Dankbaarheid

[Leon]

Ik twijfelde nog of de “tegennatuurlijke toestand” niet juist duidt op de toestand van aan de grillige natuur (natuurlijke zwangerschap) die soms lijden en verdriet geeft, Lijden en verdriet zou je “tegennatuurlijk” kunnen noemen. En Jezus verlost de persoon dan om misschien genetisch modificator te worden.

Maar op zich is in lijden en verdriet (soms) met de genade van God een ouderwetse toestand die misschien beter bij mij past.

Lijden en verdriet is iets om dankbaar voor te zijn. Ook al zal een mens op het moment dat het zich voordoet daar anders over denken.

Ja precies dat is de ouderwetse weg. Nu we in een tijd komen dat lijden en verdriet getransformeerd zijn tot een vorm van tijdelijk ongemak, een onderwerp waar je over praat, lijkt er een nieuwerwetse weg.

Toch is de weg met Jezus een soort van veiliger voor de mogelijk nog komende wereldgebeurtenissen

[Petra]

Ik vroeg God om raad bij de volgende kwestie:

Je kunt dankbaar zijn voor het natuurlijk verloop (denk aan een zwangerschap) en er naar streven zo min mogelijk in te grijpen in het natuurlijk verloop. Dat is niet geheel zonder verdriet soms of lijden. De natuur is hard soms, en niet altijd komen wensen en verwachtingen uit.
Dankbaarheid is dan echt een opgave.

Je kunt ook alles anders willen doen, ingrijpen in natuurlijke processen, genetische modificaties, bijvoorbeeld zwangerschap afbreken bij genetische defecten of deze defecten proberen te repareren. Dit kan misschien resulteren in gezonde veilige mensen. De wetenschap is verlossend soms, en soms komen wensen en verwachtingen uit. Hiervoor moet je misschien een beetje opstandig zijn, het beter willen doen, in essentie ondankbaar zijn.

De Bijbel sloeg open bij het verhaal van Jezus en het veulen. Jezus wilde dat zijn discipelen een vastgebonden veulen haalden zodat dit hem kon vervoeren.

Ik denk (mijn uitleg) dat God met deze passage duidelijk maakt dat iemand vast kan zitten, en Jezus wil dat je losgemaakt wordt en zijn boodschap gaat vervoeren.

Er zijn twee paden. De ouderwetse dankbaarheid en Jezus in het hart, of een pad van verlokkingen.

Ik weet wat ik kies. Al vervoer ik Jezus naar Jeruzalem naar een zeker lot.

Ik moest bij je eerste zinnen direct denken aan een ex-collega van mij. Die gaf me een boek wat ze had geschreven over haar kindje. Toen hij geboren werd had hij een levensverwachting van twee jaar. Ze beschreef dat intense verdriet. Ik heb me kapot gejankt bij het lezen dat boek. Toen ik haar leerde kennen was haar zoontje inmiddels een medisch wonder van acht jaar en ettelijke hartoperaties verder.
Haar dankbaarheid was richting de medische kennis en kunde, die met hun ingrijpen het natuurlijk proces zodanig wisten te veranderen dat het jong niet alleen de twee jaar overleefde, maar zelfs een onbepaalde levensverwachting heeft.
Hij heeft een genetische aandoening. Helaas is (of was?) de medische kennis nog niet zover dat hem al die ziekenhuisopnames bespaard zijn gebleven. Wie weet komt dat wel. Dat het al tijdens de zwangerschap genetisch gerepareerd kan worden.

Ja, de natuur is hard. Gelukkig hebben we de medische wetenschap die kan ingrijpen in natuurlijke processen. I.t.t. tot het dierenrijk. Waarom zou je willen streven naar niet ingrijpen als het wel ingrijpen juist een menselijke (door God gegeven? ) kunde is.

Ik ben groot voorstander van zoveel mogelijk het natuurlijk verloop de vrije loop laten (queers bv), tenzij het natuurlijk verloop een te grote last is (ziekte bv).

[Leon]

Ik vroeg God om raad bij de volgende kwestie:

Je kunt dankbaar zijn voor het natuurlijk verloop (denk aan een zwangerschap) en er naar streven zo min mogelijk in te grijpen in het natuurlijk verloop. Dat is niet geheel zonder verdriet soms of lijden. De natuur is hard soms, en niet altijd komen wensen en verwachtingen uit.
Dankbaarheid is dan echt een opgave.

