Ontwikkeling van edelheid

[Leon]

Persoonlijk beleef ik vaak momenten waarin je “in oordeel” kan schieten. Vertelt een moeder over haar angst voor haar zoon die in het leger zit, samen met de reële oorlogsdreiging, dan schiet voorbij “wat denk je dan, carrière in het leger in vredestijd is wel erg makkelijk”, ik schaam me onmiddellijk, en voel verder ook de angst van de moeder, maar qua ‘edelheid van hart’ is weer een kans verloren gegaan.

Volgens mij test God ons voortdurend, zolang we nog niet verlost zijn, met mogelijkheden om edel van hart te zijn. Ik probeer alleen nog maar daarop te letten. De rest van het leven lijkt van geen belang. Maar het kost moeite. Juist ook omdat in het oordeel schieten zo makkelijk is.

Herkent iemand dat?

[Leon]

Een beetje met dit verhaal op de achtergrond:

https://www.youtube.com/watch?v=7Z5c7ObcJi8

Het sterren en stippen verhaal

[Bastiaan73]

Persoonlijk beleef ik vaak momenten waarin je “in oordeel” kan schieten. Vertelt een moeder over haar angst voor haar zoon die in het leger zit, samen met de reële oorlogsdreiging, dan schiet voorbij “wat denk je dan, carrière in het leger in vredestijd is wel erg makkelijk”, ik schaam me onmiddellijk, en voel verder ook de angst van de moeder, maar qua ‘edelheid van hart’ is weer een kans verloren gegaan.

Volgens mij test God ons voortdurend, zolang we nog niet verlost zijn, met mogelijkheden om edel van hart te zijn. Ik probeer alleen nog maar daarop te letten. De rest van het leven lijkt van geen belang. Maar het kost moeite. Juist ook omdat in het oordeel schieten zo makkelijk is.

Herkent iemand dat?

Die initiële gedachte die je had doet mij een beetje denken aan een intrusie. Maar je uitte die gedachte toch niet? Ik betwijfel of die edelheid van hart waar je blijkbaar naar streeft wel realistisch is.

[Leon]

Herkent iemand dat?

Die initiële gedachte die je had doet mij een beetje denken aan een intrusie. Maar je uitte die gedachte toch niet? Ik betwijfel of die edelheid van hart waar je blijkbaar naar streeft wel realistisch is.

Intrusies geven de staat van jouw hart aan. De intrusie waarmee jij twijfelt aan het realisme van streven naar edelheid, hoe plaats jij die?

[Robert Frans]

Intrusies geven de staat van jouw hart aan.

Waar baseer je dat precies op? Kan een intrusie niet ook gewoon een slippertje zijn van een verder goed hart?

[Leon]

Intrusies geven de staat van jouw hart aan.

Waar baseer je dat precies op? Kan een intrusie niet ook gewoon een slippertje zijn van een verder goed hart?

Ja dat kan ook, maar de intrusie moet je wel ernstig nemen, denk ik. Dat je raad vraagt.

[Yours]

Een beetje met dit verhaal op de achtergrond:

https://www.youtube.com/watch?v=7Z5c7ObcJi8

Het sterren en stippen verhaal

Dat filmpje is wellicht een eyeopener voor Wouter in de Gebedshoek. Wellicht heb je zin om het daar te plaatsen?
Zo nee, dan wil ik het met alle Liefde doen.

[Yours]

Intrusies geven de staat van jouw hart aan.

Waar baseer je dat precies op? Kan een intrusie niet ook gewoon een slippertje zijn van een verder goed hart?

Je kunt het dan ook ook laten bij puur waarnemen dat het gebeurt. En die gedachten verder laten voor wat ze zijn. Als je er dus maar geen voeding aan geeft. Dan ‘sterven’ die gedachten vanzelf.

[Leon]

Een beetje met dit verhaal op de achtergrond:

https://www.youtube.com/watch?v=7Z5c7ObcJi8

Het sterren en stippen verhaal

Dat filmpje is wellicht een eyeopener voor Wouter in de Gebedshoek. Wellicht heb je zin om het daar te plaatsen?
Zo nee, dan wil ik het met alle Liefde doen.

Laten we het filmpje niet gebruiken om iemand te willen veranderen. Dan wordt het een irritant filmpje.

