Wat is mystiek?

[hopper]

Petra,

Het is voor mij de vraag of je in het mystieke het "" ik "" wel verlaat. Zelf meen ik dat daarover onder de mystici geen consensus bestaat. Hopper gaat voor het volledig verlaten van het ego-ik, terwijl voor mij de sublimering van het ego-ik en niet het verlaten weer centraal staat.

Mijn ervaring was dat het niet lukte. Ik kwam niet verder dan de ik die de IK verlaten denkt te hebben.
Je komt niet echt los omdat je 'aard en nagelvast' verbonden zit aan jezelf. Maar zeg dat het wel kan... is het echt wel iets wat je zou willen? Het is praktisch niet te verenigen met IN de wereld leven. Maar dat was wat ik wel wilde. ..Dus zelfs áls ..ga ik dit pad nooit tot the end voltooien. Was mijn gedachte.
Ik ben toen 180 graden gedraaid om het vanaf de andere kant te proberen. Niet linksom dan maar rechtsom; zoiets.
Maar goed.. volgens mij is Hopper toch wat verder gekomen dan ik toen, dus ik ben echt reuze benieuwd waar het heen kan leiden.
(Boeken vol schrijven aan theorie is de kunst niet.. het is het doen in de dagelijkse praktijk...waar het kunst met de grote K wordt).

Mystiek gezien ligt een deel van de oplossing in de wil. Het opgeven van de wil is liefde.
Dus kun je in je zelf nagaan wat die zogenaamde vrije wil nu helemaal voorstelt.
Iets wat je wilt haalt je 24/7 uit het zijnde vandaan en het wordende in.

De vrije wil is in feite onvrij omdat de vrije wil er altijd gericht is op iets wat er nú (in de actualiteit) nog niet is.
Misschien wil Petra door de corona en onzekere toestanden naar Nederland toe.
Om haar geliefden hier nog eens lekker te knuffelen, te spreken en zo.
(Dit is een verzonnen voorbeeld hè, niet bedoeld om er op in te gaan.)

Je kunt met je gedachten naar zo'n 'willende wens' toe gaan en hem onschadelijk maken.
Maar wat heeft dat voor nut zul je zeggen? En daarom blijf je steeds maar iets willen. Omdat je er het nut niet van in ziet.
Het niet-willen kan de mens in de praktijk brengen. Tot op zekere hoogte ben ik daar in geslaagd.
Dan kom je niet in een andere psychische toestand, je brengt iets tot stand wat invloed heeft op je hele houding in het leven.

En wat bleek achteraf? Dat wat men 'eigen wil' noemt bestaat inderdaad en bestaat volledig uit projecties op de toekomst.
Het willen zijn in een hiernamaals is zo'n projectie. Of rijk willen zijn (hebzucht) is ook zo'n projectie.
Dat wat we 'willen' noemen is altijd komende uit het verleden en gaande naar de toekomst.
Zo houdt de mens zichzelf in de tijdelijkheid.

Ik heb het niet-willen uitgeoefend op voor mij belangrijke kwesties. Door belangrijke wensen van mij niet langer meer te willen.
Later kwam ik er achter dat mijn wil zich ook uitstrekte tot onbelangrijkere kwesties. De wil is een soort van 'algemene eigenschap' welke zich uitstrekt tot talrijke terreinen in je leven. (En voor gelovigen kan het zelfs zich uitstrekken tot het hiernamaals, wat ook een vorm van toekomst-willen is.)

[Maria K]

@Maria K,
Ik herken veel in jouw mystieke ervaringen.... Dat voorbeeld van een gehavend kerkje in Bretagne, juist in zo'n klein kerkje roep dat bij mij ook vaak gevoelens op van; "hier voel ik mij intens gelukkig" of ik moet weg, het beneemd mij de adem. Maar ik weet niet of dit echt mystieke ervaringen zijn, maar wel dat ze iets oproepen, misschien de emotie van het moment.

Grote kathedralen -op vakantie bezoek ik ze altijd- maar ik zie dan meer de kunst. Tot we een keer in Kroatië een kaarsje opstaken voor mijn schoonzusje. Dat was ik vanuit mijn protestantse traditie niet zo gewend maar op dat moment greep het mij aan, en begreep ik de kracht van het licht.