Je kunt ook alles anders willen doen, ingrijpen in natuurlijke processen, genetische modificaties, bijvoorbeeld zwangerschap afbreken bij genetische defecten of deze defecten proberen te repareren. Dit kan misschien resulteren in gezonde veilige mensen. De wetenschap is verlossend soms, en soms komen wensen en verwachtingen uit. Hiervoor moet je misschien een beetje opstandig zijn, het beter willen doen, in essentie ondankbaar zijn.

De Bijbel sloeg open bij het verhaal van Jezus en het veulen. Jezus wilde dat zijn discipelen een vastgebonden veulen haalden zodat dit hem kon vervoeren.

Ik denk (mijn uitleg) dat God met deze passage duidelijk maakt dat iemand vast kan zitten, en Jezus wil dat je losgemaakt wordt en zijn boodschap gaat vervoeren.

Er zijn twee paden. De ouderwetse dankbaarheid en Jezus in het hart, of een pad van verlokkingen.

Ik weet wat ik kies. Al vervoer ik Jezus naar Jeruzalem naar een zeker lot.

Ik moest bij je eerste zinnen direct denken aan een ex-collega van mij. Die gaf me een boek wat ze had geschreven over haar kindje. Toen hij geboren werd had hij een levensverwachting van twee jaar. Ze beschreef dat intense verdriet. Ik heb me kapot gejankt bij het lezen dat boek. Toen ik haar leerde kennen was haar zoontje inmiddels een medisch wonder van acht jaar en ettelijke hartoperaties verder.
Haar dankbaarheid was richting de medische kennis en kunde, die met hun ingrijpen het natuurlijk proces zodanig wisten te veranderen dat het jong niet alleen de twee jaar overleefde, maar zelfs een onbepaalde levensverwachting heeft.
Hij heeft een genetische aandoening. Helaas is (of was?) de medische kennis nog niet zover dat hem al die ziekenhuisopnames bespaard zijn gebleven. Wie weet komt dat wel. Dat het al tijdens de zwangerschap genetisch gerepareerd kan worden.

Ja, de natuur is hard. Gelukkig hebben de medische wetenschap die kan ingrijpen in natuurlijke processen. I.t.t. tot het dierenrijk. Waarom zou je willen streven naar niet ingrijpen als het wel ingrijpen juist een menselijke (door God gegeven? ) kunde is.

Ik ben groot voorstander van zoveel mogelijk het natuurlijk verloop de vrije loop laten (queers bv), tenzij het natuurlijk verloop een te grote last is (ziekte bv).

Leven in Gods vrede is mogelijk, vooral als het moet omdat al die wetenschap er niet is, Dan leg je je op een gegeven moment neer bij het onvermijdelijke. Maar er is geen onvermijdelijke meer, er is steeds meer mogelijk. Ik sluit niet uit dat God ook dat wil en voor de nieuwe generaties mogelijk maakt.

Een “kritiek” op verdergaande controle op de kwaliteit van leven, is wel te verzinnen, maar ik denk niet dat je die wilt horen.

[Petra]

Leven in Gods vrede is mogelijk, vooral als het moet omdat al die wetenschap er niet is, Dan leg je je op een gegeven moment neer bij het onvermijdelijke. Maar er is geen onvermijdelijke meer, er is steeds meer mogelijk. Ik sluit niet uit dat God ook dat wil en voor de nieuwe generaties mogelijk maakt.

Een “kritiek” op verdergaande controle op de kwaliteit van leven, is wel te verzinnen, maar ik denk niet dat je die wilt horen.

Jawel hoor. Ik snap je best wel. En deel ook best je zorg in ..hoever moet of mag het gaan... Waar is het eind? Waarbij ook ik grenzen heb! Maar sja.. dan realiseer ik me dat grenzen altijd oprekken bij degene die het betreft. Het zijn de stuurlui aan wal, die er dan wat van vinden.

[Leon]

Leven in Gods vrede is mogelijk, vooral als het moet omdat al die wetenschap er niet is, Dan leg je je op een gegeven moment neer bij het onvermijdelijke. Maar er is geen onvermijdelijke meer, er is steeds meer mogelijk. Ik sluit niet uit dat God ook dat wil en voor de nieuwe generaties mogelijk maakt.

Een “kritiek” op verdergaande controle op de kwaliteit van leven, is wel te verzinnen, maar ik denk niet dat je die wilt horen.

