De levens van de heiligen voor elke dag - mei

[Uranopolitis]

1 mei

De heilige hegoumen Pafnutios van Borovsk. Zijn voorvader was een van de Tataren die zich op hun sterfbed hadden laten dopen om zich voor de eeuwigheid veilig te stellen. Reeds als kind was Pafnutios, die toen nog Parfenios heette, opgevallen door het begrip waarmee hij de Bijbel las, en door zijn ernstig gedrag. Toen hij 20 jaar was, werd hij monnik, en hij deed in 1414 de gelofte. Zijn geestelijke vader, Niketas‚ was een leerling van de heilige Sergios van Radonesj. Zeven jaar later werd Niketas teruggeroepen naar het klooster waar hij abt was geweest Hij wilde Pafnutios meenemen, maar de abt stond het niet toen ook Pafnutios zelf wilde liever in zijn klooster blijven omdat hij nog zo jong was. Hij had nu geen geestelijke vader meer en leefde volgens de raad van de heilige Dorotheos van Gaza voor dat geval: “Hij die oprecht, uit heel zijn hart, de wil van God wil volbrengen, die wordt door God niet in de steek gelaten, en Hij zal he op allerlei wijzen plaatsen op de weg van Zijn wil.” In 1426 werd hij tot abt gekozen. Om een levend voorbeeld te zijn, pleegde hij steeds zwaardere askese, en hij groeide tot een groot geestelijk leider, die zowel vader, overste, starets, als geestelijk raadsman was. Na 18 jaar, toen hij ruim 50 jaar oud was, werd hij ernstig ziek. Hij kreeg toen, als stervende, het grote schima. Hij werd weer min of meer gezond, maar achtte zich toen gebonden om in de volkomen eenzaamheid van het oerwoud te gaan leven. Men kwam echter bij hem en op den duur stichtte Pafnutios voor hen een klooster. Er kwamen rijke geschenken en de beste iconenschilders werden uitgenodigd om de stenen kerk van de Geboorte van de heilige Moeder Gods te sieren, nadat deze was geconsacreerd op haar feestdag, 26 oktober 1462.
Tegelijk leidde Pafnutios een uiterst strikt leven. Hij nam deel aan het zwaarste werk: het hakken en verslepen van brandhout; het aanbrengen van de benodigde stenen tijdens de winter; het aanbrengen van water voor de groentetuin en het metselwerk. Toch was hij altijd het eerste in de kerk. In de winter besteedde hij meer tijd aan gebed en lezing, en knoopte hij visnetten. Zijn cel was nog armelijker gemeubileerd dan die van de broeders; bij de maaltijd koos hij de slechtste stukken voor zichtzelf; op maandag en vrijdag at hij niets, op woensdag hield hij ‘droge vasten’.
Buiten dit alles was hij de steun en toeverlaat van de boerenbevolking uit die streek. Hij noemde hen broeders en sprak gaarne met hen en met de bezoekende pelgrims. Hij deed alles om hen te troosten in hun verdriet, en vaak wist hij hun diepste geheimen bloot te leggen. In de kerk deed hij mee met de zang, en wanneer een stichier niet goed verstaanbaar was, liet hij de cantor die herhalen, desnoods verschillende keren. Wanneer hij de kerk verliet, vroeg hij de zegen van de dienstdoende priester.
Pafnutios hield ervan de vogels in hun gedrag gade te slaan, vooral de roeken (een grote ravensoort) die hun nesten bij het klooster hadden gebouwd. Hij bewonderde hun vlijt, hun samenwerking en de wijze waarop zij elkander te hulp kwamen; hij zag in deze dieren iets afgebeeld van het ideaal dat de monnikengemeenschap nastreefde. Hij beschermde ze daarom ook en verbood ze te vangen of te doden.
Zoals hij aan zijn ouders beloofd had, zorgde Pafnutios vrijgevig voor de armen. Tijdens een hongerjaar verstrekte het klooster voedsel aan meer dan duizend noodlijdende boeren per dag, totdat de gehele klooster-voorraad uitgeput was. Ook in zijn preken kwam hij vaak terug op de noodzaak van vrijgevigheid, en hij vertelde hoe een moslim van de hel was gered doordat hij niet slechts christenen maar ook gevangen vogels had gekocht om ze vrij te laten.
De kroniek zegt nog van hem dat hij, hoe strikt hij ook was tegenover zichzelf, en welk een strenge onthouding hij ook beoefende, toch altijd de “koninklijke weg” bewandelde door uitersten in elk opzicht te vermijden.
Hij handhaafde de stilte, maar sprak wanneer het nodig was. Hij hield van vasten, maar kon ook normaal eten. Hij streefde naar armoede en eenvoud, maar kon ook gebruik maken van overvloed.
Een heel sprekend voorbeeld van deze gesteldheid was te zien in de tijd kort voor zijn dood. Pafnutios had de geloften van het grote schima afgelegd, wat o.m. inhoudt: niet meer dienen als priester. Toen er door omstandigheden geen priester aanwezig was in het klooster verbrak Pafnutios de regel en diende voor Pasen. Sinds jaren celebreerde hij voor het eerst weer zelf de Heilige Liturgie in extatische vreugde.
Zijn laatste dagen besteedde hij aan gebed en hij nam nog enkele malen deel aan het Officie in de kerk, waarbij hij staande leunde op zijn staf en het hoofd op de handen liet rusten. Hij liet de broeders bij zich komen in zijn cel, troostte hen en liet hen drinken van de hem aangeboden beker met honingwater. Tenslotte zong hij psalm 118 met de stichieren van de Panichida. Zijn laatste gebed was gericht tot de alreine Moeder Gods om bijstand voor het klooster en om hem te helpen de vallei van de dood te doorkruisen. Zo is de heilige Pafnutios gestorven op de eerste mei, in de avond van de vierde donderdag na Pasen, in 1478. De volgende morgen werd hij, volgens zijn wens, in alle eenvoud begraven. Reeds na enkele jaren was zijn verering als Heilige algemeen verspreid. Op de zondag van de Orthodoxie 1574 volgde zijn canonisatie.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/he ... e-dag-482/

Pafnútjevo-Borovsky klooster

[Uranopolitis]

2 mei


De vondst van de relieken van de heilige Athanasios de Grote, aartsbisschop van Alexandrië, 296-373. Aan zijn roeping is een mooi verhaal verbonden: Bisschop Alexander woonde in een huis dicht aan het strand. Uit zijn raam zag hij een groepje jongens, verdiept in hun spel, en het leek wel of zij een godsdienstige ceremonie opvoerden. De bisschop liet ze bij zich brengen en na enig aandringen kwam eruit dat ze de doopplechtigheid hadden gedaan, en daarbij ook een bisschop gekozen hadden. Het bleek dat dit knaapje de gehele dienst uit het hoofd kende, met alle vragen en antwoorden die erbij behoorden. Alexander was onder de indruk en nam de kleine Athanasios in huis.
De jongen groeide op en bleek alle beloften waar te maken, zodat er een diepe vriendschap ontstond tussen de oude en de jonge man. Athanasios werd aartsdiaken en vergezelde de bisschop naar het eerste Concilie dat door de keizer bijeengeroepen was te Nicea. om een einde te maken aan de verdeeldheid die de Kerk verscheurde.
In Alexandrië leefde namelijk een parochiepriester‚ Arios genaamd, een man van grote talenten en bijzondere welsprekendheid. Hij had er daarom op gerekend patriarch van Alexandrië te worden, en was bitter teleurgesteld toen Alexander boven hem verkozen werd. Zijn twijfel aan de leiding van de Kerk, ging langzamerhand over in twijfel aan de leer van de Kerk. Hij stelde zijn eigen, briljante, verstand boven de vurige overtuiging van verkondigers van het Evangelie, en kwam tot de conclusie dat Christus toch niet werkelijk God kon zijn. Voor het menselijk verstand is het een onoplosbare tegenspraak dat een persoon tegelijk God en mens zou kunnen zijn.
Hij begon daarom, eerst in persoonlijke gesprekken, maar langzamerhand ook vanaf de kansel, de eeuwige Godheid van Christus in twijfel te trekken, ja steeds sterker te ontkennen. Alexander aarzelde hiertegen op te treden, omdat hij bang was dat hij misschien uit wraakzucht moeilijkheden zou maken tegen iemand die zich zo fel tegen zijn wijding verzet had. Maar nu begon men hem te beschuldigen zelf niet orthodox in de leer te zijn, en heethoofdige priesters begonnen al een rechtgelovige sekte te vormen en priesters te wijden. Er moest worden ingegrepen en Alexander riep een Synode van de Afrikaanse Kerk bijeen om de zaak tot klaarheid te brengen.
Intussen greep de leer van Arios snel om zich heen. Arios was een indrukwekkende verschijning: groot van gestalte, reeds op leeftijd, met een door vasten en boetedoeningen- ingevallen gezicht, met diepliggende brandende ogen. Hij had een uiterst waardige wijze van optreden, een prachtige, diepe stem en hij wist aan zijn woorden een overtuigende en overredende kracht mee te delen. En het leek ook veel redelijker om aan te nemen dat Jesus een bijzonder mens was, gedreven door goddelijke inspiratie, dan Hem te beschouwen als één van Wezen met de Vader, en God van alle eeuwigheid. Ook in onze tijd wordt deze overtuiging door velen gedeeld, al is er niet meer de naam van Arios aan verbonden, doch alleen maar het begrip: modern, of eigentijds.
Een honderdtal bisschoppen kwamen samen in Alexandrië in 320. Arios gaf als zijn standpunt dat Christus de Eerste was van alle schepselen en slecht in die zin de Eengeboren Zoon van God. En dat Hij daarom in staat was om van God af te vallen en slecht te worden. Bijna eenstemmig werd deze leer door allen veroordeeld: doch twee bisschoppen, vijf priesters en zes diakens kozen de zijde van Arios. Zij verspreidden zijn leer door heel Egypte en Lybië. Arios zelf ging naar Syrië en vond daar veel bijval. Van daaruit verspreidde zich het Arianisme over heel de christenwereld. Er ontstond ernstige verdeeldheid, de twistende partijen kwamen steeds feller tegen elkaar in het geweer. De Kerk, die onder keizer Konstantijn zojuist haar vrijheid gewonnen had, dreigde nu aan onderlinge onenigheid ten onder te gaan.
Op raad van de spaanse bisschop Hosios, de vertrouwde raadsman van keizer Konstantijn, riep deze in 325 een synode bijeen, waarop alle bisschoppen van het rijk waren uitgenodigd. Hier werd voor het eerst het geloof over het wezen van Christus als volkomen God en volkomen Mens, door de gehele Kerk op plechtige wijze geproclameerd. Deze bijeenkomst is de geschiedenis ingegaan als het Eerste oecumenische Concilie van Nicea.
Op dit Concilie kwamen de kwaliteiten van Athanasios, die als diaken door zijn bisschop was meegenomen, op heel bijzondere wijze tot uiting. De heldere wijze waarop hij de moeilijkste vraagstukken wist te formuleren, en de overtuigingskracht van zijn argumenten maakte grote indruk, en bijna vanzelfsprekend werd hij, na de dood van Alexander in 326, de volgende patriarch van Alexandrie. Athanasios was klein van gestalte maar tegelijk een formidabele persoonlijkheid die zich echter verzette tegen gewelddadig optreden. Slechts door zijn groot redenaarstalent en zijn overtuigende redeneerkunde, zette hij zich steeds weer in om overal de orthodoxe leer van de volkomen Godheid van de mens Jezus Christus te verkondigen. Daardoor had hij een moeilijke verhouding met de verschillende keizers die hij in zijn lange leven meemaakte. Zijn ballingschappen onder verschillende ariaans-gezinde keizers, vergrootten echter juist zijn invloed in heel de toenmalige beschaafde wereld. Tegelijk maakte hij door zijn ballingschappen in heel Europa een intens soort christelijk leven bekend, het monnikenideaal zoals dat belichaamd was in de grote woestijnmonnik Antonios.
Zowel zijn optreden bij de verschillende Synodes, als de polemische geschriften en prekenbundels die van hem bewaard werden, maken hem tot een der grote Kerkvaders. Maar misschien nog meer invloed heeft Athanasios uitgeoefend door een klein literair geschrift: de levensbeschrijving van de heilige Antonios, welke aan de wieg stond van de uitbreiding van het monnikwezen over heel de Kerk. Athanasios is gestorven in 373. Tijdens zijn lange bestuur is hij 5 maal van zijn zetel verdreven, maar telkens weer teruggehaald. Toch moest hij bij elkaar 17 jaar in ballingschap leven.
Zijn gedachtenis wordt ook gevierd op 18 januari.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/he ... e-dag-134/


De bisschoppen van het 1te Oecumenische concilie tegen Arius in 325.

Madonna en Jezus. Putívl'skaja ikoon.

[Uranopolitis]

3 mei


De heilige Theodosios (Feodosi), hegoumen van het Holenklooster te Kiev. Reeds als jongen verlangde hij ernaar zich te verdiepen in de Heilige Schrift en een leven als monnik te leiden. Maar nadat zijn vader gestorven was, moest hij voor zijn moeder zorgen, en die nam hem geheel voor zichzelf in beslag, vaak op zeer hardhandige wijze, vooral wanneer hij teveel aan de armen had gegeven. Kenmerkend is ook het volgende voorval:
De jonge Theodosios had altijd gedroomd van een bezoek aan het Heilige Land. Eens kreeg een groep pelgrims op hun reis onderdak in het ouderlijke huis. Theodosios kon de verleiding niet weerstaan, en maakte van de gelegenheid dat zijn moeder afwezig was gebruik om met hen mee op pad te gaan. Drie dagen later kwam zijn moeder hem achterna. Ze greep hem bij de haren, sloeg hem tegen de grond en tuigde hem af. Ze ging tegen de andere pelgrims te keer zodat ze bevend afdropen‚ en haar zoon bond ze met touwen vast en sleepte hem zo mee naar huis terug. Daar begon ze opnieuw op hem in te slaan tot ze volkomen uitgeput was. Tenslotte bond ze hem vast in een kamer en deed die op slot. Pas twee dagen later maakte ze hem los en kreeg hij eten, maar wel legde ze hem ijzeren voetboeien aan, waarmee hij dan in huis mocht rondlopen. Maar Theodosios onderging dit alles vreugdevol en dankte God in gebed. Hij was reeds 24 jaar toen hij in de kerk het Evangelie hoorde voorlezen dat men om Christus zelfs vader en moeder moet verlaten. Toen vluchtte hij het huis uit en volgde uit de verte een groep kooplieden die op weg waren naar Kiev. Er was daar echter geen enkel klooster dat het waagde hem op te nemen. Al zoekend belandde hij in de grot van de heilige Antonios aan de Dnjepr. Op zijn dringende smeking nam Antonios hem aan als leerling, en zo werd Theodosios monnik in het Holenklooster, in het jaar 1032. Na vier jaar werd hij door zijn moeder ontdekt, die stad en land had afgezocht. Zij verkleedde zich als pelgrim (haar basstem maakte dit niet onwaarschijnlijk) en kreeg zo toegang tot de grot van Antonios. Ze maakte een dusdanige scène, dat deze aan de onwillige Theodosios opdroeg zijn moeder te ontmoeten. Deze poogde hem onder luid geween weer naar huis te krijgen; maar Theodosios overreedde haar, in dagenlange twistgesprekken, zelf in het klooster te treden, dan kon ze hem zien zo vaak zij wilde.
Theodosios werd de vertrouweling van de heilige Antonios en algemeen geliefd bij de andere monniken om zijn deemoed, zijn gehoorzaamheid en zijn allen omvattende liefde. Nadat hij, drie jaar na zijn priesterwijding, in 1057 tot hegoumen gekozen was, voerde hij als eerste in Rusland het gemeenschapskloosterleven in (kenobitisch). Hij nam afstand van het woestijnmonnik-ideaal van zijn voorganger Antonios, en vond het leven in de grotten te neerdrukkend voor de meeste monniken. Hij bracht hen daarom onder in gewone gebouwen en voerde het gemeenschappelijk leven in, zoals hij dat uit verhalen over het griekse Studion-klooster had leren kennen. Zelf deed hij het zwaarste werk: water dragen, hout hakken, graven, spinnen, brood kneden en bakken. Het grootste deel van de nacht bracht hij door in gebed, al verborg hij dit zoveel mogelijk. Ook volgde hij naar de letter Christus' woord om geen zorg te dragen voor de dag van morgen, zodat het klooster vaak gebrek leed, maar toch telkens weer onverwacht uit de nood werd gered.
Onder zijn bestuur groeide het aantal der monniken in hoge mate. Er werden verschillende kerken gebouwd en steeds meer cellen. Hij zond een vertrouwde monnik naar Konstantinopel om de volledige Regel van het Studion-klooster mee te brengen, en deze werd ingevoerd.
Theodosios was ook een trouwe vriend van de grootvorst, die hij geregeld bezocht en die ook vaak te gast was in het klooster. Deze vroeg hem eens waarom het eten in het klooster hem zoveel beter smaakte dan alle heerlijkheden die hij zelf in huis had. Theodosios legde uit hoe de monnik die eten gaat koken of brood bakken, eerst de zegen van de hegoumen gaat vragen. Dan buigt hij driemaal voor het heilig Altaar en ontsteekt een kaars aan de altaarlamp om het vuur in de oven aan te steken. Ook aan elkander vragen ze de zegen wanneer ze zelfs maar een ketel water vullen, en de ander wenst: “God moge u zegenen …” Zo gebeurt het met alles wat in het klooster gedaan wordt. “Maar bij uw bedienden gunt de een de ander het licht in de ogen niet, en ze dienen klachten in over elkander. Daarom is er in hun werk geen liefde”.
Dit bracht hij ook persoonlijk in praktijk. Een zieke broeder, die zich niet meer kon bewegen en geheel vervuild was aangetroffen, nam hij in zijn eigen cel, en hij verpleegde en verzorgde hem twee jaar lang, tot deze eindelijk zover genezen was dat hij weer voor zichzelf kon zorgen. ln het klooster had hij een apart gastenverblijf en ziekenhuis voor de armen ingericht. Hij liet geregeld wagens vol brood naar de gevangenissen brengen, een traditie die nog lang is blijven bestaan. Theodosios nam ook deel aan het leven van de stad, en was zelfs aanwezig bij feesten die door de vorst en zijn vrienden werden gegeven. ‘Nachts zag men hem ook in de jodenwijk, waar hij discussieerde en hen dichter tot Christus poogde te brengen.
In 1074, toen Theodosios 65 jaar oud was, werd hij plotseling ziek. Nadat hij met zijn monniken Pasen had gevierd, ging zijn gezondheid snel achteruit Voor het laatst sprak hij de broeders toe en vroeg hen gehoorzaam te zijn aan de nieuwe geestelijke vader die zij gekozen hadden. Altijd had hij hun reeds voorgehouden om voor iedereen een zichtbaar teken te zijn van onderlinge liefde en eenheid, en om de mensen die bij hen kwamen in elk opzicht bij te staan en te helpen. Nu zei hij nog eens: Wees volmaakt, zoals uw hemelse Vader volmaakt is. Moge God bij u zijn en ofschoon ik u in mijn lichaam verlaat, zal mijn geest altijd bij u zijn…. En hij stierf op zaterdag, de 3e mei, zoals hij tevoren gezegd had. Samen met de heilige Antonios wordt Theodosios beschouwd als de eigenlijke organisator van het russische kloosterleven. Zij waren 'de grote fakkels die opvlamden in Ruslands naam voor het wereld-omvattende beeld van Christus,' staat over hen geschreven.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/he ... e-dag-135/

