De levens van de heiligen voor elke dag - maart

[Uranopolitis]

26 maart

De heilige Liudger, bisschop van Munster, werd in 744 bij Utrecht geboren. Als kind was hij geïntrigeerd door de kunst van het schrijven. Hij verzamelde de witte vellen die van berkenbast kunnen worden afgetrokken, tekende daarop zwarte kriebels en vertelde trots dat hij boeken had geschreven. Wat te mogen leren, en toen hij ongeveer 12 jaar oud was, werd hij toevertrouwd aan abt Gregorius van de abdij in Utrecht. Daar zag hij ook de heilige Bonifatius, toen die al heel oud was.
De abdijkinderen waren dol op abt Gregorius, die werkelijk als een vader voor hen zorgde. De meesten waren zonen uit adellijke geslachten van alle omringende landen. God inspireerde hem tot een brandende liefde voor hen allen, en naast het onderricht ontving hij hen dagelijks elk afzonderlijk op zijn kamer om naar hun persoonlijke vragen en moeilijkheden te luisteren en Gods antwoord daarop te geven. Ook Liudger was onder hen bijzonder geliefd om zijn uitzonderlijke vriendelijkheid. Hij had een opgewekt uiterlijk al lachte hij weinig. Hij was voorzichtig en gematigd in al wat hij deed en was in zichzelf voortdurend bezig met teksten uit de Heilige Schrift, vooral met die waarin Gods lof bezongen wordt.
In 760, toen hij 16 jaar oud was, werd hij zelf monnik. Hij werd in 766 als metgezel meegegeven aan de bisschop van York, die enige plaatsvervangende monniken kwam zoeken voor de door hem naar Friesland gezonden missionarissen, die daar waarschijnlijk beter geaccepteerd werden dan zendelingen uit het vijandige Frankengebied. Hij was van tevoren diaken gewijd en kwam nu in aanraking met de beroemde Alcuin die zelf ook juist diaken was gewijd. De faam van zijn geleerdheid trok uit heel Europa studenten naar York waar hij doceerde, en ook Liudger was verrukt zijn colleges te horen. Slechts met tegenzin keerde hij na een jaar naar Utrecht terug. Hij vroeg aan abt Gregorius of hij opnieuw naar Alcuin mocht gaan om zijn studie te voltooien. Gregorius weigerde en schakelde zelfs Liudgers vader in om de jongeman te overtuigen, maar deze hield vast aan zijn wens, welke ten laatste werd ingewilligd. Hij kreeg studieverlof en bleef nu nog drieënhalf jaar in York. Pas toen daar een vete uitbrak tegen de Friezen, keerde hij, met alle goede wensen van Alcuin, terug als een nu zelf hooggeleerde monnik.
De kerk die door de heilige Lebuïnus gebouwd was in Deventer, was intussen door invallende Saksen met de grond gelijk gemaakt. Alberik, de opvolger van abt Gregorius, gaf Liudger opdracht de kerk weer op te bouwen boven het graf van de heilige. In een droom vond hij de juiste plek en aan het teruggevonden graf geschiedden veel wonderen. Dit is waarschijnlijk de nu nog bestaande crypte in de Lebuïnuskerk.
Een volgende opdracht was het afbreken van de nog bestaande heidense tempels in Friesland. Liudger vond daar veel kostbaarheden, waarvan Karel de Grote twee-derde deel voor zichzelf behield en de rest aan Alberik schonk.
In 778 werd Alberik bisschop gewijd in Keulen en hij liet tegelijkertijd Liudger tot priester wijden om hem als leraar uit te zenden naar Noord-Nederland. Hij bouwde daar een kerk op de plaats waar Bonifatius gedood was in Dokkum. Verder stond hij drie maanden per jaar aan het hoofd van de abdij in Utrecht, beurt om beurt met Alberik en nog twee anderen.