Jawel hoor. Ik snap je best wel. En deel ook best je zorg in ..hoever moet of mag het gaan... Waar is het eind? Waarbij ook ik grenzen heb! Maar sja.. dan realiseer ik me dat grenzen altijd oprekken bij degene die het betreft. Het zijn de stuurlui aan wal, die er dan wat van vinden.

Het probleem is dat het “ouderwetse” je bij het onvermijdelijke neerleggen niet meer echt kan, want het onvermijdelijke wordt opgerekt.
Het nieuwe probleem is dat je niets meer accepteert, want uiteindelijk is alles te vermijden.

Een enorme ratrace die regelrecht naar de vernietiging voert (als je het mij vraagt)

[Michelangelo2]

Jawel hoor. Ik snap je best wel. En deel ook best je zorg in ..hoever moet of mag het gaan... Waar is het eind? Waarbij ook ik grenzen heb! Maar sja.. dan realiseer ik me dat grenzen altijd oprekken bij degene die het betreft. Het zijn de stuurlui aan wal, die er dan wat van vinden.

Het probleem is dat het “ouderwetse” je bij het onvermijdelijke neerleggen niet meer echt kan, want het onvermijdelijke wordt opgerekt.
Het nieuwe probleem is dat je niets meer accepteert, want uiteindelijk is alles te vermijden.

Een enorme ratrace die regelrecht naar de vernietiging voert (als je het mij vraagt)

Inderdaad. Dit sterkt mij in de overtuiging dat filosoferen over wat zou kunnen zijn, nergens toe leidt.

[Leon]

Het probleem is dat het “ouderwetse” je bij het onvermijdelijke neerleggen niet meer echt kan, want het onvermijdelijke wordt opgerekt.
Het nieuwe probleem is dat je niets meer accepteert, want uiteindelijk is alles te vermijden.

Een enorme ratrace die regelrecht naar de vernietiging voert (als je het mij vraagt)

Inderdaad. Dit sterkt mij in de overtuiging dat filosoferen over wat zou kunnen zijn, nergens toe leidt.

Het talent dat ik van God heb behelst analytisch denken, ik laat dat niet ongebruikt, maar het moet niet vervelend worden voor anderen natuurlijk.

[Michelangelo2]

Inderdaad. Dit sterkt mij in de overtuiging dat filosoferen over wat zou kunnen zijn, nergens toe leidt.

Het talent dat ik van God heb behelst analytisch denken, ik laat dat niet ongebruikt, maar het moet niet vervelend worden voor anderen natuurlijk.

Dat mag geen reden zijn om het achterwege te laten. Tenzij je bij jezelf bemerkt dat je iets zodanig kapot analyseert dat het je eigen welbevinden en geestelijke groei in de weg gaat staan. Onder het motto 'stilstand is achteruitgang' .

[J-W]

...........De Bijbel sloeg open bij het verhaal van Jezus en het veulen. Jezus wilde dat zijn discipelen een vastgebonden veulen haalden zodat dit hem kon vervoeren.

Ik denk (mijn uitleg) dat God met deze passage duidelijk maakt dat iemand vast kan zitten, en Jezus wil dat je losgemaakt wordt en zijn boodschap gaat vervoeren.

Er zijn twee paden. De ouderwetse dankbaarheid en Jezus in het hart, of een pad van verlokkingen.

Ik weet wat ik kies. Al vervoer ik Jezus naar Jeruzalem naar een zeker lot.

Hier het meeste globaal gelezen hebbende zijn mijn gedachtes over de rit van Jezus op een ezelsveulen wat anders (Marcus 11)
Mijn eerste gedachte was past zo'n ritje wel bij een Zoon van God die zoals men vroege dacht op aarde kwam om de mens met zijn Vader te verzoenen? Misschien even uit zijn rol gevallen?
Ook het vervolg in het verhaal roept wat vragen op. Een vijgenboom die door Hem vervloekt wordt omdat die geen vrucht droeg terwijl het daar niet eens de tijd voor was.
En dan zijn woedeaanval over tempelverontreiniging, zal al wel langer aan de gang zijn geweest.
En voorafgaand de acceptatie van de olieverkwisting...........
En zo zal een ieder wel zijn eigen interpretatie over dit bijbelhoofdstuk hebben.

[Petra]

Het probleem is dat het “ouderwetse” je bij het onvermijdelijke neerleggen niet meer echt kan, want het onvermijdelijke wordt opgerekt.
Het nieuwe probleem is dat je niets meer accepteert, want uiteindelijk is alles te vermijden.

