De eigenschappen van ons potlood

[Messenger]

Positief denken, spreken en doen. Dan verandert meestal de realiteit om je heen.

De zichtbare ellende van anderen kan je belemmeren positief te denken, spreken en doen. Dan kan je zelfs haat en woede gaan voelen. Inzicht is de eerste vereiste.

Ik heb het niet zozeer over de eigen situatie, maar meer over de situatie van degene die in de ellende leeft.
Negatief denken, spreken en doen versterken de ellende dan nog meer is mijn idee.

[Tin]

Dat echter zonder bewustzijn nooit hersenen aangetoond zijn is evengoed waar.

Wat heeft dat met de locatie van het bewustzijn te maken? Dat zonder bewustzijn nooit hersenen kunnen worden aangetoond, betekent nergens dat het bewustzijn zich buiten de hersenen zou bevinden -- integendeel: al sinds de negentiende eeuw weten wetenschappers dat de hersenschors belangrijk is voor het bewustzijn en nieuw bewijs heeft een posterieur-corticale zone aan het licht gebracht die daar medeverantwoordelijk voor is. Al is nog lang niet alles bekend aangaande het bewustzijn, het is steeds duidelijker geworden dat meerdere delen van de hersenen verantwoordelijk zijn voor het bewustzijn.

Het is het bewustzijn dat zich dat zo op die manier bewust kan zijn.
Meer conclusies dan dat het bewustzijn zich bewust is waarvan het bewust is zou ik voor mezelf niet willen trekken.
Daarmee heeft het bewustzijn wel een behoorlijk hoge status: ik heb namelijk niks anders.

Maar misschien heeft het allemaal wat te weinig met potloden te maken. Wel met hoe we de wereld om ons heen bezien, minder met de potloodeigenschappen.
Aardig verhaal, maar je moet van dergelijke verhaaltjes houden.
En allicht te theoretisch in een wereld die in brand staat.
Wat doen we aan de wereld die in brand staat?
Misschien allemaal te weinig.
Eerst brood, dan filosofie?
Misschien wel, maar feit blijft dat we ook allemaal handelen op hoe we de wereld beschouwen.

[Mart]

Wat heeft dat met de locatie van het bewustzijn te maken? Dat zonder bewustzijn nooit hersenen kunnen worden aangetoond, betekent nergens dat het bewustzijn zich buiten de hersenen zou bevinden -- integendeel: al sinds de negentiende eeuw weten wetenschappers dat de hersenschors belangrijk is voor het bewustzijn en nieuw bewijs heeft een posterieur-corticale zone aan het licht gebracht die daar medeverantwoordelijk voor is. Al is nog lang niet alles bekend aangaande het bewustzijn, het is steeds duidelijker geworden dat meerdere delen van de hersenen verantwoordelijk zijn voor het bewustzijn.

Het is het bewustzijn dat zich dat zo op die manier bewust kan zijn.
Meer conclusies dan dat het bewustzijn zich bewust is waarvan het bewust is zou ik voor mezelf niet willen trekken. (...)

Dat het bewustzijn zich bewust is waarvan het bewust is, maakt het het bewustzijn. Wetenschappers hebben daarbij al heel wat ontdekt en alles wijst op een bewustzijn dat is gebaseerd op de hersenen. Maar met potloden heeft het weinig van doen inderdaad. Over het potlodenverhaaltje ben ik - zoals Maria terecht opmerkte - weinig positief: woorden, woorden, maar geen hulp -- mijn jarenlange ervaring met hulp aan mensen in armoede heeft me geleerd dat, als het erop aankomt er velen zijn die geen vinger uitsteken naar de medemens, maar vooraanstaan hem sterkte te wensen en van ongevraagd advies te voorzien.

[Tiberius Claudius]

Dat het bewustzijn zich bewust is waarvan het bewust is, maakt het het bewustzijn.

Dit is vooral een taalkundig spelletje, voor het zelfde geld plak je er nog een paar maal bewustzijn aan.

Beter lijkt me dit:
Wanneer hebben de hersenen iets van een bewustzijn?
Dat is als ze het begrip 'ik' hebben.