Holenklooster te Kiev

[Uranopolitis]

4 mei


De heilige Monica was geboren in een christen gezin in Noord-Afrika in 332 te Tagaste. Zij werd streng opgevoed door een tante, die haar zelfs verbood water te drinken buiten de maaltijden, omdat zij zich anders misschien later aan wijn zou verslaven, wanneer zij zichzelf niet beheersen kon.
Deze strengheid had het tegengestelde effect: toen ze weer thuis kwam, moest ze dagelijks in de kelder de wijnkan vullen voor de maaltijd, en het werd een toenemende gewoonte eerst zelf van die wijn te drinken. Dit werd haar voor de voeten geworpen toen zij eens een slavin een standje gaf. Hierdoor was zij zo beschaamd, dat zij tegelijk brak met die slechte gewoonte, vooral ook omdat zij binnenkort gedoopt zou worden. Dit werd voor haar ” het begin van een geheel toegewijd en heilig leven. Sindsdien was zij dagelijks aanwezig bij de Eucharistieviering.
Zij was gehuwd met Patricius‚ een heiden met een goed karakter maar een grote driftkop‚ die het zijn vrouw vaak flink lastig maakte. Hun eerste zoon werd de beroemde Augustinus, in zijn jeugd nog lang geen heilige, en die meer het karakter van zijn vader had dan dat van zijn moeder. Wel bracht zij door haar liefdevol geduld haar man ertoe dat hij christen werd en zich liet dopen in zijn laatste levensjaar, 371.
Augustinus was toen 17 jaar. Hij studeerde in Carthago, stond onder invloed van het Manicheïsme, en leidde een tamelijk bandeloos leven. Om de klachten van zijn moeder te ontgaan, leefde hij in een aparte woning. Monica bad en weende en vroeg de oude bisschop met haar zoon te disputeren. Deze oordeelde dit in de gegeven omstandigheden zinloos maar sprak tot haar de beroemde woorden: “Blijf bidden: een kind van zoveel tranen zal niet verloren gaan”.
Twaalf jaar later, in- 383, zocht Augustinus een carrière te beginnen in Rome, en zo tegelijk bevrijd te zijn van de klaagzangen van Monica. In Rome werd Augustinus zwaar ziek en hij vertrok na zijn genezing naar Milaan, waar hij een bewonderaar werd van de heilige bisschop Ambrosius, voorlopig nog zonder consequenties. Monica was uit Afrika overgekomen om bij haar zoon te leven. Ook hier was zij dagelijks bij de heilige Liturgie in de kathedraal; daarna bezocht zij de armen die haar hulp nodig hadden. Zij leerde ook van de heilige Ambrosius zich, evenals hij deed, te schikken naar de gebruiken van de plaatselijke Kerk waar men zich bevond. Tenslotte werden haar gebeden verhoord. Drie jaar later, op Pasen in 387, werden zowel Augustinus als zijn zoon Adeodatus en zijn vriend Alypius gedoopt. De nieuwe bekeerlingen leefden samen met Monica een tijd lang in een kloosterlijke gemeenschap in Cassisiacum, waar Augustinus verschillende van zijn werken schreef.
Monica’s levenswerk was voltooid; nu kreeg zij heimwee naar haar geboorteland. Zij wist de anderen over te halen mee terug te gaan naar Afrika. Zij verlieten Milaan en verbleven in Ostia‚ de haven aan de Tibermond, voor de overtocht naar Afrika. Daar hield Augustinus het beroemde tweegesprek met zijn moeder, terwijl zij samen bij het venster uitkeken over de zee en de stralende hemel, over de diepste waarheid en de hemelse schoonheid. Zo kwam Monica los van haar koortsachtig verlangen om in de voorouderlijke aarde begraven te worden en gaf zij zich over aan Gods liefde. Verder reizen bleek trouwens onmogelijk doordat haar ziekte in hevigheid toenam, zodat Monica spoedig daarna stervende was in 387, in de ouderdom van 56 jaar. Haar enige wens was nu nog dat haar zoon haar zou gedenken aan het Altaar: een wens die een voorspelling inhield van zijn wijding.
Augustinus sloot haar de ogen, maar hij durfde geen uiting geven aan de smart die hem verscheurde, omdat hij het niet passend vond om te wenen over iemand die zulk een heilig leven had geleid, en gestorven was zo vol vertrouwen en overgave aan de Heer. Het lichaam werd naar de kerk gebracht, het Heilig Offer werd opgedragen, en daarna werd zij begraven. Pas toen hij weer alleen was kon Augustinus zijn tranen niet meer weerhouden, die hem nu overstroomden als een vloedgolf, bij de herinnering hoe vaak hij haar verdriet had aangedaan, en welk een liefde zij hem steeds had toegedragen. En in zijn beroemdste boek, de Belijdenissen, heeft hij een blijvend gedenkteken voor haar opgericht.

Ook nog op deze dag de heilige Martelaren de monniken Afrodisios, Leontios, Antonios, Valerianos, Makrobios en nog anderen in Palestina; Juda (Quiriacus, Cyriacus, Kyriakos)‚ de 15e bisschop van Jeruzalem en de laatste Judeeër die als christen de marteldood stierf, in 133; de priester Porphyrius‚ te Camerino onder Decius gedood omdat hij vele bekeerlingen had gemaakt, onder wie Venantius; Paulinus, te Keulen; en Antonia te Nikomedië‚ na langdurige martelingen en gevangenisstraf verbrand.

Eveneens op deze dag de heilige Nikeforos, hegoumen van Medikia‚ werkte bij Prusa‚ in de 9e eeuw; Athanasios, bisschop van Korinthe; Hilarion de Wonderdoener van de woestijn; bisschop Venerius van Milaan, een correspondent van de heilige Joannes Chrysostomos; Malulf (Malou), bisschop van Senlis, 6e eeuw; bisschop Macarius van Bordeaux, 6e eeuw; Curcodomus, diaken te Auxerre in de 3e eeuw; Gervold, abt te Saint Wandrille‚ 8e eeuw; Guntrand, abt in Henegouwen, 8e eeuw; en Antonius van de Rots, te Tours, 6e eeuw.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/he ... e-dag-136/



De bekering van de Ethiopische eunuch door apostel Filippus

[Uranopolitis]

5 mei

De heilige Hilarion, bisschop van Arles, was geboren in 401 en genoot een eerste klas opvoeding. Hij blonk bijzonder uit in de filosofie en de welsprekendheid. Maar tegelijk had hij toch een verlangen naar een meer geestelijk gericht leven. Hij was een neef van de heilige Honoratus van Arles, de stichter van de beroemde abdij van Lerins. Hilarion beschrijft hoe de oude Honoratus speciaal voor hem zijn eiland verlaten had en hem kwam opzoeken.
'Hij poogde mij over te halen mezelf eveneens te wijden aan de redding van mijn ziel. Telkens weer omhelsde hij mij met tedere genegenheid, en hij was in tranen omdat hij zag hoezeer ik mijn hart tegen hem verhardde. Het was een onzalige overwinning die mij stand deed houden tegen zijn overredingskracht. Honoratus ging weg en verklaarde dat hij van God wel zou verkrijgen wat ik hem weigerde. De zaak liet mij niet los en ik werd heen en weer geslingerd tussen twee tegenovergestelde verlangens. Aan de ene kant zag ik hoe God mij riep tot het harde leven van zelfverloochening; aan de andere kant was er het vooruitzicht van een loopbaan in de wereld met allerlei mogelijkheden van genietingen. Telkens dacht ik een besluit genomen te hebben, maar dan kwam ik er weer op terug; maar tenslotte overwon Jezus Christus in mij.'
Toen hij drie dagen later zijn besluit genomen had, wilde hij het ook volkomen ten uitvoer brengen. Hilarion verkocht zijn landgoederen aan zijn broer, verdeelde de opbrengst onder de armen, en ging naar Lerins om zich onder de leiding te stellen van Honoratus. Niet lang daarna werd deze in 426 tot bisschop gekozen van Arles en hij riep Hilarion om hem te helpen. Deze kreeg echter zulk een heimwee naar de zojuist pas ontdekte geestelijke rust van Lerins, dat hij na korte tijd daarheen terugkeerde. Met vreugde werd hij binnengehaald door de andere monniken, een groot geluksgevoel doorstroomde hem door al die blijken van genegenheid.
Toch gaf hij gevolg aan een hernieuwde oproep van Honoratus, en nu bleef hij bij hem tot aan diens dood, twee of drie jaar later. Opnieuw ging Hilarion op weg naar Lerins, maar een delegatie uit Arles haalde hem in en bracht hem naar de stad terug.
Hoewel de slechts 29-jarige Hilarion zich verzette, werd hij eenstemmig gekozen tot opvolger. Hij handhaafde zijn monastieke levenswijze en besteedde aan zichzelf alleen maar het allernoodzakelijkste. Zomer en winter droeg hij dezelfde kleding. Hij had vaste uren voor handenarbeid, gebed en nachtwaken. Het handwerk verrichtte hij om geld te verdienen en op die manier persoonlijke aalmoezen te kunnen geven aan de armen. Hij reisde uitsluitend te voet en liet zich nooit meeslepen door enig ongeduld. Hij was een bijzonder begaafd prediker, en zonder moeite paste hij zijn stijl aan bij het gehoor waarvoor hij sprak. Maar zowel in elegante toespraken als in de eenvoudigste taal waarmee hij zich uitdrukte tegenover het gewone volk, sprak rechtstreeks zijn hart, vervuld van liefde tot Christus en van de waarheid van het Evangelie. Om gevangenen te kunnen vrijkopen, verkocht hij zelfs het kostbare altaargerei, en hij gebruikte toen een glazen Kelk en Disk.
Nu de beslissing eenmaal gevallen was, wijdde hij zich misschien wel met een overmaat van enthousiasme aan zijn taak. Bij zijn wijding had hij de titel van “aartsbisschop” ontvangen, en daarom vond hij zichzelf gerechtigd om ook in te grijpen in de omringende bisdommen in Zuid-Frankrijk, hierbij vaak gesteund door zijn vriend, de eveneens daadkrachtige heilige Germanus van Auxerre. Het kwam tot botsingen met paus Leo de Grote van Rome. Maar nadat Hilarius gestorven was, in 449, roemde dezelfde paus zijn heiligheid.
Hilarion had bijna 20 jaar het bisschopsambt bekleed, en hij stierf, 48 jaar oud, diep betreurd door de inwoners van Arles, voor wie hij een luisterrijke en barmhartige prelaat was geweest.

De heilige Maurontius, geboren in 634, stamde uit een familie van heiligen in de Périgord. Ofschoon hij opgevoed was aan het hof, maakte hij reeds op jeugdige leeftijd het voornemen om het voorbeeld van zijn moeder en zijn zusters te volgen, en in het klooster te treden. De heilige bisschop Amandus van Maastricht aanvaardde hem en wijdde hem diaken, wat hij altijd gebleven is. Maar Amandus oordeelde het beter dat Maurontius toch zijn functies aan het hof bleef waarnemen. Dit deed hij met grote toewijding, en koning Diederik maakte hem tot zijn vertrouweling en secretaris. Uit zijn inkomen bouwde Maurontius de abdij van Breuil op zijn landgoed aan de Leize, de grensrivier tussen Artois en Vlaanderen. Daar herbergde hij ook de heilige Amatus toen deze van zijn zetel verdreven was. Maurontius is in vrij hoge ouderdom gestorven in 706, terwijl hij op bezoek was in de onder hem gestelde abdij van Marchiennes‚ waar zijn zuster toen abdis was.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/he ... e-dag-137/



Madonna met kleine Jezus. De ikonen Starorússkaja (Oud-Russische) en 'Onuitputtelijke beker'. Het is gebruikelijk voor de alcoholisten die van hun verslaving willen afkicken om voor de laatstgenoemde ikoon om hulp te bidden.

Jezus en de Samaritaanse vrouw

[Uranopolitis]

6 mei




De heilige Job (Hiob), de Veelduldende, leefde in Uz, Noord-Arabie. tussen 2000 en 1500 voor Christus. Sterker dan diamant heeft hij de opeenstapeling van alle menselijk leed gedragen, tot en met de verwijten van zijn vrouw en de aanklacht van zijn vrienden. “En daartoe was hij in staat, nog voor de tijd van de Wet en nog veel langer voor de tijd van de genade”, zegt de heilige Joannes Chrysostomos. Zo is hij de voorafbeelding geworden van de lijdende Verlosser der wereld.

De heilige martelaar Barbaros met Bakchos‚ Kallimachos, Dionysios en nog anderen. Hij was soldaat ten tijde van Juliaan de Afvallige, en tijdens een tweegevecht overwon hij een reusachtige tegenstander. Toen daarvoor een dankoffer aan de goden werd opgedragen, weigerde Barbaros daaraan deel te nemen. Op bevel van keizer Juliaan werd hij toen hevig gemarteld, maar daarbij gebeurden zoveel wonderen, dat vele toeschouwers deel wilden hebben aan die geestelijke kracht, en zich ook christen verklaarden. Allen werden toen onthoofd in Morea, rond het jaar 362.

De heilige Barbaros de Rover. Eens zat hij in Thessalië (Noord- Griekenland) in zijn hol bij de geroofde schatten, en hij voelde zich eenzaam. Hij overdacht zijn leven, vond het waardeloos en kreeg berouw. Hij ging biechten en kreeg een boete opgelegd van drie jaar. Die tijd leefde hij bij het vee van de priester, zonder dak of dekking, kruipend op ellebogen en knieën, en etend met de honden. Maar ook nadat hij de absolutie gekregen had en weer in de gemeenschap was opgenomen, zette hij zijn strenge levenswijze voort, nu in het woud, totdat God hem Zelf zou openbaren dat hij vergiffenis ontvangen had. Door kooplieden van een handelskaravaan, die hem aanzagen voor een wild dier, werd hij per ongeluk doodgeschoten. Het dode lichaam werd naar een nabijgelegen klooster gebracht, en uit de wonderen die daar geschiedden, bleek hoezeer Barbaros een vriend was geworden van God.