Een enorme ratrace die regelrecht naar de vernietiging voert (als je het mij vraagt)

Neem je dan ook in je analytisch denken mee dat de Bijbel vol staat met Jezus die rondreisde en mensen genas? Ik heb hem tegen al die mensen nergens zien zeggen dat ze zich moesten schikken in het onvermijdelijke. Of wees dankbaar voor je lijden en verdriet. O.i.d. Integendeel: Blinden gaan weer zien, doven weer horen, kreupelen weer lopen, en roep maar.
En grote menigten volgden hem, en hij genas hen allen ( Matteüs 12:15 ).

Als je denkt dat mensen van ziekte genezen en zelfs van de dood terughalen een ratrace naar de vernietiging is, dan is die ratrace door Jezus aangevoerd.

En vergeet ook niet om het Paradijs of de Hemel mee te nemen. Waar het plaatje van het einde van die door jou genoemde ratrace wordt geschetst: Een leven zonder ziekte/pijn/dood, zelfs geen jammerklacht !! is Gods uiteindelijke doel. Kennelijk vindt God helemaal niet dat dat tot vernietiging leidt.

Openbaringen 21 bv. Gods woonplaats is onder de mensen, Hij zal bij hen wonen. Zij zullen zijn volken zijn en God zelf zal als hun God bij hen zijn. 4 Hij zal alle tranen uit hun ogen wissen. Er zal geen dood meer zijn, geen rouw, geen jammerklacht, geen pijn, want wat er eerst was is voorbij.’5 Hij die op de troon zat zei: ‘Alles maak Ik nieuw!

[Leon]

Het talent dat ik van God heb behelst analytisch denken, ik laat dat niet ongebruikt, maar het moet niet vervelend worden voor anderen natuurlijk.

Dat mag geen reden zijn om het achterwege te laten. Tenzij je bij jezelf bemerkt dat je iets zodanig kapot analyseert dat het je eigen welbevinden en geestelijke groei in de weg gaat staan. Onder het motto 'stilstand is achteruitgang' .

Maar je weet ook maar nooit of dat wat ik als talent van God feitelijk van de tegenstrever komt. Ik zal wel extra voorzichtig doen.

[Leon]

...........De Bijbel sloeg open bij het verhaal van Jezus en het veulen. Jezus wilde dat zijn discipelen een vastgebonden veulen haalden zodat dit hem kon vervoeren.

Ik denk (mijn uitleg) dat God met deze passage duidelijk maakt dat iemand vast kan zitten, en Jezus wil dat je losgemaakt wordt en zijn boodschap gaat vervoeren.

Er zijn twee paden. De ouderwetse dankbaarheid en Jezus in het hart, of een pad van verlokkingen.

Ik weet wat ik kies. Al vervoer ik Jezus naar Jeruzalem naar een zeker lot.

Hier het meeste globaal gelezen hebbende zijn mijn gedachtes over de rit van Jezus op een ezelsveulen wat anders (Marcus 11)
Mijn eerste gedachte was past zo'n ritje wel bij een Zoon van God die zoals men vroege dacht op aarde kwam om de mens met zijn Vader te verzoenen? Misschien even uit zijn rol gevallen?
Ook het vervolg in het verhaal roept wat vragen op. Een vijgenboom die door Hem vervloekt wordt omdat die geen vrucht droeg terwijl het daar niet eens de tijd voor was.
En dan zijn woedeaanval over tempelverontreiniging, zal al wel langer aan de gang zijn geweest.
En voorafgaand de acceptatie van de olieverkwisting...........
En zo zal een ieder wel zijn eigen interpretatie over dit bijbelhoofdstuk hebben.

Nodigt uit tot verdere studie, bedankt.

[Leon]

Het probleem is dat het “ouderwetse” je bij het onvermijdelijke neerleggen niet meer echt kan, want het onvermijdelijke wordt opgerekt.
Het nieuwe probleem is dat je niets meer accepteert, want uiteindelijk is alles te vermijden.

Een enorme ratrace die regelrecht naar de vernietiging voert (als je het mij vraagt)

Neem je dan ook in je analytisch denken mee dat de Bijbel vol staat met Jezus die rondreisde en mensen genas? Ik heb hem tegen al die mensen nergens zien zeggen dat ze zich moesten schikken in het onvermijdelijke. Of wees dankbaar voor je lijden en verdriet. O.i.d. Integendeel: Blinden gaan weer zien, doven weer horen, kreupelen weer lopen, en roep maar.
En grote menigten volgden hem, en hij genas hen allen ( Matteüs 12:15 ).