[peda]

Dat is een bijzondere vorm van bewustzijn, namelijk zelfbewustzijn.

[Tiberius Claudius]

Dat is een bijzondere vorm van bewustzijn, namelijk zelfbewustzijn.

Dat is niet meer dan een taalkundig trucje.

[peda]

Dat is een bijzondere vorm van bewustzijn, namelijk zelfbewustzijn.

Dat is niet meer dan een taalkundig trucje.

Dat moge zo zijn, maar zelfbewustzijn is pas later op de ladder ( liniaal ) van bewustzijn in de praktijk "'beschikbaar"' gekomen. In de metafysica bestaat overigens die bewustzijnsladder ook. Vele vormen van bewustzijn.

[Tiberius Claudius]

Dat is niet meer dan een taalkundig trucje.

Dat moge zo zijn, maar zelfbewustzijn is pas later op de ladder ( liniaal ) van bewustzijn in de praktijk "'beschikbaar"' gekomen. In de metafysica bestaat overigens die bewustzijnsladder ook. Vele vormen van bewustzijn.

Zo zo, zonder het IK is er toch echt niets van bewustzijn.

[peda]

Dat moge zo zijn, maar zelfbewustzijn is pas later op de ladder ( liniaal ) van bewustzijn in de praktijk "'beschikbaar"' gekomen. In de metafysica bestaat overigens die bewustzijnsladder ook. Vele vormen van bewustzijn.

Zo zo, zonder het IK is er toch echt niets van bewustzijn.

Subjectieve ervaring ( zoals bij insecten ) reken ik op de liniaal tot bewustzijn.

[Tiberius Claudius]

Zo zo, zonder het IK is er toch echt niets van bewustzijn.

Subjectieve ervaring ( zoals bij insecten ) reken ik op de liniaal tot bewustzijn.

Wie zegt dat insecten geen IK kennen?

Bij subjectieve ervaring kan ik me niks voorstellen, kun je dat wat toelichten?

PS.
Hoe wou je soorten bewustzijn lineair ordenen?

[peda]

Subjectieve ervaring ( zoals bij insecten ) reken ik op de liniaal tot bewustzijn.

Wie zegt dat insecten geen IK kennen?

Bij subjectieve ervaring kan ik me niks voorstellen, kun je dat wat toelichten?

PS.
Hoe wou je soorten bewustzijn lineair ordenen?

Het vermogen tot reageren op waargenomen "' prikkels "' Een insect reageert, een steen niet.
Bewustzijn loopt voor mij vanaf zeer primitief tot hoog ontwikkeld.
In de metafysica wordt juist veel aandacht geschonken aan hoge en nog hogere vormen van bewustzijn.
De begrippen God ( Schepper ) en Het ENE ( Emanerend ) weerspiegelen deze voor de mens Onkenbare superlatieven.

[Tiberius Claudius]

Wie zegt dat insecten geen IK kennen?

Bij subjectieve ervaring kan ik me niks voorstellen, kun je dat wat toelichten?

PS.
Hoe wou je soorten bewustzijn lineair ordenen?

Het vermogen tot reageren op waargenomen "' prikkels "' Een insect reageert, een steen niet.
Bewustzijn loopt voor mij vanaf zeer primitief tot hoog ontwikkeld.
In de metafysica wordt juist veel aandacht geschonken aan hoge en nog hogere vormen van bewustzijn.
De begrippen God ( Schepper ) en Het ENE ( Emanerend ) weerspiegelen deze voor de mens Onkenbare superlatieven.

Stenen reageren ook, sla er met een voorhamer op en hij barst.
Reactie is geen enkel bewijs van bewustzijn.

Nogmaals je toont niet aan dat bewustzijn lineair te ordenen is, je meldt slechts dat je dat denkt.

[peda]

Het vermogen tot reageren op waargenomen "' prikkels "' Een insect reageert, een steen niet.
Bewustzijn loopt voor mij vanaf zeer primitief tot hoog ontwikkeld.
In de metafysica wordt juist veel aandacht geschonken aan hoge en nog hogere vormen van bewustzijn.
De begrippen God ( Schepper ) en Het ENE ( Emanerend ) weerspiegelen deze voor de mens Onkenbare superlatieven.