De heilige Eadbert, bisschop van Lindisfarne na het overlijden van de heilige Cuthbert in 688. Hij was een geleerde, die niet alleen een grote kennis bezat van de Heilige Schrift, maar die kennis ook in zijn leven waar maakte. Hij had de gewoonte om zich, tijdens de vasten van Kerstmis en van Pasen, terug te trekken op het eilandje waar de heilige Cuthbert had geleefd voordat hij naar Farne geroepen werd. Eadbert heeft ongeveer tien jaar het bisdom bestuurd totdat hij stierf in 698. Hij werd bijgezet in het graf van de door hem zo vereerde heilige Cuthbert, voor wie hij kort tevoren een rustplaats had gemaakt onder de vloer van zijn kerk.

De heilige belijder Theodotus, bisschop van Cyrene. Hij werd wreed gefolterd onder Licinius maar niet gedood, zodat hij de kerkvrede nog mocht beleven.

De heilige martelaar Evodias, aan wie de heilige Paulos zijn groeten zendt in de Brief aan de Filippenzen, was de eerste bisschop van Antiochië na de heilige Petros. De beroemde bisschop lgnatios van diezelfde stad beschrijft hoe Evodias door de Apostelen was gewijd. Hij is waarschijnlijk ter dood gebracht in het jaar 66.

De heilige Avia (Avèze, Avoja, Aurea), maagd en martelares, 3e eeuw. Volgens de legende was zij een van de elfduizend maagden die de heilige Ursula naar Keulen vergezelden, en daar door de Hunnen zijn afgeslacht. Slechts drie van hen, waaronder Avia, overleefden deze moordpartij. Zij werd gevangen gezet en na allerlei martelingen ter dood gebracht in 234.

Ook nog op deze dag de heilige Martelaren Demetrios, Danax, Mesiros, Therinos en Donatos; en Heliodorus, Venustus en nog 75 anderen, in Noord-Afrika.

Job, van het Potsjaev-klooster
Eveneens op deze dag de heilige Job, abt en wonderdoener van het Potsjaev-klooster (zie 28 oktober); de monniken Mamas, Pachomios en Hilarion; Joannes Damaskenos. Zijn gedachtenis wordt gevierd op 4 december; Serafim van de Domvu-berg; Justus, bisschop van Vienne, 168; Lucinus, bisschop van Cyrene in Lybië, door de heilige Evangelist Lukas genoemd in de Handelingen der Apostelen; Protogenes, bisschop van Haran in Mesopotamië, belijder; Hatta, abt te Arras‚ 699; en Benedicta, maagd te Rome.

Door de gebeden van deze en al Uw heiligen, Heer Jezus Christus onze God, ontferm U over ons en red ons. Amen.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/he ... e-dag-138/

Bergrede van Jezus.

[Uranopolitis]

7 mei
De heilige kluizenaars Cerenicius en zijn broer Cerenus, in het bisdom Séez. Zij waren geboren in ltalië, zonen van een edelman in Spoleto. Na hun studie wilden zij een geestelijk leven leiden, en zij begaven zich daarom naar Rome. Daar werden beiden gewijd tot kardinaal-diaken, d.w.z. diakens met een bijzondere opdracht voor de armenzorg. Nadat zij deze dienst hadden georganiseerd, wilden zij zich meer toeleggen op een leven van gebed, en zij trokken daarom naar Frankrijk. Cerenus bleef in Saulge (bisdom Le Mans), en Cerenicius trok verder naar het gebied van Hyesmes, waar hij zich vestigde op een vrijwel geheel door de Sarthe-rivier omringd grondstuk. Zijn wens was om daar geheel onbekend alleen te leven, maar er kwamen broeders die zich onder zijn leiding stelden, en hij moest zijn kluis dus ombouwen tot een klooster, met een kerk ter ere van de heilige Martinus. Maar hij weigerde het priesterschap te aanvaarden. Cerenicius is gestorven tegen 669.
Ook bij Cerenus verzamelden zich enkele leerlingen, en hij stond in de roep wonderen te verrichten. Zijn sterfdatum is niet bekend.

De heilige Gisela, koningin en abdis. Zij is geboren rond 985, uit het beierse koningshuis. Haar oudere broer was de latere keizer Hendrik ll, die eveneens heilig verklaard is, evenals verschillende andere familieleden. Zij had haar zinnen erop gezet in het klooster te treden, maar toen in 996 om haar hand gevraagd werd voor de kroonprins van Hongarije, zag zij dit als een missie-opdracht voor het nog grotendeels heidense hongaarse volk. Op het feest van de Ontslaping der Moeder Gods, in het magische jaar 1000, werd zij tot koningin gekroond en gezalfd, samen met haar echtgenoot, Stefan. Deze was eerder in dit jaar in de Kerk opgenomen door de heilige Adalbert, maar zijn christelijke opvoeding kwam eigenlijk pas door Gisela tot stand. Door haar werd Stefan ertoe gebracht de bekering van zijn onderdanen als het voornaamste doel van zijn regering te zien, en het hongaarse volk, dat door zijn woeste en uitgestrekte rooftochten in verre omtrek gevreesd was, tot een medebewoner van het christelijk Europa te maken.
Toch kwam dit nog niet verder dan het beginstadium. Na de dood van Stefan kwam de partij der heidenen weer sterk naar voren. Gisela werd vervolgd en kwam zelfs in de gevangenis terecht, tot zij door Hendrik III werd bevrijd. Zij kwam naar Beieren terug, waar zij haar laatste levensjaren doorbracht in het benedictinessenklooster Niedsernburg bij Passa, waar zij in 1045 tot abdis werd gekozen. Het jaar van haar dood is niet bekend.
Kort na haar dood begon haar verering, er kwamen grote bedevaarten tot stand naar haar graf.


De heilige Joannes van Beverley uit Noord-Engeland, bisschop van York. Hij was opgevoed in de beroemde kloosterschool van Canterbury onder leiding van de heilige abt Adriaan (9 januari). Hij werd monnik in het dubbelklooster van Whitby dat onder leiding stond van abdis Hilda. Later werd hij bisschop van Hagulstad (Hexham), in de provincie York. Toen de heilige Wilfrid in 686 uit zijn ballingschap teruggeroepen werd door koning Aldfrid van Northumbrië, werd hij van zijn zetel verdreven, maar na een jaar moest Wilfrid weer vertrekken. Op den duur werd Joannes bisschop van York.
Hij stichtte de abdij van Beverley, midden in het woud van Deira, op de ruïnes van een oude romeinse nederzetting. Het was een dubbelklooster met monniken en monialen. Daar bracht Joannes ook de vier laatste jaren van zijn leven door, nadat hij, uitgeput door de zware lasten, afstand had gedaan in 717. Hij is gestorven op 7 mei 721.

Ook nog op deze dag de heilige martelaren Juvenalis; Mesma; Quadratus, na herhaalde folteringen ter dood gebracht in Nikomedië, tijdens de vervolging van Decius; en Flavius, met zijn broers Augustus en Augustinus, te Nikomedië.

Eveneens op deze dag de heilige Nil Sorski, 1433-1508, sterfdag (zie 7 april); Petrus, bisschop van Pavia; Herninus (Holernin), kluizenaar te Duault (Bretagne),(540; Notker de stamelaar (zie 6 april); en de maagd Sessetrudis te Meaux, 7e eeuw.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/he ... e-dag-139/

Jezus de Goede Herder

Madonna. Icoon van Lyubech.

[Uranopolitis]

8 mei


De heilige Arsenios de Grote. Hij was een diaken van de Kerk van Rome en gold als de grootste geleerde in ltalië van zijn tijd. Daarom werd hij, toen hij 29 jaar oud was, door keizer Theodosios rond 383 naar Konstantinopel geroepen, in de senatorenstand verheven, en tot leraar aangesteld voor zijn zonen Arkadios en Honorios. Hij leefde aan het hof in grote weelde.
Toen hij zijn taak voltooid had, vroeg Arsenios zich af hoe hij zijn leven verder zou inrichten. Tijdens zijn gebed begon het tot hem door te dringen dat deze levenswijze weinig innerlijke diepgang bezat. Het was alsof een stem hem toeriep: “Arsenios, vlucht weg van de mensen, dan kun je gered worden”. Arsenios, die zichzelf altijd radikaal had aangepakt, aarzelde niet, en hij trok in stilte naar Alexandrië om bij de monniken van de Sketis raad te vragen wat hij moest doen.
Uit zijn spraak en manier van doen bleek duidelijk dat Arsenios van hoge stand was, en hij werd dus met nadruk uitgevraagd, waarbij zij zich erop beriepen dat hij vertrouwen in hen moest stellen. Ze besloten raad te gaan vragen bij de beroemde Joannes de Kleine. Aangekomen tegen het einde van de middag in diens cel, besloot deze het uur van de avondmaaltijd te vervroegen omwille der gastvrijheid. De tafel werd gereed gemaakt en de monniken werden uitgenodigd aan te zitten. Maar Joannes verwaardigde Arsenios met geen blik en hij liet hem staan terwijl zij aten. Halverwege de maaltijd scheen Joannes zich iets te herinneren. Hij nam een brood van tafel en smeet dat ergens op de grond terwijl hij zei: “Als je wilt, kun je eten”. Heel gevat viel Arsenios op ellebogen en knieën en hapte in het brood dat op de grond lag. Toen had Joannes geen verdere proeven meer nodig en hij zei tot de anderen: “Ga nu maar, mijn broeders, met de zegen van de Heer, en bid voor ons. Ik ben ervan overtuigd dat hij een goede monnik wordt”. En toen ze Arsenios vroegen wat hij van de zaak dacht, antwoordde hij dat hij, omdat hij als een hond beschouwd werd, daarom ook maar als een hondje gegeten had.
Arsenios ging voort op deze radikale weg, en omdat hij zo lang in aanzien en luxe geleefd had, legde hij zich op buitengewone wijze toe op deemoed en askese. Het duurde dan ook niet lang tot Joannes hem rijp oordeelde voor het kluizenaarsleven. Arsenios vestigde zich een twaalftal mijlen verderop, maar toch kwam er telkens bezoek. Toen monniken hem eens vroegen waarom hij zo zwijgzaam was, zei hij dat de intimiteit met God te lijden had van de omgang met mensen.
Zijn celdienaar, Daniël, vertelde van Arsenios dat deze vaak de gehele nacht doorbracht in gebed. En elke zaterdagavond, wanneer de zon in het westen onderging, keerde hij zich naar het oosten en bad met opgeheven armen tot de opgaande zon hem in het gezicht scheen. Eerst dan zette hij zich neer om wat te rusten. Hij nodigde dan de slaap uit, “die slechte dienstknecht” en viel zittend in slaap, tot hij na een korte tijd weer opstond. Arsenios zei dan ook dat een monnik die werkelijk strijd wilde voeren tegen zijn hartstochten, niet meer dan één uur per dag mocht slapen. Toch moest hij nog steeds strijden tegen de slaperigheid, en soms vroeg hij zijn leerlingen om hem wakker te houden.
Een andere uitspraak van hem luidde: “Wanneer we God zoeken, zullen we Hem ontmoeten; en wanneer we erin slagen Hem vast te houden, dan blijft Hij bij ons”. Ook zei hij: “Zet heel uw kracht erop dat het werk in uw binnenste van God uitgaat om zo de uitwendige driften te overwinnen”. Hij verhaalde ook over twee mannen te paard, die een balk dwars tussen zich indroegen en de poort van de stad niet konden binnengaan omdat geen van beiden de ander wilde laten voorgaan. Zo is het ook wanneer wij het juk der gerechtigheid dragen met hoogmoed en onszelf niet willen vernederen. Dan blijven we buiten het Rijk Gods. En wanneer we goede werken verrichten maar tegelijk toegeven aan boosheid, dan zijn we als iemand die water schept in een bak maar daar een gat in slaat: het loopt er even snel weer uit als het erin geschept wordt. Door onze boosheid verliezen we ook onze goede werken.
Arsenios zocht herhaalde malen andere oudvaders op om hun raad te vragen. Toen hem eens gevraagd werd wat hij, die zulk een vooraanstaande geleerde was, bij zulke bijna analfabeten te leren had, zei hij dat hij inderdaad bedreven was in grieks en latijn, maar dat hij nog niet toe was aan het abc van zulk een oude monnik. Dikwijls vroeg hij zichzelf hardop af: “Arsenios, waarom ben je weggetrokken uit de wereld?” om zich te wapenen tegen allerlei verleiding.
Na 50 jaar stierf hij, 95 jaar oud, omringd door zijn meest geliefde leerlingen, te Trojene bij Memphis, in 449.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/he ... e-dag-140/

Jezus wast de voeten van Zijn leerlingen.

Wonderbare verschijning van de Zjirovítskaja icoon van Madonna.

[Uranopolitis]

12 mei
De heilige martelaren Nereus en Achilles, eunuchen van Flavia Domitilla, nicht van consul Flavius Clemens te Rome. Onder Domitiaan zijn zij verbannen naar het eilandje Pontia, voorde kust van Terracina. Daar leefden zij in aparte cellen, die nog eeuwenlang door bedevaartgangers werden bezocht. Tijdens het bestuur van Trajanus werden zij naar het vasteland overgebracht en onthoofd te Terracina, in de 1e eeuw.

De heilige Pancras (Pancratius) uit Frygië, werd na de vroege dood van zijn ouders door zijn oom naar Rome gebracht, waar zij een huis op de Celestinus-heuvel betrokken. Daar kwamen zij in aanraking met de bisschop van Rome. Hun interesse in het christendom werd gewekt en zij werden gedoopt. Pancras was toen 14 jaar oud.
Na de dood van zijn oom, Dionissios, enkele dagen na hun Doop, werd hij, tijdens de vervolging van Diokletiaan, aangebracht als christen, en ter dood gebracht in 304. Over zijn graf is een beroemde basiliek gebouwd.

De heilige weduwe Rictrudis van Arras, geboren in Gascogne tegen 621, toonde een bijzondere onschuld en tegelijk een grote naastenliefde en opmerkzaamheid voor de noden van anderen. Zij trouwde met een frankisch edelman en leefde met hem in Vlaanderen op zijn grote bezittingen. Zij hadden vier kinderen, een jongen en drie meisjes, die allen later heilig zijn verklaard. Het echtpaar nam vaak hun kleine kinderen mee wanneer zij arme zieken bezochten, waar ze op allerlei wijzen hulp boden. De vader werd op een reis vermoord in de Périgord en de treurende weduwe wilde haar verdere leven wijden aan de onverdeelde dienst van God. Zij stelde dit echter uit tot haar zoon in dienst kon treden aan het hof, en zij zich ervan vergewist had dat hij zich daar thuis voelde en een eerbaar leven leidde.
Maar toen bereikte haar de wens, dat wil dus zeggen: het bevel, van koning Clovis om een van zijn edelen te huwen. Rictrudis nam haar toevlucht tot de heilige bisschop Amandus en smeekte dat hij voor haar bij de koning zou pleiten. ln die tijd was Clovis juist in de buurt en Rictrudis nodigde hem uit op haar kasteel en richtte een schitterend gastmaal aan.
Tijdens die maaltijd trad zij voor de vorst, boog de knie en vroeg zijn “toestemming om haar plicht en verlangen te vervullen. De koning dacht dat het om het rondbrengen van de officiële dronk ging, en stemde toe. Toen haalde Rictrudis plotseling een zwarte sluier tevoorschijn, deed deze over haar hoofd en zei: “Sire, roep mij tot deze plicht waar heel mijn hart naar uitgaat.” De koning brulde van woede en vloog weg van de maaltijd, gevolgd door zijn gezellen. Toen haastte bisschop Amandus zich achter hem aan, en pleitte zo doeltreffend dat Clovis zijn verzet opgaf en zijn toestemming verleende dat zij naar het klooster kon gaan.
Met haar jongste dochters trad zij toen in het klooster van Marchiennes, waar zij tot abdis werd aangesteld, en dat zij 40 jaar bestuurde. De oudste was reeds in het klooster bij de heilige Gertrudis, haar grootmoeder. Kort na hun intrede kwam echter een nieuw verdriet: het kleinste meisje werd ziek en stierf op Kerstmis. Drie dagen lang bedwong Rictrudis haar droefheid, maar toen op de dag van de Onnozele Kinderen voorgelezen werd hoe Rachel niet op kon houden met wenen over haar kinderen die er niet meer waren, barstte ook zij in tranen uit. En toen men op het einde van de Dienst naar de refter ging voor de maaltijd, zei ze: “Mijn lieve zusters, ga zonder mij, want minstens deze ene dag moet ik als Rachel zijn.”
Enkele jaren later mocht zij meemaken hoe haar zoon in de abdij kwam en door bisschop Amandus tot monnik werd gewijd. Hij bouwde toen een klooster op een van zijn bezittingen om daar in te treden. Rictrudis werd 67 jaar en stierf rond 688.