Dit had ik al gepost in topic; verlangen naar de kerk in Coronatijd.
Maar dit gaf bij mij een gevoel wat ik niet kan beschrijven, zo intens.
https://www.facebook.com/watch/?v=1636288103105920

En weer.....voor de zoveelste keer ...... heb ik bij jou nu het gevoel:
Twee verschillende zielen, twee verschillende manieren van geestelijk/spiritueel in het leven staan, maar één gedachte.

[peda]

Je kunt met je gedachten naar zo'n 'willende wens' toe gaan en hem onschadelijk maken.
Maar wat heeft dat voor nut zul je zeggen? En daarom blijf je steeds maar iets willen. Omdat je er het nut niet van in ziet.
Het niet-willen kan de mens in de praktijk brengen. Tot op zekere hoogte ben ik daar in geslaagd.
Dan kom je niet in een andere psychische toestand, je brengt iets tot stand wat invloed heeft op je hele houding in het leven.

En wat bleek achteraf? Dat wat men 'eigen wil' noemt bestaat inderdaad en bestaat volledig uit projecties op de toekomst.
Het willen zijn in een hiernamaals is zo'n projectie. Of rijk willen zijn (hebzucht) is ook zo'n projectie.
Dat wat we 'willen' noemen is altijd komende uit het verleden en gaande naar de toekomst.
Zo houdt de mens zichzelf in de tijdelijkheid.

Ik heb het niet-willen uitgeoefend op voor mij belangrijke kwesties. Door belangrijke wensen van mij niet langer meer te willen.
Later kwam ik er achter dat mijn wil zich ook uitstrekte tot onbelangrijkere kwesties. De wil is een soort van 'algemene eigenschap' welke zich uitstrekt tot talrijke terreinen in je leven. (En voor gelovigen kan het zelfs zich uitstrekken tot het hiernamaals, wat ook een vorm van toekomst-willen is.)

Je laat dan wel alle wereldse ambities achter je. Het is dan goed dat je een pensioen hebt of een uitkering, anders zou je bij het ontbreken van ambitie omkomen van de ontbering. Zo'n vergaand sterven aan dit leven, zit er bij mij niet in. Vandaar mijn voorkeur voor sublimering van het ego-ik. Je blijft dan volop deelnemen aan het materiele leven, met alle daarmede verbonden ups en downs, maar wel op een edeler manier. Voor mij zijn er best wel grenzen, waar ik niet over heen wil gaan, vandaar ook mijn willen verblijven in het ego-ik. Wellicht is het ego-ik verdwenen bij de dood, de zienswijze van de naturalist en Hopper, misschien volgt er voor het ego-ik nog "' iets "" na de dood, wat voor het oude ego-ik nog te herkennen is of misschien ook niet. Het is helaas allemaal niet met hard bewijs te weten.

[hopper]

Je kunt met je gedachten naar zo'n 'willende wens' toe gaan en hem onschadelijk maken.
Maar wat heeft dat voor nut zul je zeggen? En daarom blijf je steeds maar iets willen. Omdat je er het nut niet van in ziet.
Het niet-willen kan de mens in de praktijk brengen. Tot op zekere hoogte ben ik daar in geslaagd.
Dan kom je niet in een andere psychische toestand, je brengt iets tot stand wat invloed heeft op je hele houding in het leven.

En wat bleek achteraf? Dat wat men 'eigen wil' noemt bestaat inderdaad en bestaat volledig uit projecties op de toekomst.
Het willen zijn in een hiernamaals is zo'n projectie. Of rijk willen zijn (hebzucht) is ook zo'n projectie.
Dat wat we 'willen' noemen is altijd komende uit het verleden en gaande naar de toekomst.
Zo houdt de mens zichzelf in de tijdelijkheid.

Ik heb het niet-willen uitgeoefend op voor mij belangrijke kwesties. Door belangrijke wensen van mij niet langer meer te willen.
Later kwam ik er achter dat mijn wil zich ook uitstrekte tot onbelangrijkere kwesties. De wil is een soort van 'algemene eigenschap' welke zich uitstrekt tot talrijke terreinen in je leven. (En voor gelovigen kan het zelfs zich uitstrekken tot het hiernamaals, wat ook een vorm van toekomst-willen is.)

