Ik zie de dingen die ik noem echter als symptomen van de onderliggende corruptie van de menselijke natuur. Daarbij is niet elk symptoom even kwaad; sommigen zijn uit zichzelf zelfs vrij onschuldig. Twee mannen die met elkaar liefdevol samenwonen, een gezelschap dat zich tijdens feesten tegoed doet aan een overdadige vleesmaaltijd, dat zijn dingen die vrij onschuldig (kunnen) zijn. Maar ze kunnen wel alsnog voortkomen uit de zondige natuur.Mart schreef: 23 mei 2021, 06:07Dat klinkt heel erg als goedkope retoriek waarbij je loskoppeling van seksualiteit en liefde op één hoop gooit met de verschrikkingen van de moderne maatschappij waar velen reeds op tegen zijn en die wel degelijk zichtbaar zijn voor grote aantallen mensen.
[...]
Ja, het is simpele retoriek al deze zaken ongenuanceerd op één hoop te gooien. Laat ons lekker van seks genieten zonder er een liefdesrelatie op na te hoeven houden, laat homoseksuelen heerlijk van seks genieten zonder ze met duizenden jaren oude dogma's om de oren te slaan, laat transgenders zalig uit de kast komen zonder ze te confronteren met antieke leerstellingen die maatschappelijk reeds lang geleden hun smaak hebben verloren en laat vrouwen mooi in de samenleving emanciperen zonder er een godsdienstig issue van te maken, en laat ons dan samen strijden tegen millieuvervuiling, tegen het proppen van miljoenen veedieren in afschuwelijke stallen, tegen kinderarbeid, tegen werk voor een hongerloontje, tegen seksuele intimidatie en strijden vóór voorbehoedsmiddelen om ongewenste zwangerschappen te voorkomen.
Als die twee mannen bijvoorbeeld seks met elkaar hebben, dan maken ze wel een ongeordende loskoppeling van seksualiteit en vruchtbaarheid. Als die feestgangers het goedkoopste vlees inslaan om maar veel te kunnen kopen, dan dragen ze wel bij aan die bio-industrie. Doen ze beiden dan evenveel kwaad? Niet per se, maar hun keuzes komen mijns inziens dan wel voort uit een verstoorde kijk op mens en natuur.
Sommigen hier beroepen zich op keuzevrijheid. Dat kan in veel gevallen ook prima terecht zijn, maar alleen als alle keuzemogelijkheden ook voldoende aanvaardbaar zijn. En daarover kunnen meningen toch wel verschillen.
Zo acht ik euthanasie als net zo onvaardbaar als het doden van iemand anders, omdat je in beide gevallen immers iemand van het leven beroofd. Soms kan het heel begrijpelijk zijn en uit de meest barmhartige, liefdevolle motieven gedaan worden, maar het blijft wel het doden van een mensenleven. Ook jezelf van het leven beroven blijft het doden van een mens.
Maar het burgerlijk homohuwelijk acht ik persoonlijk weer minder bezwaarlijk, daar ik het dan toch niet als huwelijk zie en buiten de kerk men vooral het eigen geweten hierin moet blijven volgen. Alleen zodra je mij wil opleggen dat ik het als volwaardig huwelijk moet blijven zien, zullen we een meningsverschil hebben, maar ook dát hoeft nog niet eens een probleem te zijn.
Beter zou ook de wet die juridische verbintenis geen huwelijk moeten noemen, zodat een ieder helemáál vrij is om het wel of geen huwelijk te noemen, maar zolang zij dat wel doet, is het nu eenmaal zoals het is.
We moeten denk ik daarom niet zozeer al die symptomen willen bestrijden, maar de onderliggende oorzaak, namelijk onze neiging tot het kwaad. Onze gemakzucht, egocentrisme, hoogmoed, onverschilligheid, cynisme, decadentie, vergeldingsdrang, noem maar op. En dat we God bidden om hulp en genade hierin, omdat de offers die daarvoor nodig zijn, namelijk zelfverloochening, het vreugdevol dragen van het kruis en onvoorwaardelijke goedheid voor zelfs onze vijanden, niet zonder meer uit onszelf gebracht kunnen worden. Offers die ook in andere meer mystieke levensbeschouwingen als absoluut noodzakelijk erkend worden, ook al zullen zij vaak andere woorden en formuleringen gebruiken.
Pas als onze harten veranderen, zal de samenleving werkelijk vanuit haarzelf veranderen en zullen we wellicht zelfs veel vrijer onze keuzes kunnen maken, omdat het kwaad dan niet meer leidend is.
Het Evangelie is dus allereerst een zaak van het hart, van een totale vernieuwing in ons denken en doen, van het steeds meer verleggen van onze grenzen, zodat we uiteindelijk Hem werkelijk tegenwoordigstellen op aarde. De bergrede is dan ook allesbehalve een politiek program, maar gaat heel direct en onmiskenbaar over jóú.
Met enkel symptoonbestrijding kun je zelfs nog meer schade aanrichten dan herstellen, omdat je dan meent dat je met simpele verboden en strenge veroordelingen al klaar bent. Maar zo werkt dat bepaald niet.
Zolang het menselijk hart nog geneigd is tot het kwade, zal zij al die geboden alleen maar willen omzeilen om toch te kunnen blijven zondigen. En zoals ik al zei: niet elk symptoom is even kwalijk, zodat het middel niet zelden nog erger kan zijn en tot méér zonde en liefdeloosheid kan leiden dan de kwaal. Ook dáárvan zie je helaas voorbeelden terug binnen de kerk.
De vraag is alleen in hoeverre we echt bereid zijn zo diep te gaan, die onderliggende oorzaak echt te onderkennen en daadwerkelijk al biddend en liefhebbend vanuit dat besef onze harten en zo de samenleving werkelijk te hervormen.
Het antwoord kennen we al uit het Evangelie en ook onze eigen (kerkelijke) geschiedenis: van nature zijn we dat bepaald niet, ook niet met onze beste bedoelingen. Maar Christus kan onze harten daarin veranderen als we bereid zijn met al onze tekortkomingen ons aan Hem toe te vertrouwen en Hem na te volgen.