Als je denkt dat mensen van ziekte genezen en zelfs van de dood terughalen een ratrace naar de vernietiging is, dan is die ratrace door Jezus aangevoerd.

En vergeet ook niet om het Paradijs of de Hemel mee te nemen. Waar het plaatje van het einde van die door jou genoemde ratrace wordt geschetst: Een leven zonder ziekte/pijn/dood, zelfs geen jammerklacht !! is Gods uiteindelijke doel. Kennelijk vindt God helemaal niet dat dat tot vernietiging leidt.

Openbaringen 21 bv. Gods woonplaats is onder de mensen, Hij zal bij hen wonen. Zij zullen zijn volken zijn en God zelf zal als hun God bij hen zijn. 4 Hij zal alle tranen uit hun ogen wissen. Er zal geen dood meer zijn, geen rouw, geen jammerklacht, geen pijn, want wat er eerst was is voorbij.’5 Hij die op de troon zat zei: ‘Alles maak Ik nieuw!

het zou kunnen dat Jezus juist een “accepteer niets”-filosofie had, we weten ook hoe dit afloopt.

Denk nou toch even door, wat kan het enigste resultaat zijn van een steeds minder accepteren? Daarom was God een mens, om dat te leren, dat dat tot niets leidt. Dat de Godsmacht niet alles kan oplossen.

Het blijft je vrij staan dit anders te zien. Openbaring is wat dat betreft moeilijk voor mij.

[Petra]

het zou kunnen dat Jezus juist een “accepteer niets”-filosofie had, we weten ook hoe dit afloopt.

Denk nou toch even door, wat kan het enigste resultaat zijn van een steeds minder accepteren? Daarom was God een mens, om dat te leren, dat dat tot niets leidt. Dat de Godsmacht niet alles kan oplossen.

Het blijft je vrij staan dit anders te zien. Openbaring is wat dat betreft moeilijk voor mij.

Doordenkend... zou het resultaat van steeds minder accepteren een wereld kunnen zijn waarin je ook niets meer hóeft te accepteren. Bv. een wereld "zonder ziekte/pijn/dood, zelfs geen jammerklacht !!"

Nog verder doordenkend kan ik me indenken dat dat op een gegeven moment zodanig gaat vervelen dat er een opstand in die Paradijselijke staat begint, al was het maar om die volmaakte sleur te doorbreken. Waarna het hele cirkeltje weer opnieuw begint.
Hence: zie ik als enigste resultaat een repetitieve cyclus. Misschien wel perpetueel.

[Leon]

Als je niets wilt accepteren van lijden en verdriet, wat je goed recht is (als je het niemand opdringt), dan accepteer je toch op een gegeven moment het hele leven niet? (Ook niet repetitief)

Tot zover de filosofie van Jezus. Ik denk dat het evangelie nog steeds meer gaat over hoe Tufkah dat opvat.

[Petra]

Als je niets wilt accepteren van lijden en verdriet, wat je goed recht is (als je het niemand opdringt), dan accepteer je toch op een gegeven moment het hele leven niet? (Ook niet repetitief)

Wel als dat leven een leven is waarin je niets hoeft te accepteren, want er is zelfs geen jammerklacht.

[Messenger]

het zou kunnen dat Jezus juist een “accepteer niets”-filosofie had, we weten ook hoe dit afloopt.

Denk nou toch even door, wat kan het enigste resultaat zijn van een steeds minder accepteren? Daarom was God een mens, om dat te leren, dat dat tot niets leidt. Dat de Godsmacht niet alles kan oplossen.

Het blijft je vrij staan dit anders te zien. Openbaring is wat dat betreft moeilijk voor mij.

Doordenkend... zou het resultaat van steeds minder accepteren een wereld kunnen zijn waarin je ook niets meer hóeft te accepteren. Bv. een wereld "zonder ziekte/pijn/dood, zelfs geen jammerklacht !!"

Nog verder doordenkend kan ik me indenken dat dat op een gegeven moment zodanig gaat vervelen dat er een opstand in die Paradijselijke staat begint, al was het maar om die volmaakte sleur te doorbreken. Waarna het hele cirkeltje weer opnieuw begint.
Hence: zie ik als enigste resultaat een repetitieve cyclus. Misschien wel perpetueel.