Stenen reageren ook, sla er met een voorhamer op en hij barst.
Reactie is geen enkel bewijs van bewustzijn.

Nogmaals je toont niet aan dat bewustzijn lineair te ordenen is, je meldt slechts dat je dat denkt.

Met denken, zorg ik voor lineaire ordening. Het staat de omstander vrij deze visie te volgen of aftewijzen.
De steen reageert als gevolg van de klap, het insect reageert opdat de klap niet plaats vindt.
De metafysica volger gaat anders om met bewustzijn en de lineaire ordening daarvan als de niet metafysica volger. Zonder gedachten over hogere
vormen van bewustzijn zou de metafysica m.i. geen bestaansgrond hebben. In de metafysica gaat bewustzijn namelijk vooraf aan materie en is bewustzijn geen emergentie van en in de stoffelijke materiewereld. Wie/Wat is Fundamenteel, Wie/ Wat is Essentie.
Het antwoord uit de metafysica is een ander antwoord als uit de fysica wereld.

[Tiberius Claudius]

Met denken, zorg ik voor lineaire ordening. Het staat de omstander vrij deze visie te volgen of aftewijzen.

Je kunt het dus niet aantonen, je gelooft alleen dat het zo is.

De steen reageert als gevolg van de klap, het insect reageert opdat de klap niet plaats vindt.

De reacties zijn verschillend meer niet.

[peda]

Met denken, zorg ik voor lineaire ordening. Het staat de omstander vrij deze visie te volgen of aftewijzen.

Je kunt het dus niet aantonen, je gelooft alleen dat het zo is.

De steen reageert als gevolg van de klap, het insect reageert opdat de klap niet plaats vindt.

De reacties zijn verschillend meer niet.

Ik denk dat het zo is, ik neem de resultaten wel degelijk persoonlijk waar en de waarneming doordenk ik.

Ik zie wel degelijk kwaliteitsverschillen in de reacties, met het zien van kwaliteitsverschillen ga ik dan ook verder als de punt.
Metafysica zonder de nadruk op kwaliteitsaspecten, is in mijn ogen geen metafysica meer.
Zo is voor mij bijvoorbeeld het begrip "' paradijs "' van betere kwaliteit als het begrip "" tranendal "'. In de metafysica is "' paradijs "' het ultieme doel van de mens en niet het "' tranendal "' , dat laatste dient zo snel mogelijk bij nagenoeg alle spirituele wandelingen te worden verlaten. Hoe het doel te bereiken is ( het pad ) , daarover bestaat groots verschil in inzicht, dat is zeker weten.

[Maria K]

Dat is een bijzondere vorm van bewustzijn, namelijk zelfbewustzijn.

Dat is niet meer dan een taalkundig trucje.

Dat moge zo zijn, maar zelfbewustzijn is pas later op de ladder ( liniaal ) van bewustzijn in de praktijk "'beschikbaar"' gekomen. .........

Zo zo, zonder het IK is er toch echt niets van bewustzijn.

Om een IK te onderscheiden moet je weten hoe dat zich verhoudt met de omgeving.
Het zelfbesef ontwikkelt zich pas na eerste jaar en soms nog later.
Dat is dan een hele tijd dominant.
Pas rond 3-5 jaar wordt een kind zich bewust van het verschil tussen zichzelf en de medemens.
En zal het zelfbewustzijn zich verder ontwikkelen.
Daarom is het spelen met leeftijdsgenootjes, en ook met speelgoed wat niet van zichzelf is, ook zo belangrijk.
En zal dus het zelfbewustzijn er weer anders uit gaan zien, nl. in relatie met de ander en de wetenschap, dat dit ook een persoon is en niet slechts onderdeel van de eigen omgeving.

Er is veel over te vinden, oa. hier
https://groeizelf.nl/kindercoach/komt-j ... -zelfbeeld

[Tiberius Claudius]

Pas rond 3-5 jaar wordt een kind zich bewust van het verschil tussen zichzelf en de medemens.

Dat lijkt me redelijk aanvechtbaar.
Je zult dat dus moeten aantonen.