Eveneens op deze dag de heilige Sabinos, aartsbisschop van Cyprus. Hij was eerst de diaken, en later de opvolger van de heilige Epifanios, 5e eeuw; Polybios, bisschop van Rinokyra. Hij was een leerling van de heilige Epifanios en heeft ook diens leven beschreven; de monnik Theodoros van Kythera, Griekenland; en Monderic (Mondry), monnik bij Blois, 6e eeuw.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/he ... e-dag-144/

Heilige German van Konstantinopel

Jezus geneest de doofstomme

[Uranopolitis]

13 mei

De heilige Servatius (Aravatus, Sabbatius, Servaas), bisschop van Tongeren, na de heilige Maternus. Zijn afkomst is geheel onbekend, maar later werd verhaald dat hij uit Armenië of uit Syrië afkomstig zou zijn, en na een wilde jeugd zich had bekeerd. Na een bedevaart naar het Heilig Land werd hij priester gewijd en als missionaris naar Gallië gezonden. Rond 335 was hij bisschop van Tongeren. Hij nam deel aan het Concilie van Keulen in 346, en gaf getuigenis tegen de ariaansgezinde bisschop van Keulen:
Ik weet volkomen zeker wat deze valse bisschop leert; ik weet het niet van horen-zeggen, maar doordat ik het met mijn eigen oren heb gehoord. Omdat onze diocesen aan elkaar grenzen, heb ik vaak met hem gedisputeerd wanneer hij de Godheid van Jezus Christus loochende. Dat heb ik gedaan, zowel onder vier ogen als in het openbaar, in de aanwezigheid van Athanasios, bisschop van Alexandrië. Mij advies luidt: hij mag niet langer een christen bisschop zijn, en zij die in gemeenschap met hem blijven, kunnen niet langer als christenen beschouwd worden.
Servatius had de heilige Athanasios tijdens diens ballingschap met grote eer ontvangen, en zich volledig achter hem gesteld. Hij had hem ook vergezeld tijdens diens ballingschap in Trier van 336 tot 338, Ook op het concilie van Sardica in 347, en dat van Rimini in 359, was Servatius een der voornaamste bestrijders van de Arianen. Toen Tongeren door de duitse Hunnen werd bedreigd, bracht Servatius de bisschopszetel over naar de vesting Maastricht, waar hij op deze dag, Pinkstermaandag, gestorven is in 384.
De heilige Gregorios van Tours verhaalt dat Servatius voorzegd had dat de Hunnen Gallië zouden binnenvallen, en onder tranen verdubbelde hij zijn gebeden, nachtwaken en vasten om Gods barmhartigheid af te smeken en Zijn toorn te doen wijken. In 366 ondernam hij daarom ook een bedevaart naar Rome, om ook de hulp van de apostelvorsten af te smeken voor zijn volk. Maar God openbaarde hem dat Hij de zonden van de Galliërs wilde straffen door de gesel van de oorlog, maar dat Servatius er geen getuige van zou zijn. Diep bedroefd keerde de heilige naar Tongeren terug. Niet lang na zijn dood werd de stad ingenomen, geplunderd en verwoest door de troepen van de beruchte Attila.
De naam van Servatius is verbonden aan het bezit van een grote zilveren sleutel, een kopie van de sleutel van de mamertijnse gevangenis waar de heilige Petros was vastgehouden, en waarin deeltjes van diens ijzeren boeien waren verwerkt. Zijn gebeente bevindt zich te Maastricht, sinds 1102 in een gouden schrijn: de huidige “Noodkist”, een van de schitterendste reliekschrijnen die uit de Middeleeuwen bewaard zijn gebleven. Zijn relieken worden speciaal vereerd tijdens de zevenjaarlijkse Heiligdomsvaart (de 54e was in 2011 – red.)
Volgens de legende heeft Attila op zijn rooftocht Maastricht niet kunnen vinden, door de gebeden van de heilige Servatius, terwijl de mensen van angst weggekropen waren in hun huizen. Toen de Hunnen afgetrokken waren en de mensen weer naar buiten durfden te komen, zagen zij hoe in heel de omgeving mensen en goederen waren geschonden en gebrandschat. Toen trokken zij met kruisen naar de kerk van Sint Servaas en zij loofden God. Dit is de oorsprong van de jaarlijkse processie op zijn feestdag.
In de Sint Servaaskerk in Maastricht bevinden zich de graven van de volgende bisschoppen: Agricola, Designatus, Eucharius, Eucharius, Felix, Quirillus, Renatus, Supplicius en Ursicinus.

Vele maagden te Alexandrië op liederlijke wijze doodgefolterd onder de ariaanse keizer Valens, nadat een door de ariaanse bisschop opgehitste heidense menigte de kerk van Theonas was binnengedrongen in 372.

De heilige Rolenda was de dochter van een frankische prins. Toen er sprake was van een huwelijk, vluchtte zij naar Keulen om in te treden bij de heilige Ursula en haar elfduizend maagden. Op haar tocht hoorde zij dat Ursula met haar maagden op weg was naar Rome. De teleurstelling greep haar hevig aan: zij werd ziek en stierf in Gerpines, niet ver van Namen, rond het einde van de 7e eeuw.

Ook nog op deze dag de heilige monnik-martelaren van lwiron, die door de Latijnen gedood zijn in de 13e eeuw; en de heilige martelaar Alexander, priester te Tiberias.

Eveneens op deze dag de heilige Pausikakios‚ bisschop van Synnada, 606; Nikeforos, priester van het Efapsios-klooster; Onesimus, bisschop van Soissons, tegen 360; Flavius, bisschop van Autun, 595; Marcellinus, bisschop van Sens, tegen 330; de abdis Agnes‚ 588; en de maagd Disciola te Poitiers, 583.

Door de gebeden van deze en al Uw heiligen, Heer Jezus Christus onze God, ontferm U over ons en red ons. Amen.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/he ... e-dag-145/

Jezus spreekt met Nicodemus

[Uranopolitis]

14 mei
De heilige Erembertus, bisschop van Toulouse, was afkomstig uit het gebied van Poissy en werd monnik in de abdij van Fontenelle in het land van Caux. Hij ontving het habijt uit de hand van de heilige Wandrille, en later werd hij aangewezen om bisschop te zijn in Toulouse. Na 12 jaar toegewijde arbeid voelde hij zich te oud en versleten om deze dienst nog te kunnen waarnemen. Erembertus keerde terug naar Fontenelle, nu onder de heilige Lambertus, en in 671 stierf hij een zalige dood.

De heilige Condé, een engelse priester, die met drie leerlingen naar het vasteland gekomen was om als kluizenaar te leven. Hij verbleef ook enige jaren in de abdij van Fontenelle aangetrokken door de heiligheid van abt Lambertus. Later vestigde hij zich op een eilandje in de Seine, waar hij twee kerken bouwde, maar dit alles is in de loop der tijd onder water verdwenen. Condé is gestorven tegen 685.

De heilige Pontius was de zoon van een romeinse senator en kreeg een goede heidense opvoeding. Op een vroege morgen, op weg naar zijn Ieermeester kwam hij langs een huis waaruit zacht gezang weerklonk als van een menigte die samen zong. Dit wekte zijn nieuwsgierigheid en hij zocht een plaats waar hij kon horen wat er gezongen werd. Het was psalm 113, waar over de afgoden gezongen werd:
Zij hebben een mond maar spreken niet, zij hebben ogen maar kunnen niet zien, ze hebben oren maar horen niet,; dat zij die ze maken aan hen gelijk worden, even als allen die erop vertrouwen.
De waarheid van deze woorden trof hem diep: hij roffelde op de deur en omdat hij nog een kind was, werd hij binnengelaten. Na afloop van de dienst vertelde hij hoe hij getroffen was, en hij vroeg om hem het lied te leren dat hij had horen zingen over “onze God die in de hemel is en Die alles gedaan heeft wat Hij wilde” en dat de goden inderdaad niet in staat waren zich te bewegen, en dat hij zelf gezien hadden hoe ze met lood werden vastgesmolten aan hun plaats opdat ze niet zouden kunnen omvallen of gestolen worden.
Men was verbaasd over zijn vlugheid-van begrip en de priester vertelde hem over de Schepper en over Christus. Thuisgekomen sprak Pontius met zulk een enthousiasme over wat hij gehoord had, dat ook zijn vader op onderzoek uitging, katechumeen werd en zich liet dopen. Toen enkele jaren later de vervolging weer opvlamde onder de keizers Valerianus en Gallienus, was zijn vader gestorven. Pontius stelde zijn goederen beschikbaar ter verdeling onder de armen en vluchtte naar Cimella, Zuid-Frankrijk, in de buurt van het tegenwoordige Nice. Daar werd hij gearresteerd en ter dood gebracht rond 257.


De heilige Hallvard was een reizend koopman, neef van de koning van Noorwegen, met een edelmoedig en ridderlijk karakter. Toen hij op een dag van het eiland Gothland met zijn roeiboot naar zijn schip wilde terugkeren, rende een hoogzwangere vrouw naar hem toe en smeekte meegenomen te worden. Terwijl hij van wal stak, kwamen drie mannen aanlopen die haar opeisten omdat zij een dievegge was. Hallvard vroeg wat er gebeurd was. “Ze heeft vannacht ingebroken in het huis van onze broeder”, “ingebroken?”vroeg de jongeman. “Ja, ze heeft met geweld de grendels krom getrokken en de deur uit de hengsels gelicht”. “Dat kan een vrouw toch niet, daar heb je een heel sterke kerel voor nodig!”
Intussen was de vrouw wenend aan zijn voeten gevallen en zwoer dat zij onschuldig was. Hallvard stond nu op de voorplecht van zijn boot en zei: “Ze lijkt me onschuldig, maar schuldig of niet, ze is niet in een toestand om opgejaagd en mishandeld te worden. Ik zal wel betalen voor wat zij gestolen zou hebben.” Maar een van de woedende mannen spande plotseling zijn boog en schoot Hallvard door de borst, zodat deze dood neerviel. Toen sleepten zij de vrouw uit de boot en smeten haar met een steen om de hals in zee zodat zij verdronk, in 1043.
Het verhaal raakte bekend, misschien wel door de opgewonden moordenaars zelf, en er begon een verering te ontstaan voor deze ridderlijke vreemdeling. Nog geen eeuw later stond er in Oslo een aan hem gewijde kerk.

Ook nog op deze dag de heilige martelaren Maximos, een koopman, om het geloof in Christus gestenigd rond 250; de nieuwe martelaar Markos van Kreta, te Smyrna onthoofd in 1643; Joannes de Bulgaar, doodgemarteld in 802; Alexander, Barbaros en Akolythos, doodgemarteld in de kerk van de Heilige Vrede ter Zee, in Konstantinopel; en Bonifatius (zie 29 december).

Niketas
Eveneens op deze dag de heilige Serapion, monnik in Egypte; Serapion de Sindoniet (zie 21 maart); Niketas, bisschop van Novgorod, rekluus van het Holenklooster‚ 1108; Leontios, patriarch van Jeruzalem, 1175; Paschalis l, paus van Rome, 817-824; Apronculus, bisschop van Langres, en later van Clermont, 488; en Floribertus, bisschop van Maastricht.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/he ... e-dag-146/

Jezus wordt verzocht door farizeeën, sadduceeën en schrifgeleerden.

[Uranopolitis]

15 mei

De heilige Pachomios (-adelaar) de Grote was geboren rond 290 bij Esneh, als kind van heidense ouders in Opper-Egypte. Toen hij gedwongenpals soldaat moest dienen, samen met enkele dorpsgenoten, en zij in behoeftige omstandigheden verkeerden, kwamen zij in aanraking met enkele christenen die hen liefderijk opnamen. Toen hij, na de overwinning van Konstantijn, uit de militaire dienst ontslagen was, stelde Pachomios zich onder hun leiding en hij werd gedoopt.
Nu kwam hij in aanraking met de kluizenaar Palemon en hij werd zijn leerling. Palemon stelde zware eisen wat betreft vasten, harde arbeid, moeilijke omstandigheden, het verdragen van ontberingen, langdurige gebeden en nachtwaken. Vooral dit laatste viel Pachomios zwaar en Palemon hield hem wakker door hem manden met zand van de ene plek naar de andere te laten vervoeren. Maar Pachomios wijdde zich met heel zijn hart aan het monastieke leven en groeide uit tot een gerijpte persoonlijkheid van grote innerlijke, imponerende kracht. Toen hij zich zo tien jaar lang volkomen onderworpen had, verscheen hem een engel, gekleed in het groot monniken-schima, die hem een schrijfrol gaf, met daarop de Regel voor een gemeenschapsklooster, een kenobion. En hij beval hem zulk een klooster te stichten voor het zieleheil van vele monniken. Zo besefte Pachomios geroepen te zijn om anderen te leiden, en Palemon was het zozeer daarmee eens dat hij met zijn leerling meetrok en zijn verblijf bij hem nam.
ln het jaar 320 vestigde Pachomios zich met zijn broer Joannes in Tabenisi aan de Nijl, in Opper-Egypte en begon met het bouwen van een groot aantal cellen, al scheen dit een dwaasheid, daar ze slechts met hun tweeën waren. Maar hun leven trok al spoedig leerlingen aan. De Regel die hij hun oplegde was heel eenvoudig: ledere broeder zou eten en drinken volgens eigen inzicht en mogelijkheid. Allen moesten werken, maar het werk zou aangepast zijn aan ieders leeftijd en gezondheid. Ze zouden met drieën een cel bewonen, maar allen bij elkaar komen voor de maaltijden en de gebedsdiensten. Ook waren er bepaalde voorschriften voor de kleding en de wijze van slapen.
Het aantal van zijn monniken groeide zo sterk dat hij telkens nieuwe kloosters moest stichten. Zo ontstond er een kring van zeven kloosters in Opper-Egypte, bewoond door zevenduizend broeders, evenals twee monialen-kloosters‚ alle onder het bestuur van Pachomios. De monniken moesten leren lezen en schrijven om de Heilige Schrift beter te verstaan. Zij baden, werkten en aten gemeenschappelijk. Gehoorzaamheid gold als een der voornaamste deugden om tot innerlijke vrijheid te komen. De monnik was levend deel van een gemeenschap, en daarom was er ook geen enkel persoonlijk bezit. Het klooster bestond uit een aantal gebouwen, omgeven door een muur. De inkomsten van de gemeenschappelijke arbeid, die het eigen levensonderhoud te boven gingen, dienden voor aalmoezen, niet om het klooster rijk te maken. De gastvrijheid werd met grote edelmoedigheid bedreven: de kloosters groeiden uit tot ware onderkomens voor reizigers door de woestijn. Daarbij kwamen de vele bezoekers, die aangetrokken werden door de roep die uitging van zulk een heilig man. Er werd gesproken over geloofskwesties en allerlei levensvragen, en zo oefende de woestijnmonnik invloed uit tot in verre streken.
Zijn bestuur was gekenmerkt door grote zachtmoedigheid. Daar was bijvoorbeeld een monnik in een van de kloosters, die voortdurend bij zijn abt erop aandrong hem de algemene verzorging in handen te geven. De abt vond iemand, die zichzelf dermate opdrong, daar niet zo geschikt voor, en om van hem af te komen zei hij dat hij hem dat ambt weigerde op advies van Pachomios. De betreffende broeder stormde naar Tabenna waar hij Pachomios aantrof, die bezig was met metselen. De broeder vroeg op hoge toon wat die weigering te betekenen had. Pachomios toonde geen verrassing maar zei: “Het spijt me, broeder, als ik je onrecht heb aangedaan; ik vraag vergeving aan jou en aan God.” Even later kwam de abt van die broeder aan, en vol schaamte vertelde hij aan Pachomios wat de oorzaak van heel deze historie was. Deze dacht na en zei toen: “Die monnik heeft daar zo zijn hart op gezet dat hij in groot gevaar komt wanneer die post hem nog langer geweigerd wordt: vervul dus zijn verlangen maar.” De abt gehoorzaamde, maar de nu tot bedaren gebrachte monnik kwam tot begrip en weigerde het aanbod. Een andere monnik pleegde overmatig vasten en zegde eindeloze gebeden. Pachomios vermoedde dat er zelfverheffing achter stak en vroeg hem daarom met de andere broeders mee te eten wat in de refter verstrekt werd, en alleen met de andere broeders samen te bidden in het oratorium. Verontwaardigd weigerde de monnik aan zulk een laksheid te gehoorzamen. Pachomios zond nu herhaaldelijk zijn jonge celmonnik Theodoros naar de de cel van die broeder om hem iets te vragen, zodat hij telkens in zijn gebed werd gestoord. Tenslotte greep die broeder een stok en zette Theodoros achterna. “Kijk,” zei Pachomios, “nu laat je toch wel heel duidelijk zien dat je de eerste beginselen nog niet achter de rug hebt!”
Bij zijn bezoek aan een van de kloosters, klaagde een jonge monnik dat er al een hele tijd geen groente aan tafel was geweest, alleen brood en zout. Pachomios ging naar de keuken en vond de kok aan het matten vlechten. Hij vroeg hem wat er die dag te eten was. “Brood en zout”. “Maar de Regel zegt dat er soep en groente moet zijn”. “Ach Vader, de meeste monniken willen alleen brood, en het kost zoveel moeite groente klaar te maken, terwijl het grootste deel onaangeraakt naar de keuken terugkomt. Het leek me dat ik mijn tijd beter kon besteden aan het mattenvlechten”. “Hoe lang is dat zo al aan de gang?” “Een paar maanden”. “Breng me de matten die je gemaakt hebt in die tijd.” Trots stapelde de monnik die voor hem op. Pachomios trok een brandende tak uit het vuur, stak de hele stapel in brand en zei: “Dus je ontneemt een aantal monniken de gelegenheid zichzelf te verloochenen, je misgunt de ziekelijken een noodzakelijke verlichting, en aan de jongeren de steun waaraan ze behoefte hebben, alleen maar omdat het je wat moeite kost en omdat je volgens jouw idee de tijd beter kan besteden aan matten vlechten? Gehoorzaamheid is meer waard dan zelfopoffering.”
Toen Pachomios eens de nieuwe kerk betrad die hij gebouwd had, voelde hij hoe een gevoel van trots zich van hem meester maakte dat hij tot zo iets moois in staat was geweest. Hij liet toen de monniken touwen halen om de pilaren een beetje scheef te trekken “zodat mijn ogen zich ergeren wanneer ik hier binnenkom”. ln het jaar 346 brak in Opper-Egypte de pest uit, waardoor ook het klooster van Tabenna getroffen werd en een honderdtal monniken stierf. Ook Pachomios werd erdoor aangetast. Hij bood” nog gedurende veertig dagen weerstand en wist alle zaken van het klooster en zijn opvolging te regelen voordat hij stierf in 349, geduldig en opgeruimd, zoals hij altijd geweest was, in de ouderdom van 57 jaar, waarvan hij er 35 als monnik had geleefd. Hij is de eerste organisator geweest van het monastieke leven in gemeenschap, en na zijn dood verbreidde zijn werk zich over heel Egypte, Palestina, de Sinaï en Klein-Azië. Daardoor werden zowel de heilige Basilios als de heilige Benedictus sterk door Pachomios beïnvloed.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/he ... e-dag-147/



