Sterven is magisch en mysterieus

[Maria K]

Ik had al dat idee.
Is idd. voorspelbaar.
Zo wordt bijna elk topic over een persoonlijke belevingen, nu aangaande de dood, gevuld met een reeks teksten, preken of andere clichés.

Een illusie te denken aan een persoonlijk gesprek, als je in een omgeving bent, waar men liever wegkijkt van het proces van doodgaan en de beleving daarvan.
Vluchten in theorieën en fantasieën is dan veiliger, dan te dicht bij het eigen hart komen.

Veel meer eens dan dit kunnen we het niet worden. Ik vind het afstotelijk die fantasieën over het hiernamaals.
Dit topic gaat over het afscheid van een dierbare, wie dat ook moge zijn. Waarin ik liever opga in dat proces met mijn geliefden, dan dat ik weg kijk van de dood.

Niet helemaal.
Soms hebben mensen het nodig, als ze midden in dat proces zitten.
Maar ik dacht ooit van jou gelezen te hebben, dat je daar dan ook wel begrip voor kunt opbrengen.

Als dat gebeurt door wegkijkers en prekers, die de horror van de praktijk (nog) niet kennen en het vnl. over "de ander" hebben ...........?
Dan ben ik het helemaal met je eens.
Dan neem ik voor de zoveelste keer afstand.

[hopper]

Veel meer eens dan dit kunnen we het niet worden. Ik vind het afstotelijk die fantasieën over het hiernamaals.
Dit topic gaat over het afscheid van een dierbare, wie dat ook moge zijn. Waarin ik liever opga in dat proces met mijn geliefden, dan dat ik weg kijk van de dood.

Niet helemaal.
Soms hebben mensen het nodig, als ze midden in dat proces zitten.
Maar ik dacht ooit van jou gelezen te hebben, dat je daar dan ook wel begrip voor kunt opbrengen.

Als dat gebeurt door wegkijkers en prekers, die de horror van de praktijk (nog) niet kennen en het vnl. over "de ander" hebben ...........?
Dan ben ik het helemaal met je eens.
Dan neem ik voor de zoveelste keer afstand.

Ik heb begrip voor mensen die angst voor de dood hebben, het wegvallen van de angst voor de dood is mij ook niet komen aanwaaien.
Echter, in dit topic is een ervaringsdeskundige aan het woord. Het lijkt er op dat mensen een eigen wijze van sterven hebben.
Wat er na de dood komt is speculatie, maar het sterven zelf is een zekerheid.
Het is mij ooit overkomen om bijna dood te gaan. Geen tunnels, geen licht wat God zou moeten zijn, geen bijna-dood-ervaring.
Maar wel een andere 'state of mind', iets wat me bij stervenden al eerder was opgevallen.
En ook: mijn naasten beleefden het geheel anders als ik, degene die het betreft.

En daar kom ik uit bij mevr. v Esch:

Voor mij is het stervensproces tekenend voor hoe mensen hebben geleefd.

Het zou wel eens kunnen zijn (louter suggestie mijnerzijds) dat we de dood krijgen die we verdienen.
Des te meer reden om het eens over sterven te hebben. Het zou wel eens kunnen zijn dat de 'angstigen' in een enorm strijdproces (verzet) terechtkomen. Of omgekeerd dat de niet-angstigen wegglijden in de dood. De 'state of mind' zoals ik die ervaren heb is het uiteenvallen van de persoonlijkheid. Maar het feest is niet doorgegaan zoals je zult begrijpen , anders dan schreef ik hier niet.

[Zolderworm]

Veel mensen die zijn gestorven, beseffen niet eens dat ze dood zijn. Zo geleidelijk is de overgang. Je voelt eigenlijk geen enkel verschil tussen nog levend zijn in je lichaam en niet meer levend zijn. Als je dan ook nog eens een verminderd bewustzijn hebt, een beetje half dromend, dan besef je niet echt dat je dood bent. En als er dan de volgende bewoners in je huis komen wonen, dan denk je: sodemieter op, het is mijn huis.
Totdat je beseft dat je weg moet en via een portal een andere wereld moet betreden. Maar dan nog steeds schep je je eigen omgeving, zoals je het gewend bent. Met een huis, een tuin, wat mooie plekjen om te wandelen.
Totdat het tot je doordringt dat het je eigen scheppingen zijn. Dan verdwijnt uireindelijk dat alles en ga je een vormloos bewustzijn binnen. Dan kom je eindelijk tot een soort helderheid en echt tot rust.

[Messenger]

Veel mensen die zijn gestorven, beseffen niet eens dat ze dood zijn. Zo geleidelijk is de overgang. Je voelt eigenlijk geen enkel verschil tussen nog levend zijn in je lichaam en niet meer levend zijn. Als je dan ook nog eens een verminderd bewustzijn hebt, een beetje half dromend, dan besef je niet echt dat je dood bent. En als er dan de volgende bewoners in je huis komen wonen, dan denk je: sodemieter op, het is mijn huis.
Totdat je beseft dat je weg moet en via een portal een andere wereld moet betreden. Maar dan nog steeds schep je je eigen omgeving, zoals je het gewend bent. Met een huis, een tuin, wat mooie plekjen om te wandelen.
Totdat het tot je doordringt dat het je eigen scheppingen zijn. Dan verdwijnt uireindelijk dat alles en ga je een vormloos bewustzijn binnen. Dan kom je eindelijk tot een soort helderheid en echt tot rust.

Dat doet me denken aan de film The Sixth Sense.

[Zolderworm]

Veel mensen die zijn gestorven, beseffen niet eens dat ze dood zijn. Zo geleidelijk is de overgang. Je voelt eigenlijk geen enkel verschil tussen nog levend zijn in je lichaam en niet meer levend zijn. Als je dan ook nog eens een verminderd bewustzijn hebt, een beetje half dromend, dan besef je niet echt dat je dood bent. En als er dan de volgende bewoners in je huis komen wonen, dan denk je: sodemieter op, het is mijn huis.
Totdat je beseft dat je weg moet en via een portal een andere wereld moet betreden. Maar dan nog steeds schep je je eigen omgeving, zoals je het gewend bent. Met een huis, een tuin, wat mooie plekjen om te wandelen.
Totdat het tot je doordringt dat het je eigen scheppingen zijn. Dan verdwijnt uireindelijk dat alles en ga je een vormloos bewustzijn binnen. Dan kom je eindelijk tot een soort helderheid en echt tot rust.

Dat doet me denken aan de film The Sixth Sense.

Ja, daarin werd wel redelijk goed getoond hoe het werkelijk is.