[Maria K]

Pas rond 3-5 jaar wordt een kind zich bewust van het verschil tussen zichzelf en de medemens.

Dat lijkt me redelijk aanvechtbaar.
Je zult dat dus moeten aantonen.

Dit is elementaire lesstof voor iedereen, die iets met (kleine) kinderen doet of gaat doen.
En voor iedereen, die de ontwikkelingen van kinderen, en de latere volwassenen, bestuderen, en ook waar de ontwikkeling kan zijn blijven steken.

Het uitwerken van de normale geestelijke ontwikkeling van het kind tot aan de volwassenheid gaat hier te ver om te behandelen.
Zoals ik al schreef, en ook een link gaf naar één van de vele artikelen: Het internet staat er bol van.
Dit was de eerste die ik dacht aan te moeten klikken en waar ik hetgeen ik zelf ooit bestudeerde dacht te herkennen
Niet alles staat altijd achter één link.
Googel ook eens op "individuatie".
Probeer wel binnen de reguliere pedagogogiek en psychologie te blijven, want teveel uitwaaieren naar alles wat eraan gerelateerd kan zijn benevelt al gauw het wetenschappelijk inzicht in deze.
Dit soort wetenschap is toch al anders dan de exacte.

[Tiberius Claudius]

Dat lijkt me redelijk aanvechtbaar.
Je zult dat dus moeten aantonen.

Dit is elementaire lesstof voor iedereen, die iets met (kleine) kinderen doet of gaat doen.
En voor iedereen, die de ontwikkelingen van kinderen, en de latere volwassenen, bestuderen, en ook waar de ontwikkeling kan zijn blijven steken.

Het uitwerken van de normale geestelijke ontwikkeling van het kind tot aan de volwassenheid gaat hier te ver om te behandelen.
Zoals ik al schreef, en ook een link gaf naar één van de vele artikelen: Het internet staat er bol van.
Dit was de eerste die ik dacht aan te moeten klikken en waar ik hetgeen ik zelf ooit bestudeerde dacht te herkennen
Niet alles staat altijd achter één link.
Googel ook eens op "individuatie".
Probeer wel binnen de reguliere pedagogogiek en psychologie te blijven, want teveel uitwaaieren naar alles wat eraan gerelateerd kan zijn benevelt al gauw het wetenschappelijk inzicht in deze.
Dit soort wetenschap is toch al anders dan de exacte.

Je doet een beroep op een groep maar ik nauwelijks affiniteit mee voel.
Verder dan dit beroep kom je echter niet.

Ik neem je bewering dan ook niet over.

[Maria K]

Dit is elementaire lesstof voor iedereen, die iets met (kleine) kinderen doet of gaat doen.
En voor iedereen, die de ontwikkelingen van kinderen, en de latere volwassenen, bestuderen, en ook waar de ontwikkeling kan zijn blijven steken.

Het uitwerken van de normale geestelijke ontwikkeling van het kind tot aan de volwassenheid gaat hier te ver om te behandelen.
Zoals ik al schreef, en ook een link gaf naar één van de vele artikelen: Het internet staat er bol van.
Dit was de eerste die ik dacht aan te moeten klikken en waar ik hetgeen ik zelf ooit bestudeerde dacht te herkennen
Niet alles staat altijd achter één link.
Googel ook eens op "individuatie".
Probeer wel binnen de reguliere pedagogogiek en psychologie te blijven, want teveel uitwaaieren naar alles wat eraan gerelateerd kan zijn benevelt al gauw het wetenschappelijk inzicht in deze.
Dit soort wetenschap is toch al anders dan de exacte.

Je doet een beroep op een groep maar ik nauwelijks affiniteit mee voel.
Verder dan dit beroep kom je echter niet.

Ik neem je bewering dan ook niet over.

Ik heb duidelijk geschreven dat dit het eerste artikel was, dat ik aanklikte en dat je in de wereld van de pedagogiek en psychologie zelf kunt zoeken.
Of je aan wil nemen wat ik verder schrijf, moet je zelf weten.
Ik kom niet uit de wereld van de pedagogiek, maar dit was in mijn studie vnl. onderdeel van de algehele normale ontwikkeling van kinderen en wat daarin mis zou kunnen gaan.
Verder is een verhandeling daarover, zoals ik ook al schreef hier niet op zijn plaats.