Jezus stilt de storm

[Uranopolitis]

16 mei

De heilige Theodoros, de Gewijde, de opvolger van de heilige Pachomios. Hij had zijn heidense ouders verlaten toen hij het geloof had gevonden. Toen hij had horen spreken over de heilige Pachomios, ging hij naar Tabenna om monnik te worden. Maar na lang zoeken vond zijn moeder uit waar hij was heengegaan en zij kwam hem smeken met haar mee naar huis te gaan‚ want zij kon niet leven zonder hem te zien. Theodoros haalde haar echter over in te treden in het door de zuster van Pachomios gestichte vrouwen-klooster.
Pachomios belastte Theodoros met het bouwen van een klooster waar de bisschop van Panopolis om had gevraagd, omdat er zovelen verlangden naar een monastiek leven. Theodoros bestuurde dit klooster met zulk een goed gevolg, dat hij na de dood van Pachomios als toeziend hoofd over al diens kloosters werd aangesteld. Zo leidde hij een menigte monniken op de weg van het heil, en stierf in hoge ouderdom in 368.


De heilige nieuw-martelaar Nikolaas, in Trikkala, Hij leefde in een christelijk gezin in Metsowo, maar toen hij een bakkersleerling werd in Trikkala, ging hij over tot de Islam. Later kwam hij tot bezinning en keerde terug naar Metsowo en naar een leven als christen. Hij was blijkbaar nogal een onbekommerd type, want na enige tijd bracht hij een lading brandhout naar Trikkala, zonder over de mogelijke gevolgen na te denken. Toen hij zich daar liet scheren, werd hij herkend door de barbier. Deze verried hem echter niet, maar maakte van de gelegenheid gebruik om Nikolaas te te chanteren. Nikolaas moest hem elk jaar gratis een lading brandhout leveren in ruil voor zijn zwijgen. Na een aantal jaren begon het geweten van Nikolaas steeds luider te protesteren, en in overleg met zijn geestelijke vader maakte hij zich in Trikkala bekend, om de smet van zijn afvalligheid uit te wissen. Hij werd toen door de Turken verbrand, in 1617.

Het meisje Mousa was 9 jaar oud toen zij tweemaal een visioen aanschouwde van de heilige Moeder Gods‚ omringd door meisjes, in stralend licht. Mousa brandde van verlangen om zich aan te sluiten bij dat gezelschap, en de Koningin van de Hemel zei dat ze haar over een maand zou komen halen, en dat zij zich moest voorbereiden. Na ruim drie weken werd Mousa ziek en kon niet meer opstaan. Op de dertigste dag hoorden haar ouders haar zeggen: “O lieve Vrouwe, ik wacht al zolang op u, ik ben klaar”. Zo blies zij haar laatste adem uit. Haar geschiedenis wordt verhaald in het Boek der Dialogen van de heilige paus Gregorios Dialogos.

De heilige Nikolaas Mystikos was familie van de heilige Fotios. Hij groeide op met de latere keizer Leo Vl, van wie hij de particuliere secretaris (Mystikos) werd. ln 895 werd hij Patriarch, maar toen hij keizer Leo Vl excommuniceerde wegens diens vierde huwelijk, werd hij uit zijn ambt ontzet en verbannen. Na Leo’s dood in 912 riep diens opvolger hem weer op de troon. Hij is gestorven op deze dag in 925.

De heilige Fructuosus, aartsbisschop van Braga, heeft veel kloosters en toevluchtsoorden gesticht voor de romaans-spaanse bevolking tijdens de overheersing van Spanje door de Visigothen. Hij is gestorven in 665.

De heilige Efraïm, de graver, wonderdoener van Novgorod. Hij was monnik in het klooster van de heilige Sabbas, maar kreeg zegen om zich terug te trekken bij het Ilmen-meer. Andere monniken kwamen naar hem toe, en Efraïm bouwde voor hen een klooster. Om voor drinkwater te zorgen, groef hij zelf een kanaal vanaf het meer. Hij stierf, 80 jaar oud, in 1492.

De heilige Germier, bisschop van Toulouse. Hij was geboren in Angouleme in de tijd van de Visigothen, en deed zijn studies in Toulouse, waar hij uitblonk in kennis van de Heilige Schrift. Nadat de stad bevrijd was door Clovis l, vestigde hij er zich voorgoed. Met twee vrienden leidde hij een monastiek leven. Nadat hij in Saintes diaken was geweest, werd hij in 511 tot bisschop gekozen voor Toulouse. Koning Clovis hield Germier hoog in aanzien en gaf aanzienlijke geschenken aan zijn kerk.
Germier wijdde zich geheel aan de heiliging van de hem toevertrouwde gelovigen, en leidde een leven van gebed en strenge askese. Vol geduld verdroeg hij de beproevingen die hem overkwamen, en zo is hij in heiligheid gestorven, waarschijnlijk op deze dag, kort na het jaar 560.

De heilige Anobertus (Aunobertus), bisschop van Séez, nam in 689 deel aan het concilie van Rouen. Tijdens een algemene hongersnood bleek op stralende wijze zijn liefde voor de armen.

De heilige Honorius (Honoratus), bisschop van Amiens in de 6e eeuw. Hij genoot een grote populariteit en de naam van een aan hem gewijde kerk leeft voort in een van de grote wijken van Parijs, Faubourg Saint Honoré.

De heilige martelaar Peregrinus, eerste bisschop van Auxerre. Hij was door paus Sixtus II naar Gallië gezonden, samen met de priester Marsius, de diaken Corcodemus, de hypodiaken Joviënus en de lektor Jovinianus. Vooral te Auxerre maakten zij veel bekeerlingen. Tijdens de vervolging van Diokletiaan onderging Peregrinus het martelaarschap, in 304.

De heilige Renobertus, bisschop van Bayeux, was een der deelnemers aan het concilie van Reims in 625. Hij begunstigde uit eigen middelen verschillende benedictijner abdijen met rijke geschenken, en bouwde voor Bayeux meerdere kerken.

De heilige Fidolus (Fale), abt van Celles, was krijgsgevangen gemaakt door de franse koning Diederik van Austrasië. Hij werd vrijgekocht door de heilige Aventinus, abt van Celles, toen de slavenkaravaan langs Troyes trok. Hij was een modelmonnik en werd daarom gekozen als opvolger van de heilige Aventinus. Fidolus is gestorven in 549.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/he ... e-dag-148/

Jezus verschijnt aan de 11 apostelen na Zijn opstanding.

[Uranopolitis]

17 mei
De heilige Possidius, bisschop van Calama in Numidië, was een der beroemdste leerlingen van de heilige Augustinus. ln 397 werd hij tot bisschop gekozen van Calama. In 404 werd hij door de Donatisten mishandeld en uit zijn huis verjaagd, maar Possidius vroeg gratie voor hen aan de keizer, toen deze hen voor die gewelddaad wilde straffen.
Vier jaar later waren het de heidenen die tijdens een offerfeest een aanval deden op de kerk, waarbij een dode en verschillende gewonden vielen. Ook nu wist Possidius de straf te verzachten, maar er kwam wel een verbod op de heidense vieringen.
ln zijn kathedraal voerde hij de regels in die de heilige Augustinus had ingesteld voor zijn kapittel. Toen de Vandalen Numidië onder de voet liepen, werd Calama volledig verwoest, en het is deze ramp nooit meer te boven gekomen. ln deze oorlogstijd vluchtte Possidius naar het veiliger Hippo. Daar kon hij in 430 de ogen sluiten van de stervende Augustinus tijdens het beleg van de stad, die kort daarna eveneens in handen van de barbaren viel.
De inwoners waren naar alle richtingen verstrooid, gevangen genomen of gedood: Possidius had geen gelovigen meer. Hij schreef het levensverhaal van zijn beminde geestelijke vader, met een lijst van diens werken. Verder is er niets van hem bewaard gebleven.

De heilige martelaar Torpes was een van de heiligen over wie de Apostel schreef aan het einde van de Filippenzenbrief: “De heiligen groeten u, vooral zij uit het huis van de keizer”. Tijdens de vervolging van Nero werd hij mishandeld en te Pisa voor de wilde dieren geworpen. Maar een opgehitste leeuw wilde hem niet aanraken en een luipaard likte zijn voeten. Hij werd toen onthoofd, in 63.

De heilige Madernus was een kluizenaar in Cornwall. Zijn graf trok zoveel pelgrims dat er een dorp ontstond, Madron geheten. Er worden veel genezingen verhaald maar er er is geen aanknopingspunt om de tijd te bepalen waarin Madernus geleefd heeft.

De heilige Restituta leefde als maagd in Afrika. Tijdens de vervolging van keizer Valerianus werd zij op een schip levend verbrand, 3e eeuw. De uitgebrande boot met haar lichaam strandde op het eiland Ischia bij Napels, waar keizer Konstantijn een schitterende kerk bouwde over haar graf.

Ook nog op deze dag de heilige Martelaren Adrion, Victor en Basilissa te Alexandrië; en Heraclius, Paulus en Aquilinus te Noyon in Frankrijk, met nog twee anderen.


Eveneens op deze dag de heilige Eufrosyne, moniale (prinses Eudokia van Moskou), 1407; en Athanasios de Nieuwe, wonderdoener van Christianopolis.

Door de gebeden van deze en al Uw heiligen, Heer Jezus Christus onze God, ontferm U over ons en red ons. Amen.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/he ... e-dag-149/



Jezus, Martha en Maria

[Uranopolitis]

18 mei


De heilige Theodotos van Ankyra‚ met zijn medemartelaren de maagden: Tekousa, zijn tante, met Alexandra en Fauna (evenals Tekousa gewijde maagden); Klaudia, Eufrasia‚ Matrona, Theodota en Julitta. Hij was een herbergier in de buurt van Ankyra (Galatië), en tijdens de vervolging verborg hij vele christenen in zijn huis. Nilos, een vriend van Theodotos, heeft de gebeurtenissen van hun marteldood uitvoerig beschreven.
De zeven maagden waren als christenen aangebracht en voor het gerecht gedaagd. De rechter kon hen door zijn bedreigingen niet aan het wankelen brengen, en gaf hen ter bespotting over aan een stel brooddronken jongelui, die zich vol geestdrift van deze taak kweten. Toen wendde Tekousa zich tot de onbeschaamdste van de troep, rukte haar sluier af en zei: “Jongen‚ hou op met die brutaliteit! Kijk naar mijn rimpels en witte haar. Denk aan je oude moeder met haar grijze hoofd, en eerbiedig haar hoofd in het mijne.”
Haar edele waardigheid maakte indruk op de blijkbaar nog niet echt bedorven jongelieden en zij lieten hen verder met rust. De rechter was echter niet geïmponeerd en hij beraamde een nieuwe streek om zijn perversiteit te botvieren.
Het was de vooravond van het feest van de godin Diana. Dit feest bestond in het plechtig baden van het afgodsbeeld in een ondiepe poel bij de stad. Daarbij moesten zij die priesteres wilden worden samen baden met het beeld. De volgende dag gaf de rechter daarom de opdracht de zeven maagden van hun kleding te ontdoen, hun handen op de rug te binden, en hen zo op de wagen van de godin in processie door de stad te rijden, om samen met het beeld te baden, zodat zij, tegen wil en dank, tot priesteressen van Diana zouden worden.
Theodotos en enkele andere christenen hielden zich schuil in een in de nabijheid gelegen hut. Zij hoorden de muziek van de processie en het gejoel van de volksmenigte, tot plotseling alles stil werd. Tekousa en haar maagden hadden de witte kleding van het priesterschap verontwaardigd weggeworpen‚ en werden toen, met een zware steen aan de hals, in de poel verdronken.
Gedurende twee dagen konden de christenen de poel niet bereiken wegens uitgezette wachtposten. De volgende nacht was het aardedonker, terwijl een zwaar noodweer de soldaten naar een schuilplaats gedreven had. Theodotos en zijn groep raakten de weg kwijt, maar na gebeden te hebben zagen zij twee lantarens die hen voorgingen naar het meertje. Zij waden het water in en wisten de lichamen los te snijden en uit het water te halen.
De volgende dag werd de diefstal van de lichamen ontdekt en de woedende rechter zette heel de stad in rep en roer. Een van de groep werd gevangen genomen en uit angst voor de martelingen verried hij de anderen. Theodotos werd na dagenlange martelingen onthoofd in 304.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/he ... e-dag-150/



Parabel van de tollenaar en farizeeër

[Uranopolitis]