Zijn werk onder de Friezen droeg rijke vrucht, het bloed van Bonifatius had de weg erheen geëffend. Maar nadat hij zeven jaar daar had gearbeid werd de streek in 784 overvallen door Wittekind, de Saksenvorst, die de missionarissen verdreef en de afgodendienst weer invoerde. Liudger trok nu naar Rome en bezocht de abdij van de heilige Benedictus op de Monte Cassino, die als model moest dienen voor zijn eigen abdij die hij van plan was te bouwen in Werden. Toch schijnt hij zelf geen benedictijn geweest te zijn: zijn kloosters in Werden en Munster volgden de regel van de reguliere kanunniken.
Intussen had Karel de Grote eindelijk de definitieve overwinning behaald over de Saksen. Wittekind was gevlucht naar zijn schoonvader, de koning van Denemarken. Hij had een opstand georganiseerd die bloedig onderdrukt werd, en was eindelijk zelf christen geworden. Saksen en Friesland waren nu aan de keizer onderworpen. Het land werd bestuurlijk ingedeeld in districten elk met hun eigen bisschoppen, priesters en abten. In 787 keerde Liudger naar Friesland terug. Hij predikte in het land rond Groningen en bekeerde ook het eiland Helgoland, waar Willibrordus eens drie inlanders had gedoopt.
Na de volledige overwinning over de Saksen werd Liudger naar Westfalen gezonden. Hij bouwde een klooster op de plaats waar nu de stad Munster ligt, en hij trok zo energiek rond dat hij zelfs geen kap droeg, zoals zijn levensbeschrijving zegt. Reeds spoedig werd hij bisschop gewijd. Hij bestuurde de trotse Saksen met wijs oordeel en zachtheid, en zo won hij de harten die zich slechts onder zware dwang gebogen hadden voor de bevelen van Karel de Grote. Friesland was nog steeds onder zijn bestuur en ook werd hij door Karel de Grote aangesteld over een klooster in Brabant. Zo regeerde hij dus over drie volkeren, zoals hem eens in een droom was voorzegd.
Zoveel succes bracht natuurlijk ook jaloezie mee. Hij werd bij de keizer aangeklaagd om zijn gierigheid bij de aankleding van de kerken, en hij moest voor het hof verschijnen. Liudger kwam daar aan en ging ‘s morgens vroeg naar de kerk voor het officie. De keizer stuurde een kamerheer om hem te halen en Liudger beloofde te komen zodra hij klaar was. Dit antwoord bevredigde de keizer niet: nog tweemaal stuurde hij iemand om Liudger te halen maar telkens kregen zij hetzelfde antwoord. Toen hij kwam, vroeg de keizer hem natuurlijk wat dat voorstelde dat hij niet onmiddellijk kwam als hij ontboden werd. Liudger antwoordde: ‘God moet gesteld worden boven u, o koning, en boven alle mensen!’ Dit antwoord viel in goede aarde en de keizer riep uit: ‘Ik ben blij dat ge zijt zoals ik me u altijd heb voorgesteld, en ik beloof u dat ik nooit meer het oor zal lenen aan wie u belasteren.’
Zo legde Liudger ook eens een strenge boete op aan een priester die wegliep onder de metten om het smeulende vuur aan te blazen waarvan de rook de bisschop in het gelaat kwam; want hij wilde zijn geestelijkheid inscherpen dat zij zich door niets mochten laten storen wanneer zij het goddelijk officie baden.
Met zijn medewerking is het beroemde middeleeuwse leerdicht ‘Heliand’ geschreven, waarin de christelijke leer verbonden wordt met oud-Germaanse overleveringen. Daaruit blijkt met hoeveel fijngevoeligheid Liudger zijn missie-arbeid bedreef, die dan ook veel meer succes kende dan de ruwe dwangmethoden van Karel de Grote.
Toen hij zwak begon te worden, besteedde hij meer tijd dan ooit tevoren aan het lezen van de Heilige Schrift en het zingen van de psalmen en nu vierde hij dagelijks de goddelijke Liturgie. Op zijn laatste levensdag assisteerde hij heel vroeg in de morgen bij de heilige Mis in Coesfeld, waarbij hij de preek hield; ging toen in haast naar Billerbeck om daar de Mis te celebreren van 9 uur, waarbij hij eveneens preekte, ging daarna rusten en ontsliep zacht tegen de avond, 26 maart 809.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/he ... e-dag-446/