Ik hou je niet tegen hoor. Vind het zelf een waardevol filmpje.

[Leon]

Waar baseer je dat precies op? Kan een intrusie niet ook gewoon een slippertje zijn van een verder goed hart?

Je kunt het dan ook ook laten bij puur waarnemen dat het gebeurt. En die gedachten verder laten voor wat ze zijn. Als je er dus maar geen voeding aan geeft. Dan ‘sterven’ die gedachten vanzelf.

Dat is ook een optie.

[Petra]

Persoonlijk beleef ik vaak momenten waarin je “in oordeel” kan schieten. Vertelt een moeder over haar angst voor haar zoon die in het leger zit, samen met de reële oorlogsdreiging, dan schiet voorbij “wat denk je dan, carrière in het leger in vredestijd is wel erg makkelijk”, ik schaam me onmiddellijk, en voel verder ook de angst van de moeder, maar qua ‘edelheid van hart’ is weer een kans verloren gegaan.

Volgens mij test God ons voortdurend, zolang we nog niet verlost zijn, met mogelijkheden om edel van hart te zijn. Ik probeer alleen nog maar daarop te letten. De rest van het leven lijkt van geen belang. Maar het kost moeite. Juist ook omdat in het oordeel schieten zo makkelijk is.

Herkent iemand dat?

Volgens mij is er nogal verschil tussen oordelen als in een mening hebben, gedachten hebben en gedachten afwegen. Dingen goed-of afkeuren. En op mensen labels plakken/ stippen of sterren plakken/of bestikkeren met whatever. Dat laatste is imo totaal wat danders dan het eerste.

Edel van hart lijkt mij ook totaal wat anders dan meningloos moeten zijn. Sterker nog.. ik denk dat je zonder mening niet eens edelheid zou kunnen ontwikkelen of uitvoeren.
Maar goed.. om te beginnen is het denk ik handig als je eerst uitlegt wat je precies onder edel van hart verstaat. Misschien is dat heel anders als hoe ik (of anderen) dat zien. Ik zie het als oprecht, meelevend en integer.

[Robert Frans]

Ja dat kan ook, maar de intrusie moet je wel ernstig nemen, denk ik. Dat je raad vraagt.

Ligt eraan. Als het af en toe gebeurt, dan kan het voldoende zijn om er geen acht meer op te slaan. Eventueel bid je een kort schietgebedje om vergeving (bijv. 'Heer Jezus, ontferm U over mij') en ga je weer over tot de orde van de dag. Teveel aandacht eraan schenken is immers ook niet goed, want dan heb je kans dat je heel erg gefixeerd raakt op iets relatiefs kleins, terwijl er misschien wel belangrijkere zaken je aandacht nodig hebben. Natuurlijk kan iets kleins uitgroeien tot iets groots, maar vaak is het kleine domweg negeren al voldoende om het niet te laten groeien.

[Tufkah]

Persoonlijk beleef ik vaak momenten waarin je “in oordeel” kan schieten. Vertelt een moeder over haar angst voor haar zoon die in het leger zit, samen met de reële oorlogsdreiging, dan schiet voorbij “wat denk je dan, carrière in het leger in vredestijd is wel erg makkelijk”, ik schaam me onmiddellijk, en voel verder ook de angst van de moeder, maar qua ‘edelheid van hart’ is weer een kans verloren gegaan.

Volgens mij test God ons voortdurend, zolang we nog niet verlost zijn, met mogelijkheden om edel van hart te zijn. Ik probeer alleen nog maar daarop te letten. De rest van het leven lijkt van geen belang. Maar het kost moeite. Juist ook omdat in het oordeel schieten zo makkelijk is.

Herkent iemand dat?

Het antwoord is al gegeven door Yours: als je "in oordeel" schiet dan doet je denkvermogen dat en je kunt het bij het zuivere waarnemen houden. Als je dat zuiver doet, valt het oordeel buiten jou. Dan vervalt de zuiverheid van het hart niet. In het hart schuilt immers de hogere geestelijke ziel van de affectieve ruimte welke ontvankelijk is voor God.