Zonder ziekte, pijn en dood zijn de carrières van specialisten en zorgmedewerkers voorbij. Ook de uitvaartondernemers zijn zonder werk.

De zieken zijn niet langer ziek meer dus ook hun aandeel is er niet meer.
Jammeren voorbij, boos worden voorbij, discussie voeren voorbij, geen vechtsporten meer want je zou een blauw oog of een bloedlipje kunnen krijgen, met de deuren slaan voorbij, met doorstuderen voor veel studenten voorbij...

[Leon]

Als je niets wilt accepteren van lijden en verdriet, wat je goed recht is (als je het niemand opdringt), dan accepteer je toch op een gegeven moment het hele leven niet? (Ook niet repetitief)

Wel als dat leven een leven is waarin je niets hoeft te accepteren, want er is zelfs geen jammerklacht.

Je kunt niet toegeven, dat begrijp ik, maar het andere standpunt is hopelijk duidelijk, en ook waarom daar eventueel een verbod op abortus uit voort komt, of het weigeren van geslachtsverandering voor jongeren. Het gaat mij om begrip voor elkaars standpunt. Als dat er (een beetje) is, is het goed.

[Leon]

Doordenkend... zou het resultaat van steeds minder accepteren een wereld kunnen zijn waarin je ook niets meer hóeft te accepteren. Bv. een wereld "zonder ziekte/pijn/dood, zelfs geen jammerklacht !!"

Nog verder doordenkend kan ik me indenken dat dat op een gegeven moment zodanig gaat vervelen dat er een opstand in die Paradijselijke staat begint, al was het maar om die volmaakte sleur te doorbreken. Waarna het hele cirkeltje weer opnieuw begint.
Hence: zie ik als enigste resultaat een repetitieve cyclus. Misschien wel perpetueel.

Zonder ziekte, pijn en dood zijn de carrières van specialisten en zorgmedewerkers voorbij. Ook de uitvaartondernemers zijn zonder werk.

De zieken zijn niet langer ziek meer dus ook hun aandeel is er niet meer.
Jammeren voorbij, boos worden voorbij, discussie voeren voorbij, geen vechtsporten meer want je zou een blauw oog of een bloedlipje kunnen krijgen, met de deuren slaan voorbij, met doorstuderen voor veel studenten voorbij...

Ja volgens mij wijs je dan het leven af, maar goed er is ook Leven met een hoofdletter.

[Robert Frans]

Doordenkend... zou het resultaat van steeds minder accepteren een wereld kunnen zijn waarin je ook niets meer hóeft te accepteren. Bv. een wereld "zonder ziekte/pijn/dood, zelfs geen jammerklacht !!"

Nog verder doordenkend kan ik me indenken dat dat op een gegeven moment zodanig gaat vervelen dat er een opstand in die Paradijselijke staat begint, al was het maar om die volmaakte sleur te doorbreken. Waarna het hele cirkeltje weer opnieuw begint.
Hence: zie ik als enigste resultaat een repetitieve cyclus. Misschien wel perpetueel.

Dat komt omdat je God zelf niet in je berekeningen meeneemt. Je gaat nu alleen uit van de (eigen) natuur en het tijdsbesef zoals wij dat nu kennen, maar wijzelf en de schepping leven nu nog in gebrokenheid jegens God en elkaar. Dat is in de hemel totaal anders. Daar zijn we ten volle verenigd met God, die tijdloos is en daardoor eeuwig, en uit Hem komt alle geluk, schoonheid en liefde voort die ons daar doordrenkt.

Het is een levensstaat die wij nu niet kennen en ons nauwelijks meer kunnen voorstellen, zo gewend als we aan de gebrokenheid zijn. Maar we zijn wel daarvoor geschapen en onze diepste verlangens gaan wel daarnaar uit. Zonder die verbondenheid met God, zonder wat wij de zalige aanschouwing van Hem noemen, is de hemel inderdaad geen hemel meer, al zou je er alles kunnen krijgen wat je maar wilde. Maar met God wordt zelfs de meest sobere kluis op de heide een paleis van liefde en geborgenheid.

[Tufkah]

Als je niets wilt accepteren van lijden en verdriet, wat je goed recht is (als je het niemand opdringt), dan accepteer je toch op een gegeven moment het hele leven niet? (Ook niet repetitief)

Tot zover de filosofie van Jezus. Ik denk dat het evangelie nog steeds meer gaat over hoe Tufkah dat opvat.

