulde) christus- ik, het zijnde, kan ik slecht behappen en dan nog slechts als een theoretisch model. Dat schiet dus in de communicatie niet zo op.

[Bastiaan73]

1 Korintiërs 13:

1 Al ware het, dat ik met de tongen der mensen en der engelen sprak, maar had de liefde niet, ik ware schallend koper of een rinkelende cimbaal.
2 Al ware het, dat ik profetische gaven had, en alle geheimenissen en alles, wat te weten is, wist, en al het geloof had, zodat ik bergen verzette, maar ik had de liefde niet, ik ware niets.
3 Al ware het, dat ik al wat ik heb tot spijs uitdeelde, en al ware het, dat ik mijn lichaam gaf om te worden verbrand, maar had de liefde niet, het baatte mij niets.
4 De liefde is lankmoedig, de liefde is goedertieren, zij is niet afgunstig, de liefde praalt niet, zij is niet opgeblazen,
5 Zij kwetst niemands gevoel, zij zoekt zichzelf niet, zij wordt niet verbitterd, zij rekent het kwade niet toe.
6 Zij is niet blijde over ongerechtigheid, maar zij is blijde met de waarheid.
7 Alles bedekt zij, alles gelooft zij, alles hoopt zij, alles verdraagt zij.
8 De liefde vergaat nimmermeer; maar profetieen, zij zullen afgedaan hebben; tongen, zij zullen verstommen; kennis, zij zal afgedaan hebben.
9 Want onvolkomen is ons kennen en onvolkomen ons profeteren.
10 Doch, als het volmaakte komt, zal het onvolkomene afgedaan hebben.
11 Toen ik een kind was, sprak ik als een kind, voelde ik als een kind, overlegde ik als een kind. Nu ik een man ben geworden, heb ik afgelegd wat kinderlijk was.
12 Want nu zien wij nog door een spiegel, in raadselen, doch straks van aangezicht tot aangezicht. Nu ken ik onvolkomen, maar dan zal ik ten volle kennen, zoals ik zelf gekend ben.
13 Zo blijven dan: Geloof, hoop en liefde, deze drie, maar de meeste van deze is de liefde.

Het versgedeelte dat ik niet begrijp:

3 Al ware het, dat ik al wat ik heb tot spijs uitdeelde, en al ware het, dat ik mijn lichaam gaf om te worden verbrand, maar had de liefde niet, het baatte mij niets.

Als het mij iets zou moeten baten is het toch geen onbaatzuchtige liefde? Wat zou het mij überhaupt moeten baten?

Ook tussen vers 6 en vers 7 zit m.i. een tegenstrijdigheid. Als liefde alles bedekt, gelooft, hoop en verdraagt, omvat dit dus ook ongerechtigheid. Maar daar is zij vervolgens niet blij mee.

[Maria K]

Er wordt in deze wereld geleefd onder dualistische omstandigheden en daar reageert bijna ieder mens, het ego-ik volgend, overeenkomstig op. De non-duale wereld kom je in de praktijk nergens tegen, behalve in de eigen bol.

Zonder dualisme is er zelfs geen leven mogelijk.

Non-dualisme staat zo enorm ver verwijderd van de westerse dualistische cultuur dat het voor mij althans heel moeilijk "" beleefd "" kan worden.

Sterker nog:
Non-dualisme staat zo enorm ver verwijderd van de menselijke natuur, dat het niet "" beleefd "" kan worden.
Er is slechts minder of meer dualistisch denken.

In samenhang met intermenselijke acties is het zelfs nog sterker:
Voor mij is het spreken over non-dualisme beperkt tot een aantal onderwerpen, waar dualisme tot verdeling en scheiding leidt, daar waar het niet nodig zou moeten of hoeven te zijn.
En dat zijn er veel, maar is slechts een fractie van ons menselijke denken.
In de praktijk is het een noodzaak om dualistisch te denken, zeker binnen groepen, juist om verdeling en scheiding te voorkomen.
Steeds weer staat een mens voor keuzes tussen het ene of het andere.