19 mei

De heilige priester-monnik Alcuin. Geboren uit een angelsaksische adellijke familie te York, in 735, was hij van jongsaf toevertrouwd aan de Kerk en hij werd opgevoed in een klooster. Hij was een van de beste leerlingen, en ook de hogere studies doorliep hij met glans. Hij werd de metgezel van Aelbert, het hoofd van het college, bij diens reizen voor het vinden van goede boeken en het contact zoeken met vooraanstaande geleerden en onderzoekers.
Alcuin werd de opvolger van Aelbert, en onder zijn leiding groeide de reputatie van het Yorkse instituut, zodat ook velen uit het buitenland daar hun opleiding kwamen voltooien.
ln Rome was Alcuin reeds met keizer Karel de Grote in aanraking gekomen, en later vonden er meer ontmoetingen plaats. Karel, een goed mensenkenner, zag de waarde van Alcuin en wist hem over te halen zich in Frankrijk te vestigen als adviseur van de keizer bij diens plannen met het oprichten in de verschillende landen van wat wij nu europese universiteiten zouden noemen.
ln 782 stak Alcuin, met enkele van zijn beste leerlingen, over naar het vasteland en hij werd als het ware de intellectuele eerste minister van de keizer. Gedurende de corrupte regering van de Merovingische koningen was ook de Kerk in een toestand van verval geraakt. Bisschopsplaatsen werden verkocht aan de meestbiedende, en deze bisschoppen achtten geen enkel middel te min om hun investering veelvoudig terug te winnen. Overspel, simonie, meineed en moord bedierven de geestelijkheid en ook het volk. Hetzelfde gold voor veel frankische bisschoppen in Duitsland.
Karel de Grote begon nu met het oprichten van seminaries, onder het toezicht van Alcuin. Zo kwamen er langzamerhand weer waardige priesters, en vervolgens bisschoppen. Hun werd ook de hoogste rechtsmacht in wereldlijke zaken toevertrouwd. Uit hun aantal maakte de keizer ook een keuze als speciale zendboden, die elk jaar rond moesten reizen om de gang van zaken in de verschillende bisdommen te inspecteren, terwijl de bisschoppen elk jaarlijks in hun eigen bisdom de verschillende parochies moesten visiteren. Als er moeilijkheden waren over het bestuur, dan mocht de bisschop geen rechter zijn in eigen zaak, maar met anderen als bijstand. Het hoogste gezag bleef nog bij de keizer.
Het bleek onmogelijk alle misstanden binnen een enkele generatie uit te roeien, en omdat er veel voordelen aan het bisschopsambt verbonden waren, ging de toestand weer achteruit onder de zwakkere opvolgers van Karel de Grote.
Een grote verbetering werd tot stand gebracht in de abdijen door de samenwerking van Karel en Alcuin. Er werd nadruk gelegd op de noodzaak van studie, en zo werden vooral Sankt Gallen, Fulda en Corbey brandpunten van wetenschap. Aan het hof werd Alcuin omringd door de meest geleerde en verlichte geesten van zijn tijd, een ware ‘denktank’ voor het bestuur van de hem zo welgezinde keizer Karel.
Maar al verbleef Alcuin meestal in Frankrijk, hij leefde toch ten zeerste mee met wat er in zijn vaderland gebeurde. Hij onderhield een uitgebreide briefwisseling, en ook in zijn poëzie is duidelijk te zien hoe de rampspoeden die Engeland treffen, hem ter harte gaan.
ln een beroemde brief doet Alcuin de keizer aanbevelingen hoe om te gaan met de in 796 door Karel tenslotte overwonnen Saksen en Hunnen, en op welke wijze het christendom het best tot hen gebracht kan worden: door mildheid te laten gelden in plaats van harde maatregelen; de missionarissen met zorg te kiezen; niet beginnen met zware belastingen op te leggen, want dat schept verbittering.
Alcuin was toen zestig jaar en wilde zich uit het openbare leven terugtrekken. De keizer wilde hem echter zo dicht mogelijk in de buurt houden, en maakte hem abt in de zojuist vrijgekomen abdij van de heilige Martinus te Tours, waarbij hij steeds zolang in het klooster kon blijven als hij zelf wilde. Hij kwam maar weinig naar buiten, maar de keizer raadpleegde hem geregeld. Ook hier kwam onder zijn leiding de kloosterschool tot grote bloei en enkele van de grootste geleerden van de volgende eeuw zijn van hier afkomstig.
Alcuin is gestorven in Tours op Pinksteren, 19 mei 804, en werd met grote praal begraven in de abdij. In het lyceum van Bamberg bevindt zich een door hem voor keizer Karel geschreven Bijbel.
Naast al zijn verdiensten kleeft er vanuit orthodox standpunt een zware smet op zijn werk. Hij is het immers die Karel de Grote heeft geadviseerd er bij de paus op aan te dringen het “filioque” in de geloofsbelijdenis op te nemen; en dit werd een van de belangrijkste oorzaken van de onheilvolle afscheiding tussen de Kerk van het Westen en de Orthodoxe Kerk.


De heilige Joannes, bisschop van de Gothen in het gebied van de Krim, was door zijn ouders vanaf zijn geboorte aan God toegewijd. In 754 werd hij door de christen-Gothen van de Krim tot bisschop gekozen, en in lberië gewijd. Op de thuisreis werd hij gevangen genomen maar weer vrijgekocht. Hij vestigde zich te Amastrida en vervulde gedurende vier jaar onder grote moeilijkheden het bisschopsambt. Joannes is gestorven in 758.

Heilige grootvorst Dimitry Donskoy

https://orthodoxasten.nl/evenementen/he ... e-dag-151/

Parabel van de onvruchtbare vijgenboom

[Uranopolitis]

20 mei
Op deze dag (volgens de Slavische traditie op 9 mei): De heilige Nikolaas de Barmhartige: Zomerfeest. Gedachtenis van de plechtige overbrenging van zijn relieken naar het toen nog tot het byzantijnse rijk behorende Bari in 1087, omdat Myra te zeer blootstond aan de aanvallen der Saracenen. In 1091 werd het herdenkingsfeest van deze overbrenging algemeen ingevoerd: in het Oosten door metropoliet Efraïm, in het Westen door paus Urbanus II.


De heilige Dobmont (in de doop Timotheos) kwam in 1265 uit Litouwen naar Pskov, waar hij christen werd. Het volgend jaar kozen de inwoners hem tot hun vorst. Hij regeerde 33 jaar en verdedigde Pskov, dat het belangrijkste grensfort was, en beschermde daardoor ook Rusland tegen de aanvallen der Litouwers. Hij werd algemeen vereerd om zijn oprecht christelijk leven, en is gestorven in 1299.

De heilige Stefanos van Piperi. Hij was monnik, en later hegoumen, van het klooster van Moratsa. Nadat hij daar door de Turken verdreven was, bezocht hij verschillende plaatsen en hij bouwde tenslotte een cel in Piperi (Servië), waar hij in heilige askese leefde tot zijn dood in 1697.


De heilige Thalleleos en zijn medemartelaren. Thalleleos was de zoon van generaal Berukios van Libanon. Hij werd arts te Anazarbos (Cilicië) en hielp de armen zonder betaling. Daarom werd hij “de Belangeloze” genoemd. Hij was achttien jaar oud toen het decreet van Numerianus tegen de christenen werd uitgevaardigd, en hij verschool zich in een olijfgaard. Hij werd gevangen genomen en naar Aegea aan de kust gesleept, waar hij aan verschrikkelijke folteringen werd onderworpen, die hij zo moedig doorstond dat men de menigte hoorde roepen: “Groot is de God der christenen!”. Toen de beulen, Alexander en Asterios, een bijzonder wreed vonnis niet ten uitvoer wilden brengen, werden zij aanstonds gedood, terwijl Thalleleos in zee geworpen werd, in 284.


Gedachtenis van de vinding van de relieken van de heilige Alexis, metropoliet van Moskou, en wonderdoener.

De heilige Austregisilius (Austrille, Outrille) bisschop van Bourges, zijn geboortestad. Hij leefde van 551-624, en stamde uit een adellijke maar arme familie. Hij bekleedde een positie aan het hof van koning Gontran die hem hoogschatte. Austregisilius kreeg een rijke huwelijkspartner aangeboden, maar hij bleef liever ongehuwd en trad in de geestelijke stand. De bisschop van Lyon, die hem priester had gewijd, maakte hem tot abt van Saint Nizier. ln 612 werd Austregisilius bisschop gewijd van Bourges, een ambt dat hij de laatste twaalf jaren van zijn leven met grote toewijding vervulde.

De heilige martelares Basilla, op deze dag ter dood gebracht aan de Via Salaria in de derde eeuw, nadat zij voor de keus gesteld was een hooggeplaatste bruidegom te huwen of door het zwaard te sterven. Haar antwoord was dat zij zich verbonden had aan de Koning der koningen, en zij werd toen met het zwaard doorboord.

De heilige martelaar Baudilus (Boudelius, Bauzille, Bolle, Boy) te NvÆmes, 3e of 4e eeuw. Na zijn gevangenname weigerde hij aan de afgoden te offeren, ondanks alle folteringen. Hij heeft een grote populariteit genoten en er zijn een aantal kerken aan hem toegewijd.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/he ... e-dag-152/



De doop van Jezus Christus door Johannes de Doper

[Uranopolitis]

21 mei


De heilige Konstantijn, keizer van het Romeinse Rijk, de Apostelgelijke, met zijn moeder Helena Hij was de zoon van de romeinse keizer Konstantios Chloros, en na diens dood werd Konstantijn door het romeinse legioen tot keizer uitgeroepen in Engeland, in York. Hij was een militair bevelhebber met grote kwaliteiten. Groot, knap, breed gebouwd, met een doordringende blik doch een zachte stem. Met geweldige energie wierp hij zich op elke zaak die hij onder handen had.
ln 312 trok hij op naar Rome om te strijden tegen zijn mede-keizer en rivaal, de tirannieke Maxentius. Daar had hij het beroemde visioen van het vlammend kruis aan de middaghemel, met de woorden: “In dit teken, overwin!” terwijl in de nacht Christus hem verscheen met het Kruis als krijgsbanier. Inderdaad behaalde hij de overwinning en doordat hij in de Oriënt de wrede christenvervolger Likinios had overwonnen, maakte hij een eind aan de vervolgingen. In 313 riep hij het christendom uit tot staatsgodsdienst, en zelf bekeerde hij zich rond 323.
Hij stelde levendig belang in theologische kwesties; hij riep in 325 het eerste Oecumenische Concilie bijeen in Nicea, waaraan hij zelf actief deelnam, ook bij de diepzinnigste kwesties; hij hield preken welke zijn gehoor verrukten; hij propageerde het christendom op elk gebied, maar was zelf nog niet gedoopt. Pas toen hij zwaar ziek was en bijna op zijn sterfbed, in 337, liet hij zich dopen. Daarvan bestaat een uitvoerig verslag. In de kerk van Helenopolis, waar hij tevergeefs genezing had gezocht in de beroemde warme bronnen, knielde hij vol eerbied neer om zich door handoplegging te laten inschrijven als katechumeen. Daarna ging hij naar een paleis in de voorstad van Nikomedië, waar hij de bisschoppen bij zich riep. Onder hen bevond zich de beroemde ariaanse bisschop Eusebios van Nikomedië. Konstantijn zei dat hij altijd gehoopt had eens gedoopt te kunnen worden in de Jordaan; maar nu God het anders beslist had, wilde hij de doop zonder verder uitstel ontvangen. Nu werd het koninklijk purper van hem afgenomen; hij was daaronder gehuld in stralend witte kleding. Ook zijn bed was geheel wit opgemaakt, zodat hij in zijn witte doopkleed op een wit sterfbed zou liggen, in afwachting van het einde.
En hoewel hij zich door de ariaanse Eusebios had laten dopen, stelde hij toch een daad van uiteindelijke rechtvaardigheid door, ondanks de tegenwerpingen van Eusebios, bevel te geven diens felste tegenstander, de grote Athanasios, uit de ballingschap terug te roepen. ln de middag van Pinksteren, de 22e mei van het jaar 337, is Konstantijn gestorven, in zijn 64e levensjaar. Zijn lichaam werd in een gouden kist gelegd, en, geëscorteerd door het gehele leger, naar Konstantinopel vervoerd. Daar bleef het drie maanden liggen in het paleis, omringd door brandende lampen en een voortdurende erewacht.
De heilige Helena is rond het jaar 247 geboren. Zij was groot in barmhartigheid en ijver voor Gods Kerk. Op hoge leeftijd trok zij nog naar Jeruzalem en vond daar in 326 het Kostbaar Kruis. Zij bouwde een kerk op de Olijfberg en stierf het volgend jaar, 80 jaar oud.


De heilige martelaren Konstantijn, Prins van Murom, kleinzoon van de heilige Wladimir, en zijn zonen Michaël en Theodoros. Hij wilde de stad Murom bekeren en trok er heen met zijn gezin, de geestelijkheid en het leger. Om de bewoners over te halen het christendom vrijwillig aan te nemen, zond hij zijn zoon Michaël vooruit. ln Iichtzinnige opgewondenheid doodden de inwoners deze afgezant en maakten zich gereed voor de strijd. Maar toen zij de werkelijkheid van die stellig uiterst verbitterde slag onder ogen zagen, kwamen ze tot bezinning. Zij vernederden zich en beloofden Konstantijn onvoorwaardelijk op te nemen.
Deze bouwde toen een kerk op de plaats waar Michaël vermoord was, en bracht, samen met Theodoros, de bevolking langs geleidelijke weg tot het christendom. Tenslotte liet heel de bevolking zich plechtig dopen, zoals dat ook in Kiev was gebeurd. Konstantijn is gestorven in 1129.

De heilige Kassianos de Griek, wonderdoener van Uglitz. Hij was een Griek van geboorte, met de naam Konstantijn, uit een vorstelijk geslacht in de buurt van de Krim. ln 1473 kwam hij met een gezantschap in Rusland, en uitte de wens daar te mogen blijven. Hem werd een hoge positie aan het hof aangeboden, maar hij trad als Bojaar in dienst bij de aartsbisschop van Rostov, Joasaf. Toen deze in 1488 in de rust ging en zijn intrek in een klooster nam, volgde Konstantijn hem en werd monnik met de naam Kassianos. Later stichtte hij zelf een klooster in de omgeving van Uglitz, en daar is hij gestorven, in 1504.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/he ... e-dag-153/



Parabel van de trouwe en ontrouwe rentmeester

[Uranopolitis]

22 mei

De heilige martelaren Castus en Emilius in Afrika, tijdens de vervolging van Decius in 250. Zij waren eerst tijdens de vervolging afvallig geworden, maar spoedig verhieven zij zich weer na hun val. De heilige Kyprianos schreef over hen:
“Zij werden overwonnen in het eerste gevecht maar behaalden de overwinning in het tweede. Nadat zij gevlucht waren voor de vlammen, dwongen zij nu de vlammen om voor hen te wijken. Om die overwinning te bewerkstelligen bedienden zij zich van dezelfde wapens als waarmee de vijand hen ter aarde had geworpen. Zij vroegen vergeving voor hun zwakheid, niet zozeer door hun tranen als wel door het laten zien van de wonden die hun waren toegebracht. De stem van de kwetsuren waarmee zij waren overdekt was welsprekender om vergeving te verkrijgen dan de klachten die zij lieten horen toen hun dat ongeluk overkwam.”
En de heilige Augustinus zegt in zijn preek op hun feest dat zij gevallen waren zoals Petros, doordat ze hun kracht hadden overschat.
“God liet hun zowel zien wat zij waren als wat Hij zelf is. Hij liet hen in verwarring komen toen zij zich overschatten, maar Hij riep hen weer tot Zich toen hun geloof weer tot leven was gewekt. Hij ondersteunde hen nadat zij hun zwakheid hadden erkend; Hij kwam hun te hulp in de strijd. Hij kroonde hen nadat zij de overwinning hadden behaald.”

De heilige Romanus, die de zorg voor de heilige Benedictus op zich genomen had toen deze als kluizenaar leefde in de berggrot. Later trok hij naar Frankrijk, waar hij in de buurt van Auxerre een monnikengemeenschap stichtte, en waar hij ook ontslapen is, 6e eeuw

De heilige Beuvon, een ridder uit de Provence. Hij was een militair en gebruikte zijn kracht bij het verdedigen van de armen. Ook was hij aanvoerder van een legerkorps dat streed tegen de invallende Saracenen. Daarbij maakte hij vele gevangenen, van wie een aantal zich bekeerden tot het christendom. Daarna verliet hij de wereld en leefde jarenlang als kluizenaar een leven van harde ascese. Tijdens een pelgrimstocht naar Rome is hij gestorven in 985, in de buurt van Pavia.

Ook nog op deze dag de heilige martelaren Zacharias, priester uit Brussa in Azië, door de Turken gedood in 1802; Markellos en Kodratos; Sofia en haar arts; Paulos en Demetrios, nieuwe martelaren van Tripoli; de maagd Quiteria in Spanje; en Faustinus, Timotheus en Venustus te Rome.


Eveneens op deze dag de heilige Jakobos van Borovitsji (Novgorod); Ausonus‚ bisschop van Angoulème, 4e eeuw; Lupus, bisschop van Limoges, 637, Marcianus, bisschop van Ravenna; de maagd Helena te Auxerre, 5e eeuw; en Fulcus te Aquino.