Edelheid van hart kan niets anders zijn dan de liefde van de Vader. Als je daadwerkelijk Godsontvankelijk bent dan verdwijnt dat niet zomaar door een oordeel van het denkvermogen. Dat komt omdat het hart de plaats is van het ware 'denken' , het denkvermogen is slechts volgend.

In de praktijk werkt dat als volgt: het hart corrigeert steeds het mentale denkvermogen. Verder is schaamte okay, het is immers het ego wat zich schaamt. Je mag je best schamen voor een oordeel, maar uiteindelijk zal ook dat weg vallen. Net zoals oordelen. De gezuiverde ziel is geheel vrij van oordeel. (En ook van gedachten). Het denken (voortbrengen van gedachten) is simpelweg van een lagere orde dan het geestelijk leven. Het is dan ook het denken wat het ego voortbrengt. En het is op zijn beurt weer het ego wat een oordeel voortbrengt. Zo houden ego en oordelen elkaar wederzijds in stand.

Als eenmaal het ego is afgebroken dan komt de mens tot volledig kennen van zichzelf. Maar als je bv boos op jezelf bent omdat je oordeelt, dan hou je juist het ego in stand. Juist al die negatieve passies als boosheid, jaloezie, e.d. bepalen het ego. Die negatieve passies houden God tegen, God wil de affectieve ruimte welke de ziel is geheel voor Zichzelf hebben. En dat is dan weer vrijheid!

Welkom terug.

[Snelheid]

Het hart is alleen Edel door Gods geest gemaakt,van nature is de mens boos en kwaadaardig.

[Tufkah]

P.S.

Intrusie is een dwanggedachte oftewel conditionering. Het gehele ego zelf is een intrusie. Het is een dwanggedachte dat je als gedachte bestaat. En omdat je dit denkt blijft het ego intact. Dit afbreken kan geen enkel mens op eigen kracht. Alleen het Woord wat God innerlijk in de mens spreekt kan de ego-conditionering op autodidactische wijze afbreken.

Bevrijding van het ego is tevens bevrijding van dwanggedachtes. Hoewel er in bepaalde zin wel conditioneringen zullen blijven: als je auto rijdt drijf je ook op conditioneringen, anders ben je een waardeloze chauffeur.

[Mullog]

Van het www geplukt

Intrusies zijn enge gedachten aan acties die plots in je opkomen, maar je niet echt wilt uitvoeren. Tijdens het autorijden het stuur omgooien. Midden in een gesprek de ander slaan. Een ongepaste opmerking maken.

Gewoon negeren lijkt me. Als je er aan toegeeft eindig je vast in een tbs kliniek.

P.s. ik denk dat iedereen weleens van dit soort gedachten heeft.

[dingo]

Persoonlijk beleef ik vaak momenten waarin je “in oordeel” kan schieten. Vertelt een moeder over haar angst voor haar zoon die in het leger zit, samen met de reële oorlogsdreiging, dan schiet voorbij “wat denk je dan, carrière in het leger in vredestijd is wel erg makkelijk”, ik schaam me onmiddellijk, en voel verder ook de angst van de moeder, maar qua ‘edelheid van hart’ is weer een kans verloren gegaan.

Volgens mij test God ons voortdurend, zolang we nog niet verlost zijn, met mogelijkheden om edel van hart te zijn. Ik probeer alleen nog maar daarop te letten. De rest van het leven lijkt van geen belang. Maar het kost moeite. Juist ook omdat in het oordeel schieten zo makkelijk is.

Herkent iemand dat?

Het feit dat je direct bedenkt dat het geen gepaste gedachte is en meteen de angst van de moeder voelt is al een vorm van "edelheid van het hart".
Ik denk overigens dat de duivel ons meer probeert te beïnvloeden dan dat God ons test maar dat is een persoonlijke opvatting.

[Leon]

Persoonlijk beleef ik vaak momenten waarin je “in oordeel” kan schieten. Vertelt een moeder over haar angst voor haar zoon die in het leger zit, samen met de reële oorlogsdreiging, dan schiet voorbij “wat denk je dan, carrière in het leger in vredestijd is wel erg makkelijk”, ik schaam me onmiddellijk, en voel verder ook de angst van de moeder, maar qua ‘edelheid van hart’ is weer een kans verloren gegaan.