Je hoeft van mij dus niets aan te nemen.
Als je nu maar beseft, dat wat je eerst in deze draad schreef, en vol bleef houden zonder verdere argumentatie, niet juist is.
Dan is mijn moeite niet voor niets geweest.

Btw.
En ook dat het wel heel vreemd is, dat als je er geen affiniteit mee hebt, toch je eigen pertinent zeker klinkende woorden vol blijft houden.
Waar ligt jouw affiniteit dan en wat is jouw basis/bron hiervoor?.

[Snelheid]

Een goed hardhouten potlood met scherp geslepen punt is meer waard dan goud.................het klassieke schrijven gaat boven alles.

[Robert Frans]

- De eerste eigenschap luidt: je kunt grote dingen doen. Maar je mag nooit vergeten dat er een hand is, die al je stappen leidt. Die hand noemen we het Universum, je bent altijd verbonden met alles om je heen.

Zonder de hand van de tekenaar kan het potlood echter helemaal níéts doen, maar blijft het een levenloos stuk grafiet verpakt in een staafje hout. Het potlood is volstrekt willoos in de hand van de tekenaar.

- De tweede eigenschap laat zien, dat ik het schrijven af en toe moet onderbreken om het potlood opnieuw te slijpen. Daardoor lijdt het puntje wel een beetje, maar is daarna weer goed scherp. Leer dus om af en toe pijn te verdragen, want dat zal je van nut zijn.

Slijpen is feitelijk het verwijderen van hout en grafiet, zodat het potlood na elke slijpbeurt weer ietsjes kleiner wordt, totdat er uiteindelijk niets overblijft.
Zou het potlood een levend wezen zijn, dan zou deze absoluut niet geslepen willen worden en dus ook niet willen worden gebruikt. Het slijpen is enkel van nut voor de tekenaar, ten koste van het potlood.

- Kijk, de derde eigenschap zie je aan het potlood einde: daar zit een stufje, waarmee je fouten kunt verbeteren. Het is namelijk zo, dat correcties niet verkeerd zijn. Integendeel zelfs, ze zijn dringend noodzakelijk om op de rechte “weg” te blijven.

De kwestie is echter dat het potlood zelf geen fouten kan maken, daar deze een levenloos object is. Elke fout komt de tekenaar toe. De tekenaar lost met het gummen dus feitelijk enkel problemen op die er niet waren geweest als hij het potlood met rust had gelaten. Daarbij zijn ook niet alle lijnen zomaar uit te gummen; vooral donkere, dikke lijnen gezet met een H-potlood krijg je nauwelijks meer uitgegumt.

- De vierde eigenschap zegt ons, dat het bij een potlood niet om het hout of om de uiterlijke vorm gaat, maar om de kwaliteit van de kern, die in het binnenste zit. Let dus altijd op hetgeen er vanbinnen in je omgaat.

Het hout van het potlood moet echter wel degelijk van goede kwaliteit zijn en dus voldoende hard en duurzaam, anders breekt het potlood zodra je wat meer druk wil zetten voor een donkere lijn.
Ook het uiterlijk kan van belang zijn, daar deze aangeeft welke kleur het potlood heeft en welke hardheid. Als je met een H-potlood donkere lijnen gaat tekenen, dan zul je van een koude kermis thuiskomen als je deze weer zou proberen uit te gummen. En met een B-potlood precieze details tekenen zal je ook gaan tegenvallen.

- Tenslotte de vijfde eigenschap van het potlood: het laat altijd een spoor na. Dat geldt ook voor jou: alles wat je in het leven doet, laat sporen na. Probeer daarom alles wat je doet, bewust te doen.”

Het potlood laat geen spoor na, maar feitelijk iets van zichzelf. Elke keer dat je tekent, vernietig je iets van het potlood, totdat er uiteindelijk niets meer van overblijft. Voor het potlood is het dus juist absoluut van levensbelang om níét gebruikt te worden en de hand van de tekenaar koste wat het kost te ontwijken.

Wie herkent dit?

