Storm schreef: 15 sep 2019, 14:46Of toch gewoon "de Torah was er al voordat de wereld bestond''?
Indien je m'n posting had gelezen, dan zou je hebben geweten dat dit midrasj is -- het betreft duidelijk niet de p'sjat (= de simpele contextuele betekenis). Dus hoewel we zeggen dat de Torah voorafgaand aan de schepping bestond, betekent dit niet dat we geloven dat de Torah voorafgaand aan de schepping bestond. Integendeel: in midrasj valt niet te geloven. Geloof heeft er niets mee te maken.
Als christen vond ik het moeilijk wanneer in de discussie God's daden -die soms wreed waren- mij persoonlijk aangerekend werden. Herken je dat ook bij Joodse vrienden dat dilemma of misschien die worsteling?
Nee. Een wrede God is bijzonder handig. Hoe anders kon het volk Israël het land van de Kanaänieten overnemen? JHWH was het die gebood de Kanaänieten en hun steden te vernietigen zodat Israël er kon wonen. Hoe anders konden we een vrijbrief verkrijgen opponenten volledig en definitief uit te schakelen dan via een wrede God? Hoe konden we op een excuus leunen zo radicaal af te rekenen met de Amalekieten of met de Moabieten zonder toestemming van een wrede God? De T'NaCH noemt JHWH letterlijk
'iesj mil'chamah: een mens van oorlog. In de T'NaCH kan God genadig zijn, maar Hij is geen liefde. Zelfs de context van de passage aangaande menselijke naastenliefde onthult dat de naaste niet de medemens is, maar de volksgenoot, de בני עמך (= zonen van je volk), de אחיך (= je bloedbroeder, je broer) & רעך (je buur). Dit staat er letterlijk in Leviticus 19:17-18:
''Haat je broer niet in je hart, maar berisp hem zonder de fouten te negeren; wreek je niet en koester geen woede tegen de kinderen van je volk maar heb je buur lief zoals jezelf''. Geen sentimenteel gedroom, maar heel realistisch: als het erop aan komt, geven we nou eenmaal meer om degenen die ons nabij voelen - zoals familie, vrienden en naasten - dan om de onbekende vreemdeling veraf. Genegenheid is geen concept dat we moeten doorgronden & leren beheersen, maar een natuurlijk fenomeen dat zich aandient bij een gezond empathisch mens. En net zoals een munt twee zijden heeft, komt ook de liefde met z'n natuurlijke tegenhanger. Je kunt het bestaan niet omarmen door slechts de helft te accepteren: liefde maar geen haat, vrede maar geen strijd, geluk maar geen verdriet -- integendeel: voor alles is een tijd.
Als gezegd, hadden Israel en Jehoedah zich reeds in de ijzertijd in Kana'an gevestigd met de hulp van JHWH (althans volgens de T'NaCH). Maar tot op de huidige dag heeft de geschiedenis nogal gecompliceerde wendingen genomen betreffende Israel. Eerst het neo-Assyrische rijk, dan het neo-Babylonische rijk, vervolgens het eerste Perzische rijk, daaropvolgend Alexander de Grote, aansluitend de Hellenistische koninkrijken, nadien het Seleucidische rijk, toen de Hasmoneeën, daarop de Romeinen, later de vervolgingen in Europa, vervolgens de pogroms uit oost-Europa, jeweetwel.