Volgens mij test God ons voortdurend, zolang we nog niet verlost zijn, met mogelijkheden om edel van hart te zijn. Ik probeer alleen nog maar daarop te letten. De rest van het leven lijkt van geen belang. Maar het kost moeite. Juist ook omdat in het oordeel schieten zo makkelijk is.

Herkent iemand dat?

Volgens mij is er nogal verschil tussen oordelen als in een mening hebben, gedachten hebben en gedachten afwegen. Dingen goed-of afkeuren. En op mensen labels plakken/ stippen of sterren plakken/of bestikkeren met whatever. Dat laatste is imo totaal wat danders dan het eerste.

Edel van hart lijkt mij ook totaal wat anders dan meningloos moeten zijn. Sterker nog.. ik denk dat je zonder mening niet eens edelheid zou kunnen ontwikkelen of uitvoeren.
Maar goed.. om te beginnen is het denk ik handig als je eerst uitlegt wat je precies onder edel van hart verstaat. Misschien is dat heel anders als hoe ik (of anderen) dat zien. Ik zie het als oprecht, meelevend en integer.

Als de opkomende gedachte de staat van het hart, van dat moment, reflecteert, merk je gauw genoeg of je meelevend bent of niet. Maar meelevend dus. Zoals de atlete die door diskwalificatie van nr 1 zelf positie 1 kreeg eerst dacht hoe rot dat moest zijn voor die ander.

[Leon]

Ja dat kan ook, maar de intrusie moet je wel ernstig nemen, denk ik. Dat je raad vraagt.

Ligt eraan. Als het af en toe gebeurt, dan kan het voldoende zijn om er geen acht meer op te slaan. Eventueel bid je een kort schietgebedje om vergeving (bijv. 'Heer Jezus, ontferm U over mij') en ga je weer over tot de orde van de dag. Teveel aandacht eraan schenken is immers ook niet goed, want dan heb je kans dat je heel erg gefixeerd raakt op iets relatiefs kleins, terwijl er misschien wel belangrijkere zaken je aandacht nodig hebben. Natuurlijk kan iets kleins uitgroeien tot iets groots, maar vaak is het kleine domweg negeren al voldoende om het niet te laten groeien.

Juist omdat het vaak zo automatisch gaat, vind ik het de moeite waard om te onderzoeken, maar het moet inderdaad niet te neurotisch worden.

[Leon]

Persoonlijk beleef ik vaak momenten waarin je “in oordeel” kan schieten. Vertelt een moeder over haar angst voor haar zoon die in het leger zit, samen met de reële oorlogsdreiging, dan schiet voorbij “wat denk je dan, carrière in het leger in vredestijd is wel erg makkelijk”, ik schaam me onmiddellijk, en voel verder ook de angst van de moeder, maar qua ‘edelheid van hart’ is weer een kans verloren gegaan.

Volgens mij test God ons voortdurend, zolang we nog niet verlost zijn, met mogelijkheden om edel van hart te zijn. Ik probeer alleen nog maar daarop te letten. De rest van het leven lijkt van geen belang. Maar het kost moeite. Juist ook omdat in het oordeel schieten zo makkelijk is.

Herkent iemand dat?

Het antwoord is al gegeven door Yours: als je "in oordeel" schiet dan doet je denkvermogen dat en je kunt het bij het zuivere waarnemen houden. Als je dat zuiver doet, valt het oordeel buiten jou. Dan vervalt de zuiverheid van het hart niet. In het hart schuilt immers de hogere geestelijke ziel van de affectieve ruimte welke ontvankelijk is voor God.

Edelheid van hart kan niets anders zijn dan de liefde van de Vader. Als je daadwerkelijk Godsontvankelijk bent dan verdwijnt dat niet zomaar door een oordeel van het denkvermogen. Dat komt omdat het hart de plaats is van het ware 'denken' , het denkvermogen is slechts volgend.

In de praktijk werkt dat als volgt: het hart corrigeert steeds het mentale denkvermogen. Verder is schaamte okay, het is immers het ego wat zich schaamt. Je mag je best schamen voor een oordeel, maar uiteindelijk zal ook dat weg vallen. Net zoals oordelen. De gezuiverde ziel is geheel vrij van oordeel. (En ook van gedachten). Het denken (voortbrengen van gedachten) is simpelweg van een lagere orde dan het geestelijk leven. Het is dan ook het denken wat het ego voortbrengt. En het is op zijn beurt weer het ego wat een oordeel voortbrengt. Zo houden ego en oordelen elkaar wederzijds in stand.