In de Schrift worden we weleens vergeleken met klei in de hand van de pottenbakker, niet met zijn gereedschappen. Als je de potlood-vergelijking correcter zou willen toepassen, dan zijn wij dus meer de tekening zelf, die wij samen met God maken. Liever vergelijk ik ons leven echter met een boek, een verhaal, dat wij samen met God en volledig in relatie met andere mensen 'schrijven'.
We zijn dus geen willoze potloden, die uiteindelijk door slijtage zouden sterven aan de hand van onze Schepper en dus door zijn werk langzaam maar zeker verwoest zouden worden. Wij zijn Gods schepsels en we kunnen zelfs zijn kinderen worden, in alle vrijheid en liefde.
En als Hij lijden toelaat, dan is dat niet om ons te 'slijpen', maar omdat het op dat moment ons kan genezen en louteren. Hij heeft nooit onze ondergang op het oog, maar altijd onze redding en heelmaking. Alles wat Hij van ons verwijderd, is te vergelijken met slak bij het smeden van ijzer: het hoorde nooit bij ons, het was ons enkel tot last en beperkte zo ons in het worden wat wij werkelijk zijn.

[vegan-revolution]

 

En als Hij lijden toelaat, dan is dat niet om ons te 'slijpen', maar omdat het op dat moment ons kan genezen en louteren.

 
Sorry, maar dat "louteren door lijden" vind ik volstrekt ongeloofwaardig en inconsistent. Extreme martelende vormen van lijden bijvoorbeeld hebben geen enkele zin. En wat baat het onschuldige baby's als ze ondraaglijk lijden ten gevolge van natuurrampen zoals bijvoorbeeld aardbevingen? Nee, dat "louteren door lijden" is voor mij volstrekt onhoudbaar. En zelfs als dat lijden wél nut zou hebben, waarom dan eeuwen van lijden creëren daar waar dat aanmerkelijk korter had gekund (uitgaande van een almachtige God) ?
 

[Mart]

Zonder de hand van de tekenaar kan het potlood echter helemaal níéts doen, maar blijft het een levenloos stuk grafiet verpakt in een staafje hout. Het potlood is volstrekt willoos in de hand van de tekenaar.

We maken deel uit van het heelal en er is geen reden ervan uit te gaan dat er een kunstenaar zou zijn, noch is er sprake van kunst, maar van kwantumvelden en evolutie die alles op relatief eenvoudige wijze kunnen verklaren op een manier waar er geen goden bij nodig zijn.

[Robert Frans]

Sorry, maar dat "louteren door lijden" vind ik volstrekt ongeloofwaardig en inconsistent. Extreme martelende vormen van lijden bijvoorbeeld hebben geen enkele zin. En wat baat het onschuldige baby's als ze ondraaglijk lijden ten gevolge van natuurrampen zoals bijvoorbeeld aardbevingen? Nee, dat "louteren door lijden" is voor mij volstrekt onhoudbaar. En zelfs als dat lijden wél nut zou hebben, waarom dan eeuwen van lijden creëren daar waar dat aanmerkelijk korter had gekund (uitgaande van een almachtige God) ?

Het is ook niet als algemeen antwoord bedoeld, want er bestaat geen echt algemeen antwoord op het lijden. Het lijden kán louteren en genezen, maar in zichzelf heeft het niet meer of minder zin dan de mooie dingen in het leven.
Alleen in God vindt alles zijn zin. Zelfs de zonde kan tot iets goeds gemaakt worden wanneer men deze ter vergeving aan God belijdt en er alles aan doet om eventueel gedane schade te compenseren en te voorkomen dat men wederom de zonde begaat. Of men dus nu lijdt of verheugd is, het zal alleen zin hebben en vrucht dragen wanneer men het aan God opdraagt.
Een ieder zal samen met God een eigen antwoord vinden in het lijden, in dit leven of misschien pas hiernamaals. En het antwoord dat iemand ontvangen heeft kan voor jou misschien erg tegenstaan, omdat God dan een andere weg met jou gaat. Maar elk antwoord en elke weg begint en eindigt wel met het Kruis van Jezus Christus, waarin het lijden en de dood overwonnen zijn.