Ik doe mijn best, maar echt klikken doet het niet. Dualisme ( het Hopperse ego-ik ) het wordende met oorzaak en gevolg alsmede beweging past mij prima.

De theorie klopt en voelt goed.

Het voor mij heel moeilijk te volgen (Hoppers ingevulde) christus- ik, het zijnde, kan ik slecht behappen en dan nog slechts als een theoretisch model. Dat schiet dus in de communicatie niet zo op.

Precies dat.

Je moet bereid zijn en leren de taal van Hopper te spreken.
Met bewoordingen, die niet een normale spreektaal zijn.
En daarom alleen herkenbaar vanuit een bepaalde soort lectuur.
Het begint me heel langzaamaan te dagen, hoe hij het zich bedenkt en ik denk, dat ik hem begrijp.
Wat dan weer niet wil zeggen, dat ik ook zo denk.

De invulling blijft voor discrepantie zorgen en zo ook voor dualisme.
Het blijft bij onderwerpen en thema's, waarin en zoals hij zich interesseert.
Het is mi. theorie, als je het te ver gaat doortrekken naar alle fronten.
En zeker kan de manier van brengen (zwart-wit) weer tot onbegrip en verzet leiden.

[Maria K]

1 Korintiërs 13:

1 Al ware het, dat ik met de tongen der mensen en der engelen sprak, maar had de liefde niet, ik ware schallend koper of een rinkelende cimbaal.
2 Al ware het, dat ik profetische gaven had, en alle geheimenissen en alles, wat te weten is, wist, en al het geloof had, zodat ik bergen verzette, maar ik had de liefde niet, ik ware niets.
3 Al ware het, dat ik al wat ik heb tot spijs uitdeelde, en al ware het, dat ik mijn lichaam gaf om te worden verbrand, maar had de liefde niet, het baatte mij niets.
4 De liefde is lankmoedig, de liefde is goedertieren, zij is niet afgunstig, de liefde praalt niet, zij is niet opgeblazen,
5 Zij kwetst niemands gevoel, zij zoekt zichzelf niet, zij wordt niet verbitterd, zij rekent het kwade niet toe.
6 Zij is niet blijde over ongerechtigheid, maar zij is blijde met de waarheid.
7 Alles bedekt zij, alles gelooft zij, alles hoopt zij, alles verdraagt zij.
8 De liefde vergaat nimmermeer; maar profetieen, zij zullen afgedaan hebben; tongen, zij zullen verstommen; kennis, zij zal afgedaan hebben.
9 Want onvolkomen is ons kennen en onvolkomen ons profeteren.
10 Doch, als het volmaakte komt, zal het onvolkomene afgedaan hebben.
11 Toen ik een kind was, sprak ik als een kind, voelde ik als een kind, overlegde ik als een kind. Nu ik een man ben geworden, heb ik afgelegd wat kinderlijk was.
12 Want nu zien wij nog door een spiegel, in raadselen, doch straks van aangezicht tot aangezicht. Nu ken ik onvolkomen, maar dan zal ik ten volle kennen, zoals ik zelf gekend ben.
13 Zo blijven dan: Geloof, hoop en liefde, deze drie, maar de meeste van deze is de liefde.

Het versgedeelte dat ik niet begrijp:

3 Al ware het, dat ik al wat ik heb tot spijs uitdeelde, en al ware het, dat ik mijn lichaam gaf om te worden verbrand, maar had de liefde niet, het baatte mij niets.

Als het mij iets zou moeten baten is het toch geen onbaatzuchtige liefde? Wat zou het mij überhaupt moeten baten?

Ook tussen vers 6 en vers 7 zit m.i. een tegenstrijdigheid. Als liefde alles bedekt, gelooft, hoop en verdraagt, omvat dit dus ook ongerechtigheid. Maar daar is zij vervolgens niet blij mee.

Liefde kun je niet (af)kopen.
Ook niet door jezelf te offeren.