Als eenmaal het ego is afgebroken dan komt de mens tot volledig kennen van zichzelf. Maar als je bv boos op jezelf bent omdat je oordeelt, dan hou je juist het ego in stand. Juist al die negatieve passies als boosheid, jaloezie, e.d. bepalen het ego. Die negatieve passies houden God tegen, God wil de affectieve ruimte welke de ziel is geheel voor Zichzelf hebben. En dat is dan weer vrijheid!

Welkom terug.

Dus een streven naar ontwikkeling van edelheid is uiteindelijk toch de weg van het ego? Moeilijk, dan mag je dus niet denken en dus niet voelen.

[Leon]

Het hart is alleen Edel door Gods geest gemaakt,van nature is de mens boos en kwaadaardig.

Hoe werkt dan Gods geest in de praktijk?

[Leon]

Van het www geplukt

Intrusies zijn enge gedachten aan acties die plots in je opkomen, maar je niet echt wilt uitvoeren. Tijdens het autorijden het stuur omgooien. Midden in een gesprek de ander slaan. Een ongepaste opmerking maken.

Gewoon negeren lijkt me. Als je er aan toegeeft eindig je vast in een tbs kliniek.

P.s. ik denk dat iedereen weleens van dit soort gedachten heeft.

Negeren is passiviteit. Geloof is actief. Dan wil je er wat mee, of zelfs moet je er wat mee.

[Leon]

Persoonlijk beleef ik vaak momenten waarin je “in oordeel” kan schieten. Vertelt een moeder over haar angst voor haar zoon die in het leger zit, samen met de reële oorlogsdreiging, dan schiet voorbij “wat denk je dan, carrière in het leger in vredestijd is wel erg makkelijk”, ik schaam me onmiddellijk, en voel verder ook de angst van de moeder, maar qua ‘edelheid van hart’ is weer een kans verloren gegaan.

Volgens mij test God ons voortdurend, zolang we nog niet verlost zijn, met mogelijkheden om edel van hart te zijn. Ik probeer alleen nog maar daarop te letten. De rest van het leven lijkt van geen belang. Maar het kost moeite. Juist ook omdat in het oordeel schieten zo makkelijk is.

Herkent iemand dat?

Het feit dat je direct bedenkt dat het geen gepaste gedachte is en meteen de angst van de moeder voelt is al een vorm van "edelheid van het hart".
Ik denk overigens dat de duivel ons meer probeert te beïnvloeden dan dat God ons test maar dat is een persoonlijke opvatting.

De duivel doet ook niets wat God niet kent of weet.

[Tufkah]

Het antwoord is al gegeven door Yours: als je "in oordeel" schiet dan doet je denkvermogen dat en je kunt het bij het zuivere waarnemen houden. Als je dat zuiver doet, valt het oordeel buiten jou. Dan vervalt de zuiverheid van het hart niet. In het hart schuilt immers de hogere geestelijke ziel van de affectieve ruimte welke ontvankelijk is voor God.

Edelheid van hart kan niets anders zijn dan de liefde van de Vader. Als je daadwerkelijk Godsontvankelijk bent dan verdwijnt dat niet zomaar door een oordeel van het denkvermogen. Dat komt omdat het hart de plaats is van het ware 'denken' , het denkvermogen is slechts volgend.

In de praktijk werkt dat als volgt: het hart corrigeert steeds het mentale denkvermogen. Verder is schaamte okay, het is immers het ego wat zich schaamt. Je mag je best schamen voor een oordeel, maar uiteindelijk zal ook dat weg vallen. Net zoals oordelen. De gezuiverde ziel is geheel vrij van oordeel. (En ook van gedachten). Het denken (voortbrengen van gedachten) is simpelweg van een lagere orde dan het geestelijk leven. Het is dan ook het denken wat het ego voortbrengt. En het is op zijn beurt weer het ego wat een oordeel voortbrengt. Zo houden ego en oordelen elkaar wederzijds in stand.