Door de gebeden van deze en al Uw heiligen, Heer Jezus Christus onze God, ontferm U over ons en red ons. Amen.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/he ... e-dag-154/



De verzoeking van Jezus in de woestijn

[Uranopolitis]

23 mei




De heilige Eufrosyne, prinses van Polotsk, trad al vroeg in het klooster en leefde als rekluse. Zij kopieerde boeken om met de opbrengst de armen te kunnen helpen. In 1170 ging zij op een grote pelgrimage. In Konstantinopel werd zij ontvangen door de patriarch die haar een ikoon schonk van de heilige Moeder Gods, welke later bekend raakte als de Moeder Gods van Korsun. In Jeruzalem is zij gestorven in 1173.

De heilige martelaar Desiderius, bisschop van Vienne. Toen hij bij koning Diederik geprotesteerd had tegen de wijze waarop hij zijn vrouw behandelde, liet de indringster, Brunhilde, die een noodlottige invloed op de koning uitoefende, hem door drie huurmoordenaars op de terugweg vermoorden, in 608.

De heilige martelaar William van Rochester was een bakker in Perth, die in zijn jeugd nogal een los leven had geleid, maar die later toch een model-huisvader werd. En van elke tien broden die hij bakte, gaf hij er één aan de armen. Op een morgen toen hij naar de vroegmis ging, vond hij een baby die te vondeling was gelegd op de trappen van de kerk. Hij nam het jongetje mee naar huis en bracht het groot met zijn eigen kinderen.
Op zijn oude dag besloot William als pelgrim naar Jeruzalem te gaan, en hij nam David, de vondeling, mee als reisgezel. Hij had een goed gevulde beurs bij zich en dit werd voor David een te grote verleiding. ln de buurt van Rochester gekomen, sloeg hij de bakker van achteren neer met een bijl, en ging er met het geld vandoor. Het lijk werd gevonden en in de nabijheid gebeurden verschillende wonderbare genezingen, zodat men de conclusie trok dat er een Heilige vermoord was. Het lichaam werd naar Rochester gebracht en William genoot algemene verering in het diocees.

Ook nog op deze dag de heilige martelaren Salonas de Romein; Seleukos; Epitacius, bisschop, samen met Basileus; en Quinctianus, Lucius en Julianus, tijdens de vervolging der Vandalen in Noord-Afrika.



Eveneens op deze dag de heilige Maria de Myrondraagster, vrouw van Kleopas; Euphebius, bisschop van Napels; bisschop Mercurialis; en de monniken Eutychius en Florentius te Nursia, over wie de heilige paus Gregorius geschreven heeft.

Door de gebeden van deze en al Uw heiligen, Heer Jezus Christus onze God, ontferm U over ons en red ons. Amen.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/he ... e-dag-155/




Apostel Paulus op Malta na de schipbreuk

[Uranopolitis]

24 mei


De heilige Vincentius van Lerins. Hij was een Galliër, waarschijnlijk geboren te Toul, een briljant student in de schone letteren, maar later begonnen aan een militaire carriëre. Dit leven met zijn voor- en tegenspoed leek hem toch te gevaarlijk voor zijn heil, en daarom “zocht hij vanuit de woelige stormzee van het wereldse leven naar een veilige haven”. Hij begon daarom kennis te maken met het klooster op het eilandje Lerins voor de kust van Marseille; hij trad daar in en werd er later monnik-priester.
Hij worstelde met de vraag hoe hij kon weten wat God van hem wilde. Hij had sterk het besef dat de onophoudelijk voortschrijdende tijd ons telkens berooft van bepaalde mogelijkheden. Het gaat erom de tijd uit te kopen, telkens het juiste moment te grijpen dat ons dreigt te ontsnappen, en daar dan een nuttig gebruik van te maken zodat we een gunstig oordeel mogen verkrijgen op de Laatste Dag.
Daarnaast begreep hij dat het niet voldoende is om goed te leven, maar dat we het echte geloof moeten bezitten, de grondslag van elke christelijke deugd. Daarom voelde hij innerlijk een brandende smart bij het zien hoe de Kerk verscheurd werd door zoveel ketterse bewegingen die overal hun verleidelijke strikken spanden om des te gemakkelijker de eenvoudigen van hart te bedriegen, en hun dwalingen trachtten te rechtvaardigen door het gezag van de Schrift die hen juist veroordeelde. En hij spande zich in om de gelovigen te wapenen tegen de dubbelzinnige redeneringen van de ketterij.
Met heldere stijl en grote nauwkeurigheid, aantrekkelijk gemaakt door een grote welsprekendheid‚ schreef hij daarom het Commonitorium of: Waarschuwing tegen de ketters. Het kwam uit in 434, drie jaar na het Concilie van Efese. Op deze wijze heeft Vincentius een rol gespeeld in de strijd tussen de leer van Pelagios die de rol van de genade minimaliseerde, de leer van Augustinus, die onder zijn navolgers leidde tot ontkenning van de vrije wil, en de Semi-Pelagianen, zoals Cassianus‚ die het juiste midden zochten tussen deze twee extreme opvattingen, maar toch iets naar de kant van Pelagios geschoven waren door te zeggen dat er geen genade nodig was voor de eerste beweging van de vrije wil naar het goede. En al deze wetenschappelijke redeneringen zijn doorgloeid met echte godsvrucht, stammen uit een diep geestelijk leven dat er de overtuigingskracht aan verleent. Ook al omdat Vincentius daarin niet zijn eigen eer zoekt: hij schijft onder het pseudoniem Peregrinus, pelgrim, iemand die eigenlijk een vreemdeling is op deze aarde. Hij noemt zich de minste der dienaren Gods, en hij acht zichzelf geringer dan alle zondaars. Hij keerde zich tegen de vernieuwingszucht die met elke ketterij verbonden is. Dit heeft hij samengevat in de lapidaire zin: “We moeten vasthouden aan dat wat overal, wat altijd, wat door allen geloofd is”. In het latijn klinkt het nog mooier: “Curandum est ut id teneamus quod ubique, quod semper, quod ab omnibus creditum est”. Vincentius is gestorven in de jaren tussen 445 en 450.

De heilige martelaren Donatianus en zijn oudste broer Rogatianus te Nantes. Donatianus was christen geworden en zijn leven veranderde zichtbaar. Met grote overtuigingskracht bestreed hij de verering der afgoden en ook Rogatianus verlangde ernaar tot de christenen te behoren. Door de moeilijke omstandigheden, veroorzaakt door de vervolging kon hij niet gedoopt worden, maar weldra ontving hij de doop in zijn eigen bloed. Volgens de opdracht van keizer Maximiaan om allen die weigerden Jupiter te aanbidden ter dood te brengen, werden de broers gevangen genomen, en na hun weigering zwaar gemarteld en ter dood gebracht, tegen het jaar 287.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/he ... e-dag-156/





Jezus vóór Pontius Pilatus

[Uranopolitis]

25 mei


De heilige Aldhelm, 640-709, bisschop van Sherborne. Hij was afkomstig uit Wessex en werd opgevoed in het klooster van Canterbury, onder de heilige Adriaan en Theodoor uit Griekenland. Hij dwong de bewondering van zijn leraren af door de snelle vorderingen die hij maakte in de studie van het Latijn en Grieks. Op rijpere leeftijd keerde hij terug naar Wessex, en hij sloot zich aan bij een nederzetting van geleerden, die daar een monastiek leven leidden, in het tegenwoordige Malmesbury. Hij werd daar een van de bekendste leraren, eigenlijk de eerste echte engelse geleerde, en zijn roem trok geleerden aan uit Frankrijk en Schotland.
Aldhelm sprak en las niet alleen vloeiend Grieks en Latijn‚ maar hij las ook het Oude Testament in het Hebreeuws. Door de groei van de gemeenschap kwam er behoefte aan vastere regels, en in 683 werd de gemeenschap ingewijd als een erkend klooster, met Aldhelm als abt. Dit centrum van geleerdheid en vroomheid ontving vele giften, en er werden stichtingen gedaan op verschillende plaatsen.
Aldhelm wordt beschouwd als de vader van de Anglo-Latijnse dichtkunst, maar hij schreef zijn verzen ook in het Angelsaksisch. Poëzie betekende in die tijd tegelijk muziek, en Aldhelm stond inderdaad bekend om zijn beheersing van de toentertijd gebruikte muziekinstrumenten. Zelfs tijdens zijn abbatiaat besteedde hij daar zijn vrije ogenblikken aan. Deze gave gebruikte hij ook om de opmerkzaamheid te trekken van het gewone volk, dat tijdens zijn preken de kerk verliet. Aldhelm stelde zich dan op bij de brug van het dorp en begon met het ten gehore brengen van geliefde balladen. Er verzamelde zich dan een hele menigte, en langzamerhand vlocht hij liederen in met een meer serieus karakter, tot zij vol belangstelling bleven luisteren naar echt godsdienstige poëzie. Zo slaagde hij erin hun een idee te geven van wat godsdienst werkelijk betekent, wat door het houden van boetepreken nooit gelukt was, in de hoop door het winnen van de oren der mensen ook toegang te krijgen tot hun hart.
Op verzoek van paus Sergios l bezocht hij deze in Rome. ln 705 werd hij bisschop gewijd van Sherborne‚ terwijl hij tegelijk abt bleef van zijn klooster. Hij heeft zijn diocees nog 4 jaar bestuurd, tot hij stierf op deze dag in 709, terwijI hij op reis was in zijn bisdom. De verhandelingen die van hem bewaard zijn gebleven, maken in onze tijd niet veel indruk meer door het pompeuze taalgebruik van die periode: de vele latijnse woordspelingen maken het voor ons onverstaanbaar. Van zijn engelse geschriften is niets bewaard gebleven. Zijn naam wordt wel verwisseld met die van de heilige Alban.


De heilige martelaren, de 22-jarige Pasikrates en de acht jaar oudere Valentinos, twee christen soldaten uit Bulgarije. Zij werden aangebracht als leden van een verboden sekte en voor de praetor gebracht.
De broer van Pasikrates kwam wenend bij hem en smeekte hem toch toe te geven aan de wens van de magistraat en de afgoden te vereren. Als antwoord ging Pasikrates naar het altaar van Jupiter waarvoor een vuur brandde. Hij stak zijn hand in de gloeiende kolen en zei: “Je ziet hoe mijn sterflijk vlees verteerd wordt in dit vuur, maar mijn ziel is vrij en kan niet geraakt worden door wat voor foltering de mensen ook kunnen uitdenken: mijn ziel is iets blijvende, bestemd voor onsterflijk leven”. Toen werden beide martelaren veroordeeld om onthoofd te worden met de bijl. Hun gedachtenis wordt ook gevierd op 24 april.

De heilige Bonifacius IV‚ paus van Rome. Hij kwam uit Marseille, was zoon van een arts, maar hij is vooral bekend geworden doordat hij het heidense Pantheon, de tempel toegewijd aan alle goden van de romeinse wereld, heeft leeggehaald en heeft toegewijd aan de heilige Maagd Maria en alle martelaren, op 15 september 608. Zijn eigen woning bouwde hij om tot een klooster. Ook riep hij alle bisschoppen van ltalië bijeen voor een Synode om de oude kerkelijke discipline weer in ere te herstellen. Bonifacius is gestorven in 615.

De heilige Injuriosus en zijn vrouw Scholastica. Hun geschiedenis klinkt als een middeleeuwse ballade. Na het bruiloftsfeest vond hij haar schreiend op bed in het bruidsvertrek. Op zijn vraag wat er aan scheelde, zei ze aarzelend dat ze zich geheel gelukkig gevoeld had als eenvoudig meisje, maar dat ze ineenkromp voor de zorgen en verplichtingen van haar nieuwe staat. En ze smeekte hem een beminde broer voor haar te zijn in plaats van een echtgenoot. Hij legde toen de belofte af dat hij dit zou doen.
Nadat zij vele jaren zo samen hadden geleefd, stierf Scholastica, tegen het jaar 500. Zij werd begraven in de kerk, en eer het graf gesloten werd, zag Injuriosus haar voor de laatste maal in het gelaat, hief de handen ten hemel en zei: “lk dank U, eeuwige Vader, dat Gij mij deze kostbare schat hadt toevertrouwd. Nu geef ik haar aan U terug, even rein als toen zij bij mij kwam”. En allen die in het graf keken, zagen hoe de gestorven maagd glimlachte. Toen werd het graf gesloten en Injuriosus ging naar huis, bedroefd zwijgend, met een gebroken hart.
Na enkele dagen was ook hij gestorven. Hij werd begraven aan de andere kant van de kerk. Het was reeds avond, de kerk werd gesloten, de volgende dag zou de gedenksteen op het graf gemetseld worden. Maar toen bleek het lichaam verdwenen. Men ging op zoek en vond het tenslotte in het graf van Scholastica. Hij lag met gekruiste armen naast het andere lichaam. ln Auvergne heten ze daarom: ‘De twee gelieven’.

De Drie Maria’s‚ uit de eerste eeuw. Hun feest wordt gevierd in de Camarque, monding van de Rhone, en betreft Maria Magdalena, Maria van Kleopas, en Maria, de moeder van Jakobos. Zij zouden samen met Lazaros uit Palestina verdreven zijn en toen vanuit Marseille in de Provence het evangelie gepredikt hebben.

Ook nog op deze dag de heilige martelaren Celestinus; en Maximus (Mauxe) en Venerandus, te Evreux in Normandie, 4e eeuw.

Eveneens op deze dag de heilige Dodo, prins van Georgie; Olbianos, een monnik; Warlaam (Barlaam) Chutinsky, gestorven in 1192 (zie 6 november); Leo, bisschop van Troyes; Zenobius, bisschop van Florence; en Lyé, abt te Mentenay, 550.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/he ... e-dag-157/



De geboorte van Johannes de Doper

[Uranopolitis]

26 mei

De heilige Augustinus (Austin), aartsbisschop van Canterbury, Apostel van Engeland. Hij was prior van de abdij die de heilige Gregorius gesticht had in zijn ouderlijk paleis, maar toen Gregorius paus geworden was, zond hij Augustinus met 40 van zijn monniken in 596 naar het land der Angelen, om daar bekeringswerk te doen, waar een halve eeuw eerder de heilige Patrick een begin mee had gemaakt.
Op de heenweg verbleven zij enige tijd in de beroemde abdij van Lerins. Daar werden zulke verschrikkelijke verhalen verteld over dat barbaarse land in het verre noorden, dat de angst de meeste monniken om het hart sloeg, en zij zonden Augustinus naar Rome terug om aan de paus ontheffing te vragen van deze gevaarlijke opdracht. Maar deze wilde daar niets van horen en zond Augustinus terug met een bevelschrift dat allen Augustinus moesten gehoorzamen als hun abt, en dat zij de reis moesten vervolgen.
Deze duidelijke opdracht schonk hun weer moed, en zonder dralen trokken zij door Frankrijk heen, gingen scheep, en landden aan de zuidkust van Groot-Brittannië, in de buurt van Sandwich, waar ook Julius Caesar eens geland was. Zij werden de nieuwe veroveraars, niet in naam van het keizerlijke, maar van het eeuwige Rome. De rots waarop Augustinus de eerste voetstappen had gezet, werd in ere gehouden en was nog lang het doel van vele pelgrimsreizen.
Direct na zijn aankomst zond Augustinus uit Frankrijk meegebrachte tolken naar de koning van het land, Ethelbert van Kent. Er werd een ontmoeting afgesproken. ln een plechtige processie kwamen eerst het Kruis en de ikoon van de grote Koning, onze Heer Jezus Christus, gevolgd door de statige verschijning van Augustinus, die met kop en schouders boven de anderen uitstak, en dan zijn 40 monniken. De koning ontving hen welwillend en gaf hun de vrijheid om het christelijk geloof te prediken onder zijn onderdanen. Hij nam hen mee naar Canterbury en wees hun daar een verblijfplaats toe, die nog steeds bestaat als de Stable Gate.
Buiten de stad bestond er reeds een aan de heilige Martinus gewijd kerkje uit de romeinse tijd, waar de christen-koningin Bertha gewend was heen te gaan. Daar gingen nu ook de monniken heen om de getijden te zingen, de Goddelijke Liturgie te vieren, te preken en te dopen. De koning zorgde ook voor hun levensonderhoud. Hun schuldeloos leven, de hemelse aantrekkelijkheid van hun leer, dat alles bezat een onweerstaanbare welsprekendheid voor de Angelsaksen, en het getal van de doopkandidaten groeide dagelijks.
Ook koning Ethelbert werd gedoopt door Augustinus en een gehele menigte volgde zijn voorbeeld. Augustinus bemerkte dat hij aan het hoofd zou komen te staan van een belangrijke christengemeenschap, en volgens zijn instructies ging hij nu naar Frankrijk om de bisschopswijding te ontvangen uit de handen van Virgilius, de beroemde bisschop van Arles. Bij zijn terugkomst in Engeland groeide de gemeenschap nog voorspoediger. Kerstmis 597 werden meer dan tienduizend Angelsaksen gedoopt in de Thames.
Ethelbert schonk zijn paleis in Canterbury om het te laten veranderen in een klooster. Daar legde Augustinus de grondslagen voor de centrale kathedraal van Engeland, Christ Church. Niet ver daar vandaan ontdekte Augustinus een oud kerkje dat naderhand in een heidense tempel was veranderd. Hij wijdde dit weer tot zijn oorspronkelijke bestemming en stichtte daarbij de later zo beroemde Augustinus-abdij, die hij stelde onder het abbatiaat van Petrus, een van zijn monniken.
Even na 600 zond Augustinus twee monniken naar Rome, de genoemde Petrus om bevestigd te worden, en Laurentius om gewijd te worden tot zijn opvolger. Zij konden de Paus het grote goede nieuws melden van de bekering van de koning met heel het koninkrijk Kent; en zij zouden vragen om nieuwe assistenten voor het werk. De paus gaf hieraan direct gehoor, en een heel bataljon monniken kwam naar Engeland. Augustinus ontving als dank voor zijn werk het pallium, en werd aan het hoofd gesteld van twaalf diocesen, die gesticht moesten worden in Zuid-Engeland. Hij zette zijn missiereizen voort en is niet lang daarna gestorven, 26 mei 604.