[Uranopolitis]

27 maart

De heilige Matrona was als christen weeskind in dienst bij een vooraanstaande familie in Thessalonika. Haar meesteres was een fanatieke joodse en drong er voortdurend bij Matrona op aan dat zij mee moest gaan naar de synagoge, maar het kind weigerde. Toen Matrona eens, zonder verlof te vragen, naar een bijeenkomst van christenen was geweest, ontstak de vrouw in razende woede, zij mishandelde het meisje en bracht haar aan bij het stadsbestuur. Matrona werd gevangen gezet en overleed ten gevolge van de mishandelingen in de gevangenis. Haar lichaam werd op de vuilnisbelt geworpen, buiten de stadsmuur, waar het door de christenen werd weggehaald en met grote eer werd begraven. Haar gedachtenis bleef levend en toen de vervolgingen voorbij waren werd tot haar eer een kerk gebouwd voor haar relieken.

De heilige Pafnutios van Nitria was een leerling van de heilige Antonios de Grote. Zijn heilig leven bracht vele zondaars tot God terug; onder wie ook de heilige Taïsia. Men zag in hem meer een lichamelijke engel dan een man van vlees en bloed. Hij is de eeuwige rust binnen gegaan tegen het einde van de 4e eeuw.

De heilige profeet Ananias (Hananias) leefde rond het jaar 900 voor Christus, tijdens de regering van koning Asa van Juda (2 Kron. 16: 1-10). Toen deze de tempelschat gebruikte om het bondgenootschap te kopen van koning Benhadad in Damaskus, riep de profeet hem ter verantwoording, terwijl hij hem voorzegde dat zijn daad geen vrede maar juist voortdurende oorlog zou brengen. In woede ontstoken sloeg Asa toen de hand aan hem en liet hem wegkwijnen in de gevangenis.

De heilige Augusta was de dochter van een Gothische hertog die het kasteel beheerde dat de christelijke stad Serravalle in bedwang moest houden. Augusta was met de bewoners in aanraking gekomen en haar liefde ging uit naar Christus Die zo geheel anders was dan de heerszuchtige Germaanse goden, en naar Zijn reine en lieflijke Moeder. Ze werd in het geheim onderricht in de christelijke leer en gedoopt. Haar gedrag veranderde en dit gaf haar vader aanleiding tot achterdocht. Hij liet haar gangen nagaan en toen hij hoorde dat zij in de christenkerk aan het bidden was, stormde hij daarheen. Hij sleepte Augusta naar haar kamer, en toen zij zich daardoor niet van haar overtuiging liet afbrengen, sloeg hij haar in razernij dood.


De heilige Rupert (Robert), bisschop van Worms en Salzburg, was geboren in Frankrijk, in de koninklijke familie. Vanaf zijn jeugd was hij een stralend voorbeeld van ernstig christelijk leven door zijn ascetische levenswijze, zijn reinheid, gematigdheid en liefde voor de armen. Hij toonde ook een groot geestelijk doorzicht en velen kwamen zijn raad inwinnen. Daarom werd hij tot bisschop gekozen in Worms, maar de vele heidense inwoners ergerden zich aan zijn heilig leven en zijn dringende prediking en verjoegen hem uit de stad.
Hertog Thedo nodigde hem uit naar Beieren te komen, waar de bevolking was teruggezonken in bijgeloof in de twee eeuwen na de dood van de heilige Severinus. Hij kwam in 697 in Ratisbonn en werd met grote eer aan het hof ontvangen.
Hier was de bodem bereid en de prediking van Rupert viel in goede aarde. Hij vestigde zijn zetel in Juvavis, het tegenwoordige Salzburg. Hij bouwde ook de monialen-abdij te Neurenberg, waarvan hij de leiding toevertrouwde aan zijn nicht Erentrudis, die hij, evenals een twaalftal monniken, uit Frankrijk had gehaald.
Enkele jaren later is hij gestorven na de viering van de Paasliturgie, waaronder hij nog de feestpreek had gehouden. In Beieren en Oostenrijk wordt hij vooral gevierd de 25e september, op zijn reliekenfeest.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/he ... e-dag-447/

[Uranopolitis]

28 maart
De heilige Hilarion de nieuwe, hegoemen van het klooster Peleketa in Tryglia bij de Hellespont. Hij was een ware Geest-drager die anderen tot God wist te brengen en op zijn gebed gebeurden vaak wonderbare genezingen. Tijdens de regering van de iconoclastische keizer Leo de lsauriër werd hij met zijn monniken uit het klooster verdreven en gevangen gezet bij Efese. Hij stierf in de gevangenis, in 754.