Je laat dan wel alle wereldse ambities achter je. Het is dan goed dat je een pensioen hebt of een uitkering, anders zou je bij het ontbreken van ambitie omkomen van de ontbering. Zo'n vergaand sterven aan dit leven, zit er bij mij niet in. Vandaar mijn voorkeur voor sublimering van het ego-ik. Je blijft dan volop deelnemen aan het materiele leven, met alle daarmede verbonden ups en downs, maar wel op een edeler manier. Voor mij zijn er best wel grenzen, waar ik niet over heen wil gaan, vandaar ook mijn willen verblijven in het ego-ik. Wellicht is het ego-ik verdwenen bij de dood, de zienswijze van de naturalist en Hopper, misschien volgt er voor het ego-ik nog "' iets "" na de dood, wat voor het oude ego-ik nog te herkennen is of misschien ook niet. Het is helaas allemaal niet met hard bewijs te weten.

Ik kan niet anders dan beamen wat je hier schrijft. Hoewel sparen voor de oude dag niks met 'willen' te maken heeft. Het 'willen' ontstaat waar je van die pensioen of uitkering daadwerkelijk wilt genieten. Zie bijvoorbeeld de pensionado's die hun pensioen momenteel zien verdampen. Zij zien hun 'wordende' pensioen verdwijnen en doen opstandig.

Als het 'willen' is opgegeven is de vraag of er 'iets' na de dood is ook niet meer relevant.
Als je niet-wilt, wil je ook niet als ego voortbestaan na de dood.

In mijn visie is er voor het ego geen plaats na de dood, behoudens mss de samsarische terugkeer in het vlees zoals de Boeddha leerde.
Maar of het ego daar blij mee moet zijn is ook nog maar zeer de vraag. Voor mij is het ego iets wat zichzelf in stand houdt: identificatie met de acteur.

[Storm]

En weer.....voor de zoveelste keer ...... heb ik bij jou nu het gevoel:
Twee verschillende zielen, twee verschillende manieren van geestelijk/spiritueel in het leven staan, maar één gedachte.

Het is het mystieke, niet altijd woorden voor te vinden.

[Maria K]

Het is het mystieke, niet altijd woorden voor te vinden.

Ja.... zelfs dit zou je eronder kunnen laten vallen.
Maar misschien gaat dat wat te ver?
Ik weet niet.

[Storm]

Het is het mystieke, niet altijd woorden voor te vinden.

Ja.... zelfs dit zou je eronder kunnen laten vallen.
Maar misschien gaat dat wat te ver?
Ik weet niet.

Het was een grapje.

[Petra]

De vrije wil is in feite onvrij omdat de vrije wil er altijd gericht is op iets wat er nú (in de actualiteit) nog niet is.
Misschien wil Petra door de corona en onzekere toestanden naar Nederland toe.
Om haar geliefden hier nog eens lekker te knuffelen, te spreken en zo.
(Dit is een verzonnen voorbeeld hè, niet bedoeld om er op in te gaan.)

Je kunt met je gedachten naar zo'n 'willende wens' toe gaan en hem onschadelijk maken.
Maar wat heeft dat voor nut zul je zeggen? En daarom blijf je steeds maar iets willen. Omdat je er het nut niet van in ziet.
Het niet-willen kan de mens in de praktijk brengen. Tot op zekere hoogte ben ik daar in geslaagd.
Dan kom je niet in een andere psychische toestand, je brengt iets tot stand wat invloed heeft op je hele houding in het leven.

Idd Hopper.
Dat was mijn conclusie ook. (Ik was ook best ver gekomen op niet-wil pad).

Je geeft een heel goed voorbeeld, waar ik wel op in wil gaan.
Mijn kinderen zijn allebei jarig deze week, daar gaan we voor het eerst niet bij zijn. Ik had gister een huilende jarige dochter aan de lijn.
Voor het eerst geen oma, geen ouders, geen happy party. Het is een tranendal, maar zou ik zonder willen?
Het was die juist andere psychische toestand die mij toen (al wat jaren geleden) heeft doen omkeren, vanwege de vraag: is dat het wel wat ik wil? Mijn antwoord was nee. Want als ik dat niet meer wil... waar leef ik dan nog voor?
Verder ben ik het ook eens met Peda. Die schrijft ook wat ik bedoelde.

Ik heb het niet-willen uitgeoefend op voor mij belangrijke kwesties. Door belangrijke wensen van mij niet langer meer te willen.

Ja, dat heb ik ook gedaan. Mijn conclusie was dat het het me niet waard was. Je ontloopt de pijn maar je verliest er ook teveel door.
Het is imo wel een prima hulpmiddel om te gebruiken nadat je geschift hebt in dat wat je belangrijk genoeg vind om te willen en wat niet.

[Maria K]

Ik heb het niet-willen uitgeoefend op voor mij belangrijke kwesties. Door belangrijke wensen van mij niet langer meer te willen.