Met Bijbelteksten kom je er niet, als je het wil hebben over onbaatzuchtige liefde.
Slechts anekdotisch, als je tekstregels uit elkaar haalt, staan er soms mooie dingen te lezen.
In dit tekstgedeelte staan heel mooie bijzondere regels.
Maar liefdesrelaties zoals hier beschreven zijn zeldzaam.

Misschien moeten we hetgeen we altijd hebben aangehoord herzien.
Liefde is niet blind, ziet alles, praat niets goed.
Maar dat hoeft niets aan de liefde van de mens voor de mens af te doen.

Liefde zal het zien, maar steeds weer naar de achtergrond dirigeren, op momenten dat het groot wordt.
Alleen liefde groots in het hart maken.
Alles wat liefde voedt voorrang geven aan alles wat de liefde zou beschadigen.

Vraag maar een zeer nauwe relatie van een misdadiger.
Een moeder of anderszins een mens/partner in liefde.
Je kunt zelfs boos zijn op je geliefde, verdrietig, wanhopig, maar dat alles doet niets af aan de liefde.
Je kunt zelfs in de praktijk afstand nemen, maar niet van het gevoel in je hart.

[hopper]

Je moet bereid zijn en leren de taal van Hopper te spreken.
Met bewoordingen, die niet een normale spreektaal zijn.
En daarom alleen herkenbaar vanuit een bepaalde soort lectuur.
Het begint me heel langzaamaan te dagen, hoe hij het zich bedenkt en ik denk, dat ik hem begrijp.
Wat dan weer niet wil zeggen, dat ik ook zo denk.

De invulling blijft voor discrepantie zorgen en zo ook voor dualisme.
Het blijft bij onderwerpen en thema's, waarin en zoals hij zich interesseert.
Het is mi. theorie, als je het te ver gaat doortrekken naar alle fronten.
En zeker kan de manier van brengen (zwart-wit) weer tot onbegrip en verzet leiden.

Niemand hoeft mijn taal te leren spreken. Non-dualiteit (of onvoorwaardelijke liefde, wat hetzelfde is) vraagt nu eenmaal om een taalgebruik wat 'anders' is. Daarom lees ik ook passages uit het NT anders dan christenen. Het verschilt nogal of men Jezus benadert vanuit de christelijke, dualistische opvattingen of vanuit non-dualiteit.

Non-dualiteit is een weg die mensen door alle tijden heen zijn gegaan. Niemand kan door de smalle doorgang zonder zelfkennis. En verworven zelfkennis vraagt weer om 'taal'.

De wijze van brengen roept vervolgens weer tot onbegrip en verzet, dat toont GG ook heel mooi.
Maar dat is de wijze waarop ego existeert: reflectie. De reflectie zelf is de afgescheidenheid/dualiteit.
Dat alles gezegd hebbende leef ik als mens ook gewoon in de dualiteit. Dualiteit als verschijnsel is ook onderdeel van non-dualiteit.
Wat weer verwijst naar non-dualiteit waar ons hele mens-zijn op gebaseerd is.

[hopper]

Als het mij iets zou moeten baten is het toch geen onbaatzuchtige liefde? Wat zou het mij überhaupt moeten baten?

Ook tussen vers 6 en vers 7 zit m.i. een tegenstrijdigheid. Als liefde alles bedekt, gelooft, hoop en verdraagt, omvat dit dus ook ongerechtigheid. Maar daar is zij vervolgens niet blij mee.

Liefde is nergens blij of niet-blij mee. Liefde verklaart zichzelf uit zichzelf.

[Maria K]

Wat ik inhoudelijk schreef als reactie op Peda's reactie op jou ga je aan voorbij?

Non-dualisme staat zo enorm ver verwijderd van de westerse dualistische cultuur dat het voor mij althans heel moeilijk "" beleefd "" kan worden.

Sterker nog:
Non-dualisme staat zo enorm ver verwijderd van de menselijke natuur, dat het niet "" beleefd "" kan worden.
Er is slechts minder of meer dualistisch denken..............

Enz.