De heilige Eustratios van het Holenklooster was een van de monniken die, nadat Kiev in 1096 door de Polovtsen was veroverd als slaaf verkocht werd in Korsoen, samen met verschillende christenen uit de stad. De koper wilde hen van hun geloof afvallig maken, zette hen geboeid gevangen in zijn kelder met de bedreiging dat alleen wie toegaf, eten zou krijgen. Eustratios sprak de anderen moed in en zo stierven zij, de een na de ander, in de loop van de volgende week. Alleen Eustratios, die als strenge asceet het vasten gewend was, bleek na twee weken nog in leven te zijn. Hij werd toen aan een kruis gespijkerd en volbracht zo zijn martelaarschap.

De heilige Herodion, apostel uit de 70. Hij was bisschop van Nieuw-Patra en bracht velen tot het geloof in Christus. Uit woede daarover is hij met stokken doodgeslagen.


De heilige Hesychios van Jeruzalem, een priester van grote geleerdheid, was een leerling van de heilige Gregorios de Theoloog. Hij is overgegaan tot de hemelse rust in 451.

De heilige Menandros, Sabinos en 38 anderen die onder Diokletiaan met hun leven voor Christus getuigd hebben te Hermoupolis (Egypte) tegen het jaar 300.
Wegens de vervolging waren zij ondergedoken in een huis buiten de stad, maar hun aanwezigheid daar werd verraden, zodat ze gevangen werden genomen. Voor de rechtbank verklaarden zij dat hun liefde tot Christus opwoog tegen alles: wat mensen hun konden aandoen. Zij werden toen zwaar gemarteld en tenslotte met het zwaard gedood.

De heilige Sixtus (Xystos) III, paus van Rome (432-440), heeft veel gedaan voor de bestrijding van de ketterijen van Pelagios (die Gods genade niet noodzakelijk achtte en daarom in 418 veroordeeld werd) en Nestorios (die de volstrekte verbondenheid tussen de goddelijke en de menselijke natuur in Christus ontkende).
Dit deed hij niet uit strijdlust maar omdat hij scherp inzag hoe de boodschap van het Evangelie daardoor werd aangetast. Hij trachtte zoveel mogelijk verzoenend te werken en hij maakte zijn grote vreugde bekend toen de heilige Kyrillos van Alexandrië en de hem vijandig gezinde patriarch Johannes van Antiochië met elkaar tot overeenstemming waren geraakt.
Toen hij eens op laaghartige wijze was belasterd door Bassus, uit een van de rijkste Romeinse families, kwam de zaak voor het keizerlijk gerecht, en daar bleek duidelijk hoe ongefundeerd de beschuldiging was geweest. Bassus werd zwaar door de keizer gestraft en door een bisschopssynode van de sacramenten uitgesloten. Sixtus kwam Bassus echter te hulp, zodat deze niet in armoede verviel, hij bracht hem de heilige communie in zijn laatste ziekte en zorgde voor zijn begrafenis.
Er bestaan van Sixtus nog enkele geschriften. Hij bouwde vele kerken in Rome en hij werd opgevolgd door weer een heilige paus, Leo de Grote.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/he ... e-dag-448/

[Uranopolitis]

29 maart

De heilige Kyrillos‚ diaken ten tijde van keizer Constantios (de zoon van Constantijn de Grote) had in zijn godsdienstig enthousiasme vele afgodsbeelden vernield in Fenicië. Toen Juliaan de Afvallige aan de macht kwam, werd hij op wreedaardige wijze ter dood gebracht te Heliopolis in de Libanon‚ samen met een aantal andere christenen, in het jaar 364.