Jezus zegt: "Wie niet zijn kruis op zich neemt en Mij volgt, is Mij niet waard."

Jezus zegt: "Vader, indien Gij wilt, neem deze beker van Mij weg; doch niet mijn wil, maar de uwe geschiede!"


Je kunt niet zo af en toe Jezus volgen en de rest van je leven je eigen wil volgen. Je kruis opnemen wil niks anders zeggen dan het accepteren van lijden en verdriet. En je mag aan de Vader vragen: neem deze beker van mij weg, maar onderwijl accepteer je wel de Vader-wil. En accepteer je het lijden en verdriet.

Mijn uitleg is dan ook dat Jezus vraagt om alles te accepteren wat zich "In het moment" voordoet. En je wens-natuur (eigenwillendheid) te negeren.

Zo geloof ik niet in een hiernamaals, maar als de dokter tegen mij zegt: "U heeft nog 2 maanden te leven" en ik ga vervolgens in een hiernamaals geloven, dan heb ik het "In het moment" nooit ernstig genomen.

Galaten 5:25. Indien wij door den Geest leven, zo laat ons ook door den Geest wandelen.

Ik wandel niet langer achter mijn verschijnen in deze wereld aan. De Geest maakt levend, wat zou ik dan nog hechten aan degene welke in het ondermaanse leeft?

[Leon]

Doordenkend... zou het resultaat van steeds minder accepteren een wereld kunnen zijn waarin je ook niets meer hóeft te accepteren. Bv. een wereld "zonder ziekte/pijn/dood, zelfs geen jammerklacht !!"

Nog verder doordenkend kan ik me indenken dat dat op een gegeven moment zodanig gaat vervelen dat er een opstand in die Paradijselijke staat begint, al was het maar om die volmaakte sleur te doorbreken. Waarna het hele cirkeltje weer opnieuw begint.
Hence: zie ik als enigste resultaat een repetitieve cyclus. Misschien wel perpetueel.

Dat komt omdat je God zelf niet in je berekeningen meeneemt. Je gaat nu alleen uit van de (eigen) natuur en het tijdsbesef zoals wij dat nu kennen, maar wijzelf en de schepping leven nu nog in gebrokenheid jegens God en elkaar. Dat is in de hemel totaal anders. Daar zijn we ten volle verenigd met God, die tijdloos is en daardoor eeuwig, en uit Hem komt alle geluk, schoonheid en liefde voort die ons daar doordrenkt.

Het is een levensstaat die wij nu niet kennen en ons nauwelijks meer kunnen voorstellen, zo gewend als we aan de gebrokenheid zijn. Maar we zijn wel daarvoor geschapen en onze diepste verlangens gaan wel daarnaar uit. Zonder die verbondenheid met God, zonder wat wij de zalige aanschouwing van Hem noemen, is de hemel inderdaad geen hemel meer, al zou je er alles kunnen krijgen wat je maar wilde. Maar met God wordt zelfs de meest sobere kluis op de heide een paleis van liefde en geborgenheid.

Ja ten diepste is er “acceptatie” dan volgens mij, maar dat lijkt wel wat anders dan de “filosofie” van Jezus zoals beschreven door de apostelen “accepteer-geen-enkel-lijden-van-anderen”

[Leon]

Als je niets wilt accepteren van lijden en verdriet, wat je goed recht is (als je het niemand opdringt), dan accepteer je toch op een gegeven moment het hele leven niet? (Ook niet repetitief)

Tot zover de filosofie van Jezus. Ik denk dat het evangelie nog steeds meer gaat over hoe Tufkah dat opvat.

Jezus zegt: "Wie niet zijn kruis op zich neemt en Mij volgt, is Mij niet waard."

Jezus zegt: "Vader, indien Gij wilt, neem deze beker van Mij weg; doch niet mijn wil, maar de uwe geschiede!"


Je kunt niet zo af en toe Jezus volgen en de rest van je leven je eigen wil volgen. Je kruis opnemen wil niks anders zeggen dan het accepteren van lijden en verdriet. En je mag aan de Vader vragen: neem deze beker van mij weg, maar onderwijl accepteer je wel de Vader-wil. En accepteer je het lijden en verdriet.

