peda schreef:Peter64 schreef:Biker
God was er altijd al, God is niet geboren, God is niet uit het niets ontstaan, etcetera.
God was er simpelweg altijd al.
Maar wanneer God er simpelweg altijd al was, waarom heeft hij er er dan om maar even een fictief getal te noemen, vijfduizend miljard miljoen jaren op gewacht voordat hij besloot om iets te scheppen.
Die vraag is door een gelovige niet te beantwoorden, simpel omdat de Openbaringen daar niets over mededelen. Mensen hebben daar in de loop der tijd natuurlijk wel over nagedacht w.o. bij de kerkvader Augustinus en de Joodse kabbala.
Maar een bevredigend antwoord is er nooit gekomen. Tijd is ontstaan bij het Big-Bang gebeuren. Tijd is gebonden aan gebeurtenissen zoals o.m.
bij oorzaak en gevolg situaties. Bovendien is het begrip tijd ook nog relatief (Einstein) In een volkomen tijdloze situatie gebeurt er totaal niets.
Nou, dat is niet helemaal waar, volgens mij. In een tijdloze situatie zijn alle gebeurtenissen in één samengevat. In een situatie van tijdsverloop (wat feitelijk een soort gezichtsbedrog is) ervaren we de gebeurtenissen, vanuit onze optiek beschouwd, als één voor één. Het is een soort selectieve waarneming.
Je moet eeuwigheid ook niet zien als een soort eeuwig verlopende tijd. Het is een totaal andere "toestand van zijn" dan onze waarneming van het universum binnen een tijdsverloop. Feitelijk is het de werkelijke toestand van het universum en is de ervaring van het verlopen van de tijd een illusie. Daarom is de vraag waarom God zo lang heeft gewacht met de wereld te scheppen feitelijk een zinloze vraag. In werkelijkheid is er geen sprake van wachten, maar van een andere toestand van zijn (of feitelijk de enig echte "toestand van zijn", los van onze illusies, zoals het verlopen van de tijd).
Maar ook de wetenschap weet zich anno 2016 geen raad met het aanreiken van oplossingen voor het ontstaan van het heelal. Ook daar worden reeksen van speculatieve hypothesen over het "' hoe'' op hoogst intelligente wijze bedacht. Omdat geen van die hypothesen kan worden getoetst op juistheid, blijft het ook voor de wetenschap een groot Mysterie. Naar de menselijke intuïtie kan nu eenmaal niet "iets" ontstaan uit een volstrekt "niets". Op zijn minst zou er als basis een eeuwig bestaand "niets" moeten bestaan Met de Potentie om te structureren naar "Iets". Hoe dat eventueel gezien en ingevuld moet worden, is volledig onduidelijk.
Dat zijn allemaal ideeën binnen het kader van de categorieën van ons huidige denken. Dat is nu eenmaal de manier waarop wij denken, op basis van onze ervaringen binnen onze huidige bewustzijnsstaat. In werkelijkheid is het begrip "niets" een illusie. Je kunt dan ook niet zeggen dat er uit "niets" iets ontstaat. Feitelijk is ook het begrip "ontstaan" al een illusie. In de werkelijke staat van het universum (of liever het "totale zijn", want bij het begrip "universum"" denken we aan het heelal na de Big Bang) is er niet "iets"of "niets". Het is een compleet andere "toestand van zijn" dan dat wat wij gewend zijn. Daarom kunnen we er ons geen enkel beeld van vormen.
Gedachten over "'datgene"' dat de Big-Bang heeft veroorzaakt zijn dus uit welke hoek (naturalistisch, theïstisch, pantheïstisch etc) je het ook bekijkt altijd van metafysische natuur. Zit er een Persoonsachtige Entiteit achter of is er sprake van een Onpersoonlijke volstrekt onbekende structurerende kracht of toch nog Iets anders? Daarom is het ook een Mysterie want als de oplossing bekend zou zijn, was er geen Mysterie meer.
De Persoonachtige Entiteit is natuurlijk bij uitstek een product van onze gedachten, immers omdat wij zelf een persoonachtige entiteit zijn. Hier extrapoleren we alleen maar. Ik denk ook niet dat er sprake is van een kracht of werkzaamheid, maar gewoon van een structuur. Het gaat erom wat binnen onze waarneming treedt. Dus dit moet je feitelijk 180 graden omdraaien.