Ja, dat heb ik ook gedaan. Mijn conclusie was dat het het me niet waard was. Je ontloopt de pijn maar je verliest er ook teveel door.
Het is imo wel een prima hulpmiddel om te gebruiken nadat je geschift hebt in dat wat je belangrijk genoeg vind om te willen en wat niet.

[Maria K]

Het is het mystieke, niet altijd woorden voor te vinden.

Ja.... zelfs dit zou je eronder kunnen laten vallen.
Maar misschien gaat dat wat te ver?
Ik weet niet.

Het was een grapje.

Mijn neiging om toch iets te willen met een reactie, die mij intrigeert.
Maar weet dan niet hoe of wat.

[Storm]

@MariaK,
Soms is er een zielsverwantschap, ik zie dat als een cadeautje. Zelfs in tijden dat er een kink in de kabel was deed mij dat pijn, want steeds was er nog die zielsverwantschap. Fijne dag!

[hopper]

De vrije wil is in feite onvrij omdat de vrije wil er altijd gericht is op iets wat er nú (in de actualiteit) nog niet is.
Misschien wil Petra door de corona en onzekere toestanden naar Nederland toe.
Om haar geliefden hier nog eens lekker te knuffelen, te spreken en zo.
(Dit is een verzonnen voorbeeld hè, niet bedoeld om er op in te gaan.)

Je kunt met je gedachten naar zo'n 'willende wens' toe gaan en hem onschadelijk maken.
Maar wat heeft dat voor nut zul je zeggen? En daarom blijf je steeds maar iets willen. Omdat je er het nut niet van in ziet.
Het niet-willen kan de mens in de praktijk brengen. Tot op zekere hoogte ben ik daar in geslaagd.
Dan kom je niet in een andere psychische toestand, je brengt iets tot stand wat invloed heeft op je hele houding in het leven.

Idd Hopper.
Dat was mijn conclusie ook. (Ik was ook best ver gekomen op niet-wil pad).

Je geeft een heel goed voorbeeld, waar ik wel op in wil gaan.
Mijn kinderen zijn allebei jarig deze week, daar gaan we voor het eerst niet bij zijn. Ik had gister een huilende jarige dochter aan de lijn.
Voor het eerst geen oma, geen ouders, geen happy party. Het is een tranendal, maar zou ik zonder willen?
Het was die juist andere psychische toestand die mij toen (al wat jaren geleden) heeft doen omkeren, vanwege de vraag: is dat het wel wat ik wil? Mijn antwoord was nee. Want als ik dat niet meer wil... waar leef ik dan nog voor?
Verder ben ik het ook eens met Peda. Die schrijft ook wat ik bedoelde.

Ik heb het niet-willen uitgeoefend op voor mij belangrijke kwesties. Door belangrijke wensen van mij niet langer meer te willen.

Ja, dat heb ik ook gedaan. Mijn conclusie was dat het het me niet waard was. Je ontloopt de pijn maar je verliest er ook teveel door.
Het is imo wel een prima hulpmiddel om te gebruiken nadat je geschift hebt in dat wat je belangrijk genoeg vind om te willen en wat niet.

Het blijft een persoonlijke zaak. Ik kan me voorstellen dat je bij je kinderen wilt zijn.
Maar de realiteit blijft hetzelfde: je bent er niet bij.

Ik bedoel: het uitoefenen van je eigen wil heeft geen invloed op 'dat wat is'.

Overigens ben ik het niet eens dat je pijn ontloopt. Op pijn kun je geen 'wil' uitoefenen. Emoties behoren tot het 'zijnde'. En die kunnen dieper gaan dan ik ooit voor mogelijk had gehouden.

[Storm]

De vrije wil is in feite onvrij omdat de vrije wil er altijd gericht is op iets wat er nú (in de actualiteit) nog niet is.
Misschien wil Petra door de corona en onzekere toestanden naar Nederland toe.
Om haar geliefden hier nog eens lekker te knuffelen, te spreken en zo.
(Dit is een verzonnen voorbeeld hè, niet bedoeld om er op in te gaan.)

Je kunt met je gedachten naar zo'n 'willende wens' toe gaan en hem onschadelijk maken.
Maar wat heeft dat voor nut zul je zeggen? En daarom blijf je steeds maar iets willen. Omdat je er het nut niet van in ziet.
Het niet-willen kan de mens in de praktijk brengen. Tot op zekere hoogte ben ik daar in geslaagd.
Dan kom je niet in een andere psychische toestand, je brengt iets tot stand wat invloed heeft op je hele houding in het leven.