Mijn uitleg is dan ook dat Jezus vraagt om alles te accepteren wat zich "In het moment" voordoet. En je wens-natuur (eigenwillendheid) te negeren.

Zo geloof ik niet in een hiernamaals, maar als de dokter tegen mij zegt: "U heeft nog 2 maanden te leven" en ik ga vervolgens in een hiernamaals geloven, dan heb ik het "In het moment" nooit ernstig genomen.

Galaten 5:25. Indien wij door den Geest leven, zo laat ons ook door den Geest wandelen.

Ik wandel niet langer achter mijn verschijnen in deze wereld aan. De Geest maakt levend, wat zou ik dan nog hechten aan degene welke in het ondermaanse leeft?

De “wil” van Jezus, is al het lijden wegnemen bij de naaste. God’s wil moeten wij dan als afwijkend begrijpen, denk ik. En toch ook niet.

[Tufkah]

De “wil” van Jezus, is al het lijden wegnemen bij de naaste. God’s wil moeten wij dan als afwijkend begrijpen, denk ik.

Ik hoorde ooit een atheïst God uitschelden omdat hem een groot verdriet was overkomen. Zoiets van: God is een {niet-toegestaan woord} als hij bestaat en dit toestaat. Waar we steeds tegen aan lopen is dat we God als het zo uitkomt de schuld ergens van geven.

God's wil is onkenbaar zolang wij Gods wil met ons denken invullen. Gods wil openbaart zich intentioneel in ons eigen leven als we niet langer onze eigen wil laten prevaleren.

Ik kan hier gaan schrijven dat God's wil 'liefde' is (en dat is ook zo) , maar wat heeft iemand daar aan die lijdt? Ons lijden en verdriet houden we juist in stand omdat we ons er tegen verzetten. We willen Jezus wel volgen, maar alleen als het goed uitkomt. Maar zo werkt het niet. Jezus ging zelf het lijden aan door zich gehoorzaam te laten kruisigen. Naar dat voorbeeld leven we.

En dat is niet om het lijden te verheerlijken. De mens kan een levenshouding vinden in de navolging. Waar het naar toe gaat, dat valt niet te weten voor de volgeling. Volgen betekent een integratie in je levenshouding. Wel kun je spreken over wat "uit de Geest" is. Kan 'geest' bezitten is bv een goede vraag.

[Leon]

De “wil” van Jezus, is al het lijden wegnemen bij de naaste. God’s wil moeten wij dan als afwijkend begrijpen, denk ik.

Ik hoorde ooit een atheïst God uitschelden omdat hem een groot verdriet was overkomen. Zoiets van: God is een {niet-toegestaan woord} als hij bestaat en dit toestaat. Waar we steeds tegen aan lopen is dat we God als het zo uitkomt de schuld ergens van geven.

God's wil is onkenbaar zolang wij Gods wil met ons denken invullen. Gods wil openbaart zich intentioneel in ons eigen leven als we niet langer onze eigen wil laten prevaleren.

Ik kan hier gaan schrijven dat God's wil 'liefde' is (en dat is ook zo) , maar wat heeft iemand daar aan die lijdt? Ons lijden en verdriet houden we juist in stand omdat we ons er tegen verzetten. We willen Jezus wel volgen, maar alleen als het goed uitkomt. Maar zo werkt het niet. Jezus ging zelf het lijden aan door zich gehoorzaam te laten kruisigen. Naar dat voorbeeld leven we.

En dat is niet om het lijden te verheerlijken. De mens kan een levenshouding vinden in de navolging. Waar het naar toe gaat, dat valt niet te weten voor de volgeling. Volgen betekent een integratie in je levenshouding. Wel kun je spreken over wat "uit de Geest" is. Kan 'geest' bezitten is bv een goede vraag.

Waar jij het over hebt is Leven met een hoofdletter. in de tegenstelling, de twee paden, het pad van acceptatie zoeken om nader tot God te komen, uiteindelijk Met God te zijn (Leven) en het pad van geen acceptatie van welk lijden dan ook, door het leven (met kleine letter) zonder jammerklacht te krijgen, in die tegenstelling lijkt Jezus als mens voor het tweede pad gekozen te hebben. En de vraag is of we Jezus op het pad van het leven (met kleine letter) moeten volgen, als mens dus, of op het pad van het Leven (met hoofdletter), als God dus.


De realiteit zal wel zijn dat men sommigen dingen wil/kan accepteren, en andere dingen niet.