Je moet bereid zijn en leren de taal van Hopper te spreken.
Met bewoordingen, die niet een normale spreektaal zijn.
En daarom alleen herkenbaar vanuit een bepaalde soort lectuur.
Het begint me heel langzaamaan te dagen, hoe hij het zich bedenkt en ik denk, dat ik hem begrijp.
Wat dan weer niet wil zeggen, dat ik ook zo denk.

De invulling blijft voor discrepantie zorgen en zo ook voor dualisme.
Het blijft bij onderwerpen en thema's, waarin en zoals hij zich interesseert.
Het is mi. theorie, als je het te ver gaat doortrekken naar alle fronten.
En zeker kan de manier van brengen (zwart-wit) weer tot onbegrip en verzet leiden.

Niemand hoeft mijn taal te leren spreken. Non-dualiteit (of onvoorwaardelijke liefde, wat hetzelfde is) vraagt nu eenmaal om een taalgebruik wat 'anders' is. Daarom lees ik ook passages uit het NT anders dan christenen. Het verschilt nogal of men Jezus benadert vanuit de christelijke, dualistische opvattingen of vanuit non-dualiteit.

Non-dualiteit is een weg die mensen door alle tijden heen zijn gegaan. Niemand kan door de smalle doorgang zonder zelfkennis. En verworven zelfkennis vraagt weer om 'taal'.

Je hoeft niet begrepen te worden?
Je schrijft een dagboek voor jezelf?

Voor mij ondertussen voorspelbaar.
Bij duidelijkheid in een weerwoord op jouw uitspraken wordt je steeds vager.
Vaak ook onbegrijpelijk in je reacties.
Wat wel duidelijker wordt is het weglopen van en niet reageren op wat er inhoudelijk wordt geschreven.

De wijze van brengen roept vervolgens weer tot onbegrip en verzet, dat toont GG ook heel mooi.
Maar dat is de wijze waarop ego existeert: reflectie. De reflectie zelf is de afgescheidenheid/dualiteit.

Dus je kent wel het effect van je woorden op anderen?
En hoe het bij jou functioneert?

Dat alles gezegd hebbende leef ik als mens ook gewoon in de dualiteit. Dualiteit als verschijnsel is ook onderdeel van non-dualiteit.
Wat weer verwijst naar non-dualiteit waar ons hele mens-zijn op gebaseerd is.

Ik ben toch wel weer blij met een zin, die je terug brengt naar de praktijk.
Die begrijp ik.
Maar hoe meer je daarna schrijft, hoe minder ik het weer kan volgen.

[hopper]

Je hoeft niet begrepen te worden?
Je schrijft een dagboek voor jezelf?

Dus je kent wel het effect van je woorden op anderen?
En hoe het bij jou functioneert?

Ik ken het effect van het reflectieve bewustzijn. Het gelijke herkent (ziet) zichzelf. In mijn ontmoetingen met diverse mensen in de afgelopen jaren heb ik gemerkt dat ook liefde zichzelf herkent in de ander. (Of niet natuurlijk.) Dat gaat moeiteloos. Ik heb geen reden om mij als anders voor te doen dan zoals ik ben. In de reflectie roept dat weerstand op bij de ander, in liefde niet. Iemand oordelen op uitdrukkingsvaardigheid doet liefde 'als staat van zijn' niet.

[Petra]

Hallo Petra,

Non-dualisme staat zo enorm ver verwijderd van de westerse dualistische cultuur dat het voor mij althans heel moeilijk "" beleefd "" kan worden. Ik doe mijn best, maar echt klikken doet het niet. Dualisme ( het Hopperse ego-ik ) het wordende met oorzaak en gevolg alsmede beweging past mij prima. Het voor mij heel moeilijk te volgen (Hoppers ingevulde) christus- ik, het zijnde, kan ik slecht behappen en dan nog slechts als een theoretisch model. Dat schiet dus in de communicatie niet zo op.