De heilige Oduvaldus, abt in Schotland. Hij stamde uit een aanzienlijke schotse familie, maar hij had alles opgegeven en trok zich met groot enthousiasme terug in de abdij van Merlos. Zijn liefde tot God nam steeds meer toe in de loop van de tijd, en hij verkreeg op buitengewone wijze de geest van gebed. Oduvaldus is gestorven in 698, zodat hij de heilige Cuthbert een tiental jaren heeft overleefd.


Ook nog op deze dag de heilige martelaren Georgios de nieuwe, grootmartelaar, die geleden heeft op 11 februari, onder de goddeloze sultan Selim in de bulgaarse stad Sredz (Sofia); Joannes de Belijder van de Psychaï-Laura in Konstantinopel moest veel verduren om de verering der ikonen; 8e eeuw; Zacharias, bisschop van Vienne, onder Trajanus; Felicissimus, Heraclius en Paulinus te Todi in Umbrië; Priscus en Cottus met enkele anderen in de streek van Auxerre ter dood gebracht onder Aurelianus, tegen 273; Quadratus in Noord-Afrika, ten tijde van de heilige Augustinus; en Simitrius met nog 22 anderen, die onder Antoninus Pius te Rome hun lijden hebben voltrokken.

Eveneens op deze dag de heilige Godon (Gond), kluizenaar in Brie, 7e eeuw.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/he ... e-dag-158/

Apostel Paulus vóór koning Agrippa

[Uranopolitis]

27 mei
De heilige martelaar Therapont, bisschop van Sardes. Hij leed onder Valerianus bij de rivier Astala. De dorre palen waartussen hij bij de geseling was vastgebonden en waarop zijn bloed was gespat, begonnen te groeien, en de bladeren daarvan konden allerlei ziekten genezen. Tenslotte werd hij onthoofd in 259.


De maagdelijke martelares Theodora en de heilige martelaar Didymos. Toen Theodora weigerde Christus te verloochenen werd zij, na geslagen te zijn, in een bordeel geplaatst. Didymos liet haar zijn soldatenmantel aandoen, zodat zij kon ontsnappen, maar zij werd toch weer gevangen genomen. Beiden werden onthoofd te Alexandrië in 304.

Fotios
Gedachtenis van de overbrenging van de relieken van de heilige Kyprianos, Fotios en Joria, metropolieten van Kiev, in 1472.

Eveneens gedachtenis van de overbrenging van de relieken van de heilige Nilos Stolbenski, in 1667 ( zie 7 december ).


De heilige Therapont (Ferapont), Wonderdoener van Bjelozersk. Hij was rond 1335 geboren in Wolokolamsk, en toen hij 40 was, werd hij monnik bij de heilige Theodoros in het Simonov-klooster aan de Moskwa, niet ver van Moskou, waar ook zijn vriend, de heilige Kyrillos, leefde. Tevens kwam hij daar herhaaldelijk in aanraking met de heilige Sergios van Radonesj.
Maar zij voelden zich gehinderd door de nabijheid van de grote stad, wat veel verkeer in het klooster meebracht, terwijl zij dorstten naar innerlijke stilte. Terwijl Kyrillos eens ‘s nachts de Akathist zong van de heilige Moeder Gods, geraakte hij in diep gebed en hij hoorde een stem die zei dat hij aan het Witte Meer zijn vrede zou vinden. En vanuit zijn venster zag hij licht stralen aan de noordelijke hemel als een vinger die hem de weg wees.
Therapont was daar al eens op bezoek geweest toen hij erheen gezonden was voor zaken van het klooster, en hij was toen reeds getroffen door de wilde schoonheid van die streek. Na overleg trokken zij er gezamenlijk op af in de negentiger jaren, en kwamen in het district van het Witte Meer, met vele meren, wouden en rivieren. Zij trokken rond tot ze bij de berg Myaura kwamen met een prachtig uitzicht over de streek: het meer Siverskoje en de Sjeksna-rivier, te midden van uitgestrekte weiden, donkerblauwe meren en dichte wouden. Kyrillos herkende de plaats uit zijn visioen. Zij daalden de heuvel af en richtten een groot houten kruis op aan de oever van het meer. En ze begonnen te graven voor een onderkomen.
Zij bleven echter niet lang samen omdat ze de absolute stilte zochten, en Therapont trok een paar honderd kilometer noordelijker, naar een moeilijk bereikbare plaats tussen twee meren. Daar leefde hij in stilte, onder gebed en nachtwaken als de oude woestijnvaders. Intussen bewerkte hij de grond om groenten te kunnen kweken voor zijn levensonderhoud.
Ondanks de afgelegenheid van de plaats begonnen er broeders te komen, en in 1398 stond er een klein kenobitisch klooster met 15 monniken. Er was een houten kerkje gebouwd en er werd een starets-hiëromonach uitgenodigd er te komen dienen. Therapont zelf weigerde zich te laten wijden, en hij wilde ook geen hegoumen zijn. Hij deed het zware handwerk en sloeg nooit een kerkdienst of zijn celgebed over. Maar toch was hij het vanzelfsprekende geestelijk middelpunt van het klooster, de vader en leraar van de monniken die er woonden. Kyrillos bleef zijn geestelijk vader en Tharapont bezocht hem dikwijls en vroeg zijn raad over de aangelegenheden van zijn klooster.
Nadat Therapont 10 jaren zo gewerkt had, werd hij geroepen tot een groter werk. De prins van Mozjaisk, die de eigenaar was van de gronden waarop hun gemeenschap woonde, wilde en klooster stichten in zijn eigen woongebied en had daarom een gezantschap met rijke geschenken naar Therapont gezonden. Deze zette zijn eigen verlangens opzij en begaf zich naar Mozjaisk, waar de prins hem met grote eer ontving. Therapont smeekte hem terug te mogen gaan naar zijn klooster, maar de prins bad hem in de Naam van God in Moajaisk te blijven. Therapont dorst niet te weigeren en trok rond tot hij een geschikte plaats vond op een paar uur afstand van de stad, op de heuvel Loesjki aan de Moskwa. Met geld van de prins werd er een klooster gebouwd, van alles voorzien, en Therapont werd archimandriet gewijd. Daar heeft hij 18 jaar geleefd tot hij 90 jaar oud, in 1426 gestorven is.



Het klooster van de heilige Therapont zoals hij tegenwoordig eruitziet.

Eveneens op deze dag de heilige Therapont (Ferapont), abt van Monza, 16e eeuw; en Bruno, bisschop van Würzburg, Belijder.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/he ... e-dag-159/

Hemelvaart van Jezus

[Uranopolitis]

28 mei

De heilige nieuwe martelaar Zacharias uit Prusa, 1802. Hij was priester van een kleine parochie te Kaiambasi, en raakte verslaafd aan de wijn. ln een toestand van dronkenschap sloot hij vriendschap met enkele Turken, zei op alles ja en amen, ook toen zij hem vroegen, of hij de Islam aanvaardde. Zij zetten hem toen een tulband op en voerden hem in triomf door het dorp, tot ontzetting van zijn parochianen.
Weer tot zichzelf gekomen poogde hij zich te verontschuldigen, maar dit werd door zijn mensen niet aanvaard. Onder grote ontwenningspijn onthield hij zich nu van het drinken, en toen hij weer op krachten gekomen was, deed hij publiek schuldbelijdenis in de kerk, bekleedde zich met priestergewaden en vroeg zo een audiëntie aan bij de magistraat, om duidelijk te maken wat hij wilde zijn. Hiermee herwon hij het respect van zijn gelovigen, maar riep hij de wraak van de Turken over zich af. Zacharias werd steeds heftiger gefolterd, maar zijn beulen konden hem niet doen wankelen: hij bad alleen maar om Gods erbarmen. Tenslotte werd hij onthoofd. Zacharias was 38 jaar.


De heilige Germanus, bisschop van Parijs, de roem van de kerk van Gallië in de zesde eeuw, werd geboren in 496 maar was bijzonder onwelkom op deze wereld. Zijn moeder had abortus willen plegen, maar had alleen zichzelf schade toegebracht. Het kind werd geboren en bij de grootmoeder ondergebracht. Deze poogde het te vergiftigen om het familiebezit aan haar andere kleinkind te doen toekomen, maar ook dit mislukte.
Nu kwam hij bij een oom in huis, de heilige priester Scopilion, die wel van hem hield, en bij wie Germanus God leerde liefhebben en daarmee ook de Dienst van God. Van kind af ging hij in alle vroegte naar de kerk om het officie mee te maken, ook in de winterse koude.
Hij werd monnik in het klooster van Autun, waar hij ook de school doorlopen had. Op den duur werd hij tot abt gekozen. De faam van zijn toegewijd leven kwam koning Childebert ter ore, en deze haalde hem naar Parijs als abt van het klooster van de heilige Vincentius, dat naderhand naar hem genoemd is: Saint-Germain-des-Prés. Vier jaar later werd hij bisschop van Parijs, ondanks zijn protest. Hij bleef een uiterst eenvoudig leven leiden, sober en verstorven. De nachten bracht hij biddend door in de kerk. Overdag was zijn huis omringd door een menigte ongelukkigen die zijn hulp zochten en kregen. Hij nodigde altijd een aantal armen aan zijn tafel.
Maar het effectiefst waren zijn preken. Hij wist het hart van de mensen te treffen en het aanzien van de stad veranderde. De openlijke losbandigheid verdween van de straten. Bekende zondaars deden openlijk boete. Zelfs koning Childebert, die tot dan toe een nogal wild leven had geleid, bracht een omkeer in zijn leven en zijn hofhouding. Hij stichtte kloosters en steunde Germanus in zijn werk voor de armen. En toen de bodem van schatkist in zicht kwam, maakte hij allerlei kostbaarheden te gelde, opdat de heilige zijn goede werken zou kunnen voortzetten.
Germanus was een sterke persoonlijkheid, en vol moed trad hij op tegen de gewelddadigheden en de losbandigheid van de adel en de koning. Men had ontzag voor hem, en zo kon hij vaak hulp bieden waar onrecht geschiedde. In 557 hield hij een Concilie in Parijs, en Germanus stelde zelf de meeste canons op die daar werden aangenomen. Zo wist hij een einde te maken aan allerlei min of meer heidense gebruiken, die nog algemeen in omloop waren. De laatste afgodsbeelden werden opgeruimd. De bacchanalen die zon- en feestdagen ontheiligden, werden verboden. En door zijn meeslepende welsprekendheid wist Germanus deze soberder levensstijl door de mensen van harte te doen aanvaarden. Zo heeft hij doorgewerkt tot in zijn tachtigste jaar. Toen is Germanus gestorven, 28 mei 576. Hij werd begraven in het klooster Saint-Germain-des-Prés.

De heilige Theodoulos de Styliet. Hij was ten tijde van keizer Theodosios de Grote prefect van Konstantinopel, en hij was godvrezend met zijn gezin. Toen las hij eens in het Boek der Wijsheid hoe koning Salomo alles waar het hart naar uitging bezag als ijdelheid en kwelling des geestes‚ en hij voelde dat dit dezelfde taal was als van zijn hart. En hij werd bevangen door een onoverwinnelijk verlangen om te leven voor God alleen.
Hij sprak erover met zijn vrouw, met wie hij sinds twee jaar gehuwd was. Zij weende van smart en riep dat zij hem toch in elk opzicht trouw was geweest en dat de Apostel toch nooit gezegd had dat men zijn eigen vrouw voor altijd in de steek moest laten. Maar hij diende toch zijn ontslag in bij de keizer.
Toen hij bij haar terugkwam, klampte zij zich aan hem vast en smeekte hem haar niet te verlaten. En zij stelde hem voor dan maar als broer en zus verder te leven, elk in een eigen kamer, met simpele kleding en onverzorgd voedsel. Al zag zij daar nog zo tegen op, ze zou dat liever verdragen dan helemaal van hem gescheiden te worden. Zij trok haar kostbare kleding uit, wierp haar paarlencollier van zich weg, ging naar haar kamer en sloot de deur. De volgende morgen was zij gestorven.
Theodoulos verliet Konstantinopel, zwierf rond, en vond ten leste bij Edessa een zuil die hij beklom. Daar vastte en waakte hij‚ en bad, zomer en winter, dag en nacht, acht en veertig jaren lang. Toen kwam de gedachte bij hem op dat hij toch wel volmaakt moest zijn, en hij bad God om hem te tonen aan wie hij toch wel gelijk zou zijn in de hemelse heerlijjkheid. Toen verscheen de Heer hem in een droom en zeide: “Kornelios de Clown”.
De oude kluizenaar was perplex en diep beschaamd, en hij voelde zich doodongelukkig. Nadat hij weer tot zichzelf gekomen was, vroeg hij om een ladder en klom moeizaam omlaag. Met behulp van een stok sleepte hij zich naar de stad en vroeg aan iedereen waar Kornelios de clown te vinden was.
Tenslotte vond hij hem temidden van een lachende menigte; hij pakte hem vast, nam hem terzijde en drong aan: “Wat voor goeds heb je gedaan om het eeuwige leven te beërven? ik heb huizen en land en een dierbare vrouw opgegeven, ik heb acht en veertig jaar doorgebracht op een zuil, blootgesteld aan de gloeiende zomer‚ zon en aan de bijtende vorst van de winternacht. lk heb niets gegeten dan een korst brood en een rauwe olijf per dag. Mijn gewrichten zijn verstijfd en mijn voeten doorwond en wanstaltig opgezwollen van het onophoudelijke staan. Ik heb gebeden, dag en nacht, honderden gebeden per dag. Wat heb jij gedaan?” “Niets” zei de ander, “ik kan in de verste verte niet vergeleken worden met u”. Maar Theodoulos bleef maar aandringen: “Er moet iets geweest zijn, denk toch na, wat heb je ooit voor goeds gedaan”.
Toen bloosde de clown en zei: “lk kan me slechts een kleinigheid herinneren, niet de moeite om erover te praten. Ik ontmoette eens een jonge vrouw, bij wie ik thuis wel eens had moeten spelen. Haar man was in moeilijkheden geraakt en zijn schuldeiser had hem in de gevangenis doen zetten. Nu moest zij bedelen om haar man en zichzelf in leven te houden. En omdat zij een knappe jonge vrouw was, leefde zij in voortdurende angst in slechte handen te vallen. Ik had medelijden met haar en vroeg hoe hoog de schuld was. Vierhonderd zilverstukken. lk haastte me naar huis en keek mijn geldkistje na: tweehonderd dertig muntstukken. Dan de gouden sieraden van mijn overleden vrouw. Die waren misschien zeventig waard: nog lang niet genoeg. Maar ik had nog kostbare zijden gewaden voor wanneer ik in het theater moest optreden. Die bracht ik naar de jonge vrouw om haar man los te kopen, en ik rende weg. Dat is het enige goed dat ik ooit gedaan heb”.
Toen zag de oude man in hoe deze Kornelios zichzelf had opgeofferd voor een vreemde vrouw, aan wie hij door niets gebonden was, terwijl hij zelf zijn eigen vrouw had verworpen en haar hart gebroken had omdat hij alleen zichzelf gezocht had. Hij sloeg zich op de borst, hief de handen ten hemel en zegende de clown; en hij dankte God. En hij besteeg opnieuw zijn zuil en is daar, na enkele jaren, gestorven in 410.

https://orthodoxasten.nl/evenementen/he ... e-dag-160/





Jezus in de tuin van Gethsemane