De heilige Johannes was met zijn moeder voor de vervolging gevlucht naar Kibistra in KIein-Armenië. Na haar dood trok hij naar de Egyptische woestijn, waar hij leefde in een diepe put. Zijn geestelijke vader, Parmutios‚ bracht hem brood totdat Johannes stierf. Na zijn dood, in de 4e eeuw, geschiedden bij zijn graf vele wonderen en zo heeft hij God verheerlijkt toen hij door God verheerlijkt werd.

De heilige Jona was priester in Jurjev (Dorpat), maar toen het leven hem onmogelijk werd gemaakt door de steeds weer invallende Teutoonse legers, trok hij in 1473 naar Pskov‚ waar hij een van de eerste monniken werd in het nieuwe Holenklooster. Daar is hij gestorven in 1480, evenals de daar reeds verblijvende Markos.

De heilige Diadochos, bisschop van Fotike, 5e eeuw, vooral bekend als geestelijk schrijver. Hij leefde van ongeveer 400 tot 486. Hij gold als een briljant geleerde en met zijn geestelijke geschriften staat hij in de lijn van Evagrios en Maximos de Belijder‚ een lijn die zich voortzet bij Simeon de Nieuwe Theoloog. Een aantal van zijn geschriften is dan ook opgenomen in de Filokalia. Hij wordt ook genoemd in verband met de 50 homilleën van Makarios. Zijn bekendste werk wordt gewoonlijk ‘De 100 hoofdstukken’ genoemd, en is in zeker opzicht de voortzetting van de ‘MonnikensregeI’ van Evagrios. Bij hem vinden we ook voor het eerst de theorie van het Jezusgebed, en daardoor heeft Diadochos grote invloed gehad op de ontwikkeling van het hesychasme.

De heilige Eustathios de belijder‚ bisschop van Chios in Bithynië, werd om de verering van de iconen in ballingschap gezonden. Daar is hij gestorven, eind 8e eeuw.

De heilige Gundlee, prins van Wales, stond aan het hoofd van het koninkrijk, samen met zijn zes broers. Een zoon van hem was de heilige Cadoc, stichter van het beroemde klooster van Llan-carvan. Zijn optreden bewees dat ook op de troon een oprechte christelijke levenswandel gevoerd kan worden, maar na verloop van tijd verliet hij toch de wereld en betrok hij een kleine cel bij een door hem gebouwde kerk. Daar leidde hij een uiterst gestreng leven, hij droeg een boetekleed, gebruikte slechts water met brood van de slechtste soort, dat hij verdiende door het verrichten van handwerk. Maar het grootste deel van de dag zowel als van de nacht besteedde hij aan het contemplatieve gebed.
Enkele dagen voor zijn dood liet hij zijn zoon bij zich komen om hem bij te staan in zijn laatste uur. Hij is gestorven rond 490, en na zijn dood werd hij door God verheerlijkt met vele wonderen.

Ook nog op deze dag de heilige martelaren: Pastor, Viktorinos en vele anderen, ter dood gebracht in Nikomedië.

Eveneens op deze dag de heilige Firminus, Aulus, Eumacius en Longinus, bisschoppen van Viviers, 7e eeuw; en Gerius (Jery), bisschop van Sens, 711.

Door de gebeden van deze en al Uw heiligen, Heer Jezus Christus onze God, ontferm U over ons en red ons. Amen.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/he ... e-dag-449/

[Uranopolitis]