Als eenmaal het ego is afgebroken dan komt de mens tot volledig kennen van zichzelf. Maar als je bv boos op jezelf bent omdat je oordeelt, dan hou je juist het ego in stand. Juist al die negatieve passies als boosheid, jaloezie, e.d. bepalen het ego. Die negatieve passies houden God tegen, God wil de affectieve ruimte welke de ziel is geheel voor Zichzelf hebben. En dat is dan weer vrijheid!

Welkom terug.

Dus een streven naar ontwikkeling van edelheid is uiteindelijk toch de weg van het ego?

Het probleem met het begrip 'streven' is dat ieder streven initieel van het ego uitgaat. Streven naar edelheid van het hart is dus tegenstrijdig in zichzelf. Gaat het ego dat proberen dan is het resultaat een steeds edeler ego (de deugmens).

Mijn weg is er een geweest van "In de duisternis blijven staan". Dat is de acceptatie dat de natuurlijke mens niet deugt en zelf de duisternis is. Er staat in het Evangelie geschreven: "En het Licht schijnt in de duisternis, en de duisternis heeft hetzelve niet begrepen." Uit deze vers kunnen we begrijpen dat de duisternis een noodzakelijkheid is. Alleen begrijpt de duisternis (ik) niks van zichzelf. Als het Licht gaat schijnen in de duisternis, dan is het enige wat de duisternis kan doen het niet in de weg lopen. (de negatie)

Jezus zegt: "Waarachtig, ik verzeker u: de Zoon kan niets uit zichzelf doen, hij kan alleen doen wat hij de Vader ziet doen; en wat de Vader doet, dat doet de Zoon op dezelfde manier. " De Zoon is dus een niet-doener. Het ego is een doener. Als je Jezus volgt dan voer je geen strijd tegen het ego, maar dan maak je gebruik van de tegenstelling niet-doener/doener. Waarmee je tevens gebruik maakt van de tegenstelling licht/duisternis. Dan kan de Zoon (als licht der wereld) jou 'onderwijzen' middels die tegenstelling. Het licht is daarmee tevens de negatie van de duisternis.

Het Licht begeert niets in of uit de wereld, de duisternis daarentegen kent alleen maar de wereld en is door de wereld geobsedeerd.

Moeilijk, dan mag je dus niet denken en dus niet voelen.

Denken is onvermijdelijk. Het gaat om de Pavlov reactie(s) in je zelf. Als je zelf niet meer 'pavlovt' gaat het je opvallen dat anderen dat wel doen. Ook op dit forum zie ik deelnemers die pavloven. Dat behoeft dan ook geen oordeel mijnerzijds, ik begrijp dat ze horig zijn aan Pavlov. Het ego is een slaaf van zichzelf , het denken is onvrij, ze kunnen er niks aan doen. (Behalve dan Jezus aan nemen)

En 'voelen' is juist heel belangrijk. Maar ik weet niet of we daar hetzelfde onder verstaan. De ziel is geestelijk zintuig en die kan opmerkzaam worden in zijn omgeving. De ziel is een affectieve ruimte en als de particuliere emoties er uit zijn wordt de ziel niet alleen Godsontvankelijk maar ook 'mensontvankelijk'. Juist als je van ieder privaat gevoel en willen bent ontdaan ben je dood! Dan is er geen sympathie of antipathie (of empathie) meer jegens de medemens. Dan betreedt de mens in de omgang met anderen mensen een nieuwe geestelijke laag.

Maar zolang er nog private gevoelens zijn is het het beste om er niet te hard over te oordelen. Als je jaloers, boos of wat anders bent is het het beste om dat te laten zijn. Zoals Yours schrijft: laten bij puur waarnemen dat het gebeurt. Het zuivere waarnemen is namelijk zonder oordeel.

[Mullog]

Van het www geplukt

Gewoon negeren lijkt me. Als je er aan toegeeft eindig je vast in een tbs kliniek.

P.s. ik denk dat iedereen weleens van dit soort gedachten heeft.

Negeren is passiviteit. Geloof is actief. Dan wil je er wat mee, of zelfs moet je er wat mee.

Negeren is niet reactief. Dat is wat anders dan passief.