Hi Peda,
Ja dat snap ik.
Maar ik herken wel veel van het 'Hopperiaanse'. Ik heb daar (jaaaaaaaaaaren geleden) ook gezeten. Op een gegeven moment liep ik tegen een grens aan, het is een mooie filosofie met mooie gedachten maar de honger/armoe in de wereld los je er niet mee op bv. Je kunt je er hooguit persoonlijk aan onttrekken maar zodra je de deur uitloopt heb je er niks aan. Jijzelf misschien, maar verder..nope. Vandaar dat ik het een coping mechanisme noem.
Tenminste dat was mijn eindpunt, ik ben omgekeerd. Niet linksom dan maar rechtsom; van dattum.


@Hopper
Jij ziet dat volgens mij ook wel, dat verschil tussen filosofie en praktische invulling, maar zet toch door. Je zit op dat pad en vervolgt dat pad. Dat op zich al vind ik ...een prachtig en moedig streven. En ik houd van moedige non-conformistische mensen die fijn hun eigen paadje bewandelen en desnoods tegen alle stromen inzwemmen.
Have your ball. Doe je ding.
Als ik maar niet mee mee hoef te doen; ik houd het liever bij mijn eigen paadjes

[Mart]

שלום שלום ואין שלום - Vrede! Vrede! Maar er is geen vrede (Jeremia 6:14). Niet dat er geen staat is waarin een mens innerlijke vrede kan vinden, maar ik begrijp beter de haat van de arme sloeber die door iedereen als een stuk vuil wordt behandeld, dan het zoetgevooisde gebrabbel over onvoorwaardelijke liefde van degene wiens gezin niet in de kou hoeft te slapen en z'n dagelijkse brood in de winkel kan kopen.

[Petra]

שלום שלום ואין שלום - Vrede! Vrede! Maar er is geen vrede (Jeremia 6:14). Niet dat er geen staat is waarin een mens innerlijke vrede kan vinden, maar ik begrijp beter de haat van de arme sloeber die door iedereen als een stuk vuil wordt behandeld, dan het zoetgevooisde gebrabbel over onvoorwaardelijke liefde van degene wiens gezin niet in de kou hoeft te slapen en z'n dagelijkse brood in de winkel kan kopen.

Ja dat heb ik nou ook. Daarom ben ik destijds omgekeerd.
Maar aan de andere kant... waar zouden we zijn zonder al dat "zoetgevooisde gebrabbel"?
Stel je eens voor.. als dat niet zou bestaan.
Dus zo denk ik.. het is niet mijn paadje, maar ik ben er wel blij mee dat anderen wel dat paadje lopen. Omdat ik het belangrijk vindt dat het er is.

[peda]

Zelf ontkoppel ik, zoals reeds eerder opgemerkt, bij de bespreking van basis-overtuigingen de praktische persoonlijke ethische inschatting/ waardering van een overtuiging. Wanneer je de positie "' wereldverbeteraar "" omarmt en je bekijkt de veelheid van overtuigingen die in omloop zijn tegen hun praktische betekenis voor het "" verbeteren van de wereld "' dan kun je tot een andere waardering komen als wanneer je een overtuiging bekijkt op puur logische consistentie. Ieder vogeltje handelt zoals het gebekt is.

[hopper]

@Hopper
Jij ziet dat volgens mij ook wel, dat verschil tussen filosofie en praktische invulling, maar zet toch door. Je zit op dat pad en vervolgt dat pad. Dat op zich al vind ik ...een prachtig en moedig streven. En ik houd van moedige non-conformistische mensen die fijn hun eigen paadje bewandelen en desnoods tegen alle stromen inzwemmen.
Have your ball. Doe je ding.
Als ik maar niet mee mee hoef te doen; ik houd het liever bij mijn eigen paadjes

Jij hoeft niet mee te doen, Petra. Onvoorwaardelijke liefde als 'staat van zijn' geeft al aan dat dat alleen innerlijk is. Wat ik hier in deze draad schrijf betreft alleen mijzelf. Mijzelf als expressie van liefde. Dat ziet een ander mss als 'zoetgevooisd gebrabbel', maar liefde gáát helemaal niet over de ander. In liefde is 'de ander' verdwenen en ook mijzelf als 'een ander'. De 'anders-heid' is er niet.