30 maart

De heilige Zosimas, bisschop van Syracuse, was een boerenjongen, geboren in 571 dicht bij het klooster van de heilige Lucia die hoog in ere werd gehouden op haar eiland, Sicilië. Toen hij zeven jaar oud was, vernam hij vol trots dat zijn ouders hem als een offergift wilden opdragen aan de beroemde en geliefde heilige in het aan haar toegewijde klooster. Zijn voornaamste opdracht bestond in het wacht houden bij de kostbare reliekenschrijn, waar echter slechts enkele van haar relieken bewaard bleven sinds haar lichaam was overgebracht naar Metz, op bevel van de keizer. Slechts enkele malen ging hij naar buiten wanneer hij een boodschap moest doen voor het klooster en dan ging hij even bij zijn ouders langs om hen te groeten. Voor de rest werd zijn leven langzamerhand een voortdurend gebed. Uit heimwee liep hij eens weg uit het klooster, maar zijn ouders brachten hem terug. Zosimas vroeg vergeving en bleef voortaan standvastig op zijn post.
Toen dit zo dertig jaar geduurd had, een leven van stil gebed, gehoorzaamheid en kleine vriendelijkheden voor de broeders, stierf de abt van het klooster. De broeders konden het niet eens worden over wie de opvolger zou moeten worden en daarom ging de gehele gemeenschap naar bisschop Johannes van Syracuse, bekend om zijn heilig leven en wijs inzicht. Zij legden hem hun moeilijkheid voor. Hij zag hen aan en vroeg toen of ze werkelijk allemaal waren gekomen. Zij bevestigden dit, maar hij vroeg opnieuw: ‘Ga toch eens kijken of er niemand achtergebleven is.’ Toen schoot hun te binnen dat zij vergeten hadden om de broeder-portier van de kerk mee te brengen. Deze werd gehaald en toen bisschop Johannes hem nauwlettend aankeek, las hij zijn karakter zoals dit zich aftekende in zijn gezicht en hij zei vol overtuiging: ‘Kijk hem goed aan, hij is het die door de Heer is gekozen’.
De broeders waren nederig genoeg om deze volkomen onverwachte oplossing te aanvaarden, en zij hadden daar geen spijt van. Zosimas werd priester gewijd; hij bestuurde het klooster veertig jaar en bracht het tot grote bloei. Noch ooit ervoor, noch daarna was er zulk een abt. Ook nu hij boven de broeders gesteld was, won hij aller harten door zijn zachtmoedigheid, maar toch was hij niet laks bij het corrigeren van hen die verkeerd deden.
Toen de bisschop van Syracuse stierf, koos het volk Zosimas als opvolger, de geestelijkheid echter koos een van hun priesters, eergierig van aard, die al zijn connecties had gebruikt om de verkiezing te beïnvloeden. Zosimas had graag de post aan hem overgelaten, maar het volk ging in beroep bij Rome, en de paus wees Zosimas aan en wijdde hem. Bij zijn terugkeer werd hij in triomf ingehaald, zowel door de voltallige geestelijkheid als door heel het volk. Zoals eerst zijn klooster, bestuurde hij nu zijn diocees. Nooit vroeg een arme hem vergeefs om een aalmoes. Toen een bedelaar hem eens aansprak, had hij in het geheel geen geld meer. Hij stuurde toen zijn diaken weg om zijn mantel te verkopen. Toen die terugkwam, zag hij hoe juist iemand een beurs met geld aan de bisschop bracht. Zosimas wilde ook niet dat iemand speciaal voor hem zorgde. Zo viel hij eens in slaap terwijl een priester naast hem bezig was met het lezen van de psalmen. Deze waaierde bezorgd de vliegen weg die de slapende bisschop lastigvielen. Maar Zosimas, die toch wakker geworden was, zag het en zei: ‘Doe dat nooit meer, maar houd uw aandacht bij de psalmen’.
De kamerheer van de keizer, die gepensioneerd in Syracuse woonde, was zijn vriend geworden, en bezocht hem tijdens zijn laatste ziekte. Hij trof de bisschop aan, liggend op een mat en met wat vodden als deken over zich heen. Hij zond hem een dik tapijt en prachtige dekens. Zosimas bleef daar enkele dagen op liggen, maar toen liet hij al dat moois verkopen om weer wat aan de armen te kunnen geven.Zo is hij op zijn strobed gestorven in 656, en hij werd door heel de bevolking als een dierbare vader naar het graf gebracht.