Idd Hopper.
Dat was mijn conclusie ook. (Ik was ook best ver gekomen op niet-wil pad).

Je geeft een heel goed voorbeeld, waar ik wel op in wil gaan.
Mijn kinderen zijn allebei jarig deze week, daar gaan we voor het eerst niet bij zijn. Ik had gister een huilende jarige dochter aan de lijn.
Voor het eerst geen oma, geen ouders, geen happy party. Het is een tranendal, maar zou ik zonder willen?
Het was die juist andere psychische toestand die mij toen (al wat jaren geleden) heeft doen omkeren, vanwege de vraag: is dat het wel wat ik wil? Mijn antwoord was nee. Want als ik dat niet meer wil... waar leef ik dan nog voor?
Verder ben ik het ook eens met Peda. Die schrijft ook wat ik bedoelde.

Ik heb het niet-willen uitgeoefend op voor mij belangrijke kwesties. Door belangrijke wensen van mij niet langer meer te willen.

Ja, dat heb ik ook gedaan. Mijn conclusie was dat het het me niet waard was. Je ontloopt de pijn maar je verliest er ook teveel door.
Het is imo wel een prima hulpmiddel om te gebruiken nadat je geschift hebt in dat wat je belangrijk genoeg vind om te willen en wat niet.

@Petra,
Ja, er niet bij zijn met de verjaardag van de kinderen, oma die zo belangrijk was/is er ook niet meer. Maar inderdaad jullie hebben deze keuze gemaakt en soms doet dat pijn, het doet hen pijn maar ze zouden ws niet willen dat jullie je droom opgeven. Maar om dat willen af te leren zoals @Hopper gaat mij niet lukken en wil ik ook niet. Net als jij wil ik de pijn blijven voelen als deze er is, maar niet cultiveren want er is licht aan het einde van de tunnel; ik hoop dat jullie over- niet te lange tijd- weer naar Nederland kunnen komen. En dat mag je best graag willen toch Hopper?

[hopper]

Storm, ik kan schrijven dat ik graag wil dat Petra naar NL kan komen.
En ik gun haar van harte een wederzien met een ieder die zij belangrijk vind.
Maar mijn 'willen' helpt Petra geen meter dichter bij het beoogde doel.
Ander voorbeeld: mijn vrouw is chronisch ziek.
Ik kan 'willen' dat ze beter wordt (gaat niet gebeuren).
Ik kan 'willen' dat ze nog heel lang leeft. (Is dat wel fijn voor haar?)
Ik kan 'willen' dat ze snel dood gaat. (Dan is ze er maar van af.)
Maar ik wil gewoon niet. Iedere geschetste situatie is goed.
Onderwijl blijf ik psychisch gezonder onder het samen leven met iemand die chronisch ziek is.
(Vind ik zelf althans, het hoeft niet zo te zijn.)
En ben ik beter in staat om te zorgen dat hier alles reilt en zeilt en leefbaar is.

Zoals ik het zie gaat liefde niet van mijn persoon uit.
(Ik ben dus feitelijk een liefdeloos persoon.)
Liefde dient zich aan in het moment, onmiddelijk en zonder voorwaarden.
Voor liefde hoeft geen inspanning geleverd te worden.
Het is juist mijn 'willen' wat voorwaarden schept.
Of zoals Jezus zei: "Niet mijn wil geschiedde".
Gezien dat de christelijke God ook liefde is, geschiedde de wil van de liefde.

En dat verwijst i.m.o. weer naar mystiek. Ik kan liefde niet verklaren, ik kan liefde alleen in mijzelf trachten te realiseren.
Soms lukt dat, soms wat minder. Liefde kent ook geen beloning. Omdat het niet de persoon die ik ben die liefdevol is.
Wat ik als persoon kan doen is mij leeg van 'zelf' maken, dan komt de liefde zonder voorwaarden.

[hopper]

Leeg van 'zelf' is vol van liefde en vice versa.
Daar tussen in beweegt de mens.
Soms wat zelfzuchtig, soms weer liefdevol.
Geen oordeel, geen maat waarmee gemeten wordt.

[Storm]

Leeg van 'zelf' is vol van liefde en vice versa.
Daar tussen in beweegt de mens.
Soms wat zelfzuchtig, soms weer liefdevol.
Geen oordeel, geen maat waarmee gemeten wordt.

En zo is het voor jullie beiden beter.
Geen oordeel, geen maat waarmee gemeten wordt.