Ja, hoor ik de sceptici al zeggen: " daar hebben de hongerenden en de behoeftigen wat aan!' Maar daar gaat liefde niet over, liefde is het diepst wezenlijke wat mogelijk is in de mens. Liefde is een niet-gevoel (behoudens wat erupties zoals een vulkaan ook wel eens uitbarst.) Dualiteit is wel een gevoel: het ik/jij gevoel. Dualiteit is het gevoel van gebrokenheid wat aan de oppervlakte komt als een gevoel van eenzaamheid, depressie e.d. Je moet het jezelf maar aan willen doen.....

[hopper]

Zelf ontkoppel ik, zoals reeds eerder opgemerkt, bij de bespreking van basis-overtuigingen de praktische persoonlijke ethische inschatting/ waardering van een overtuiging. Wanneer je de positie "' wereldverbeteraar "" omarmt en je bekijkt de veelheid van overtuigingen die in omloop zijn tegen hun praktische betekenis voor het "" verbeteren van de wereld "' dan kun je tot een andere waardering komen als wanneer je een overtuiging bekijkt op puur logische consistentie. Ieder vogeltje handelt zoals het gebekt is.

De 'wereldverbeteraar' ziet zichzelf mss ook als een vorm van liefde? Vermoedelijk zijn veel wereldverbeteraars met de beste bedoelingen op pad getogen. Maar zoals het gezegde luidt: "de weg naar de hel is geplaveid met goede bedoelingen". Zie de 100 miljoen doden die het communisme op haar geweten heeft. Naar verluidt schijnt Lenin van oorsprong een warme, hartelijke man te zijn geweest. Maar eenmaal aan de macht veranderde het spel.

Liefde afkomstig uit het denken is egoïsme. Het is de creatie van de 'goedmens' welke aan de andere kant van het spectrum de 'slechtmens' bevat.
Voor mij is het socialisme/communisme hetzelfde discours als het christendom. In massaliteit schept men binnen het denken de 'goedmens', wat tevens de schepping van de 'slechtmens' betekent. Sommige dingen worden duidelijk als je afstand neemt.

Daarom zie ik binnen het denken alleen plaats voor pragmatisme. Hoe mooi en aantrekkelijk de praatjes van ideologen (sirenenzang) ook klinken, ik haak af.

[HJW]

Onvoorwaardelijke liefde als 'staat van zijn' geeft al aan dat dat alleen innerlijk is. Wat ik hier in deze draad schrijf betreft alleen mijzelf. Mijzelf als expressie van liefde. Dat ziet een ander mss als 'zoetgevooisd gebrabbel', maar liefde gáát helemaal niet over de ander.

Probleem zit ook helemaal niet in je theorie.
Leef je uit zou ik zeggen.
Probleem zit in twee dingen:
- je praktijk sluit totaal niet aan bij je theorir
- je stelt jezelf elke keer zeer verheven op boven de anderen.
Kortom: in de praktijk komt er niets terecht van je, op zich prima theorie.
Je geeft aan waar volgens jou de liefde over gaat en je gedraagt je vervolgens totaal anders.
Als je praktijk conform je theorie zou zijn zou ik het indrukwekkend vinden.
Maar helaas zijn het nu dan vooral loze woorden.
Jammer om dat te moeten constateren.

In liefde is 'de ander' verdwenen en ook mijzelf als 'een ander'. De 'anders-heid' is er niet.

Vandaar je opmerkingen over Trump dat het een loser is die uit de realiteit verdwijnt.
De ander is in jouw praktijk dus geheel niet verdwenen.

Dualiteit is wel een gevoel: het ik/jij gevoel. Dualiteit is het gevoel van gebrokenheid wat aan de oppervlakte komt als een gevoel van eenzaamheid, depressie e.d. Je moet het jezelf maar aan willen doen.....

Bij Trump heb jij een zeer sterk ik/jij gevoel.
Je doet jezelf dus aan waarvan je zegt: je moet het jezelf maar aan willen doen.
Ook hier weer een gapend gat tussen je theorie en praktijk.
Theorie is absoluut mooi en als je praktijk daarbij aan had gesloten was het indrukwekkend geweest,
Maar helaas.