Ook nog op deze dag de heilige martelaren: Domninos, Viktor en hun mede-martelaren in Thessalonika; en vele martelaren te Constantinopel onder Constantios.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/he ... e-dag-450/

[Uranopolitis]

31 maart
De heilige Hypatios, bisschop van Gangra, werd op het 1e oecumenische concilie door allen geloofd om zijn diep geestelijk leven en om de wonderen die op zijn voorbede geschiedden. Op zijn terugreis van Constantinopel werd hij door een van de veroordeelde ketters aangevallen, die hem bij de keel greep en in de modder wierp. Een van de vrouwen uit die groep greep een zware steen en smeet die op het hoofd van Hypatios, zodat deze stierf, in het jaar 326.
De vrouw schrok hevig van wat zij gedaan had, zij verloor haar verstand en begon zichzelf te verwonden door zich te slaan met de steen die een moordwapen was geworden. Christenen namen haar toen mee met zachte drang en brachten haar bij het lichaam van de heilige, en om hun gebed werd zij genezen. De rest van haar leven bracht zij door in boete en gebed.

De heilige Hypatios, abt van Rufiana, was de zoon van een Frygische geleerde. Toen hij 18 jaar oud was, wilde hij zijn leven aan Christus wijden, om een filosoof te zijn van de werkelijkheid en niet van menselijke gedachten-bouwsels‚ zoals zijn vader. Hij liep van huis weg en ging naar Thracië, waar hij het leven leidde van een asceet. Anderen die hetzelfde doel voor ogen hadden, zochten zijn gezelschap, zodat er binnen enkele jaren een monnikengemeenschap ontstond. Daar werd natuurlijk over gepraat en zo kwam zijn vader hem op het spoor en begon hem lastig te vallen.
Toen trok Hypatios naar het verlaten klooster van Rufinos. Dit bleek levensvatbaar te zijn nu een eensgezinde groep zich daar vestigde, en er groeide een groot klooster, met Hypatios aan het hoofd. Daar is hij gestorven rond 446.

De heilige Apollonios leefde 40 jaar als kluizenaar in de woestijn van de Thebaïde. Daarna stichtte hij te Hermopolis een klooster, waar op den duur niet minder dan 500 monniken samenkwamen. Daar is hij ook gestorven, rond 395.

De heilige Benjamin was de diaken van bisschop Abdas van Perzië. Deze had een heidense tempel in vlam gezet, welke tot de grond toe afbrandde. Beiden werden aan onmenselijke folteringen onderworpen, rond 420.

De heilige Akakios, bisschop van Melitene in Azië, waar vele Marcionieten leefden. Om zijn hartelijke goedheid noemde men hem meestal Agathangelos, de goede engel. Tijdens de vervolging van Decius bezielde hij zijn gelovigen met zoveel moed dat niemand afvallig werd en aan de afgoden offerde. Akakios werd voor de rechter geleid als de organisator van het verzet tegen de keizer. Hij wist zich echter met zoveel welsprekendheid te verdedigen dat hij op last van de keizer werd vrijgelaten, in het jaar 250.

De heilige Jozef de aartsvader, de 11e van de 12 zonen van Jakob. Zijn romantisch levensverhaal wordt uitvoerig beschreven in het Oude Testament (Gen. 37-50). Hij was de zoon van Rachel, de eerste liefde van Jakob, en werd door hem voorgetrokken boven de anderen. De jaloerse broers beraamden een moordaanslag op hem, maar in plaats daarvan verkochten zij hem als slaaf naar Egypte. Door zijn profetische gaven kreeg hij geweldige invloed, en hij steeg van veroordeeld gevangene tot rechterhand van Farao, waarbij hij tijdens een grote hongersnood heel het land in het bezit van de Farao bracht.
Uitvoerig wordt verhaald hoe Jozef handelde met zijn broers, en hoe heel de Joodse stam zich vestigde in Egypte. Eerst werden zij daar ontvangen als redder in de nood, maar toen hun stam daar floreerde werden zij tijdens volgende geslachten behandeld als gastarbeider en verzonken zij in slavernij. Met hun redding door de hand van Mozes begon de heilsgeschiedenis duidelijk zichtbaar te worden.
Jozef stierf rond het jaar 1700 vóór Christus, hij was toen 110 jaar oud, en zijn gebeente werd meegenomen op de tocht naar het Beloofde Land.

Innocentius, aartsbisschop van Moskou, apostel van Alaska en Aleoeten.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/he ... e-dag-451/