[Petra]

Storm, ik kan schrijven dat ik graag wil dat Petra naar NL kan komen.
En ik gun haar van harte een wederzien met een ieder die zij belangrijk vind.
Maar mijn 'willen' helpt Petra geen meter dichter bij het beoogde doel.
Ander voorbeeld: mijn vrouw is chronisch ziek.
Ik kan 'willen' dat ze beter wordt (gaat niet gebeuren).
Ik kan 'willen' dat ze nog heel lang leeft. (Is dat wel fijn voor haar?)
Ik kan 'willen' dat ze snel dood gaat. (Dan is ze er maar van af.)
Maar ik wil gewoon niet. Iedere geschetste situatie is goed.
Onderwijl blijf ik psychisch gezonder onder het samen leven met iemand die chronisch ziek is.
(Vind ik zelf althans, het hoeft niet zo te zijn.)
En ben ik beter in staat om te zorgen dat hier alles reilt en zeilt en leefbaar is.

Zoals ik het zie gaat liefde niet van mijn persoon uit.
(Ik ben dus feitelijk een liefdeloos persoon.)
Liefde dient zich aan in het moment, onmiddelijk en zonder voorwaarden.
Voor liefde hoeft geen inspanning geleverd te worden.
Het is juist mijn 'willen' wat voorwaarden schept.
Of zoals Jezus zei: "Niet mijn wil geschiedde".
Gezien dat de christelijke God ook liefde is, geschiedde de wil van de liefde.

En dat verwijst i.m.o. weer naar mystiek. Ik kan liefde niet verklaren, ik kan liefde alleen in mijzelf trachten te realiseren.
Soms lukt dat, soms wat minder. Liefde kent ook geen beloning. Omdat het niet de persoon die ik ben die liefdevol is.
Wat ik als persoon kan doen is mij leeg van 'zelf' maken, dan komt de liefde zonder voorwaarden.

Was je maar een liefdeloos persoon.. dan hoefde je niet zo'n enorme trukendoos open te trekken om ermee om te gaan.
Ik hoop voor je dat het een beetje helpt.

[hopper]

https://ongrond.nl/2021/09/een-mystieke-donut/

edereen kan zich wel een donut voor de geest halen zodat ik met dat beeld iets kan zeggen over het zoeken naar houvast in je leven. Dan moeten we ons nog even een donut voorstellen die aan de buitenkant is versierd met lekkere zoete dingetjes. Dat maakt de buitenwereld ook zo aantrekkelijk omdat je daar allerlei prettige prikkels kunt krijgen. Zoals in de eerste plaats lekker eten, erkenning en bewondering door anderen, succes, materieel gewin, spanning en sensatie, verbinding met anderen, waarbij de sociale media tegenwoordig zo’n grote rol spelen.
We zoeken met die activiteiten nogal eens houvast in de buitenwereld in de vorm van erkenning door anderen, macht uitoefenen over anderen, horen bij een groep, financiële zekerheid. We kunnen zo een antwoord krijgen op de vraag: wie zijn we nou eigenlijk? En zo zicht krijgen op onze identiteit.
Menigeen wendt zich ook tot de buitenwereld om onrust in zichzelf niet zo te voelen. ‘Troost-eten’ is daarvan een voorbeeld, spanning en sensatie beleven kan saaiheid verdrijven. We kunnen het vaak niet zo goed met onszelf uithouden en daarom zoeken we afleiding in de wereld om ons heen.

Herken je dat? Afleiding zoeken in de wereld om je heen?

Zo is er in ons bewustzijn vaak een beweging van buiten naar binnen.

Dan spiegelen we ons aan 'de wereld'. Dan zien we haat bij anderen als reflectie op de eigen haat.

Hiertegenover kan er ook een beweging van binnen naar buiten gaan.

Deze beweging is het stoppen met reflecteren op de 'wereld'. Het is namelijk het ego wat reflecteert.

Ons binnenste is nogal eens een gapend zwart gat waar we liever vandaan blijven. De Franse filosoof Pascal heeft hierover gezegd: ‘Ieder van ons heeft een afgrond in zichzelf die alleen door God kan worden gevuld’.

God kan alleen de leegte opvullen die we zelf achter laten. Zelflediging...
Het spreekt voor zich dat dat niet de God is waarin geloofd kan worden.
Het is het Ene.

[Snelheid]

Onrustig is ons hart tot het rust vindt in U.

Sint Augustinus.