Recentelijk - na de tweede Wereldoorlog met z'n Holocaust - wilde de VN het huidige Israel/Palestina toewijzen aan zowel de Joden (het grootste gedeelte), de Palestijnen (een ietwat kleiner gedeelte) & Jeruzalem -- allen onder internationaal bestuur. Hoewel de Joden het plan accepteerden, weigerden de Arabische delegaties, waarna Palestijnen masaal de straat op gingen om ertegen te protesteren en Joodse bussen en winkels en een synagoge vernield werden, waarna de burgeroorlog tussen Joodse & Palestijnse gemeenschappen startte die vrijwel meteen uitmondde in een full out oorlog, waarbij legio Arabische milities met gerichte aanvallen voor veel leed zorgden en de Joden nog geen officieel leger hadden. Men organiseerde snel iets via een wapenlevering uit Tsjechoslowakije, ging tot vergeldingsacties over, drong deze milities terug en toen de grootmoefti van Jeruzalem openlijk opriep tot uitroeiing van alle Joden in Palestina, ging de Joodse leiding ook over tot uitzettingen. Jisra'el ben Goerion riep de Joodse staat uit en de Arabische oorlog was een feit. Israel won en veroverde veel meer grondgebied dan in het verdelingsplan van de VN (dat niet door de Arabische delegaties werd geaccepteerd) voor een Joodse staat was vastgelegd, waarna het in 1949 Egypte, Libanon, Jordanië, en Syrië min of meer dwong tot het sluiten van wapenstilstandsakkoorden en werd toegelaten tot de Verenigde Naties. De oude resoluties werden weer uit de kast getrokken & de Arabieren hadden de bittere pil te slikken.
Joodse immigranten konden conform de wet van terugkeer uit 1950 worden opgevangen in de huizen van de gevluchte of verjaagde Palestijnse bewoners & de huizen werden vervolgens met de nationale wet in de hand legaal geconfisqueerd door de staat Israël en de Palestijnen werden rechteloos met veel Palestijns lijden tot gevolg. Israël werd geconfronteerd met een economische boycot van Arabische landen & Egypte nationaliseerde het Suezkanaal waarna het geen doorgang gaf aan Israëlische schepen. Israël veroverde vervolgens de Sinaï om daardoor de scheepvaart via het Suezkanaal naar de havenstad Eilat weer mogelijk te maken en dwong een wapenstilstand af waarmee het in 1957 vrije doorvaart verkreeg en er een VN-troepenmacht in de Sinaï gestationeerd werd waardoor het Israëlische leger zich deels terug kon trekken uit de Sinaï & de Gazastrook. Dat was de tijd waarin de PLO werd opgericht dat samen met Arabische landen de strijd aanging tegen Israël. De oorlog duurde slechts 6 dagen en Israël veroverde daarmee eveneens de Gazastrook en het schiereiland Sinaï op Egypte, de Westelijke Jordaanoever op Jordanië en de Golanhoogten op Syrië met als gevolg dat veel Palestijnen en Syriërs deze gebieden verlieten.
In die tijd begon Israël met de bouw van nederzettingen in deze bezette gebieden waarop Palestijnen aanvallen op Joodse doelen binnen & buiten Israël uitvoerden en deze aanvallen al maar intensiveerden.
Op Jom Kipoer - grote verzoendag, één van de belangrijkste Joodse godsdienstige dagen - in 1973, voerden Syrië & Egypte een nieuwe verrassingsaanval uit op Israël, waarna Israël won en hen dwong tot de onderhandelingstafel met als gevolg de bekende Camp Davidakkoorden: Egypte erkende Israël waardoor Israël zich kon terugtrekken uit de Sinaï woestijn. Na daarna met een Intifada te zijn geconfronteerd en neer te hebben geslagen, werden de Oslo-akkoorden gesloten waarbij de Palestijnen de staat Israël erkenden en beloofden het terrorisme tegen Israël te staken, terwijl Israël zich veilig kon terugtrekken uit de Westelijke Jordaanoever. Ook werd in 1994 een vredesverdrag gesloten, waarbij Israël door Jordanië werd erkend.
Een nieuwe Intifada brak uit tegen Israël met legio zelfmoordaanslagen door de Palestijnen: meer dan 600 doden. Een bloeitijd voor wederzijdse propaganda: ''kijk wat de Palestijnen onschuldige burgers aandoen met laffe zelfmoord-aanvallen'' versus ''Kijk hoe de zionisten onevenredig dood en verderf zaaien als vergelding'' (meer dan 3500 Palestijnse slachtoffers). Na de terroristische aanvallen door Al Qaida op het World Trade Center wordt internationaal begrepen dat een reactie tegen terroristen niet uit mag blijven en zijn de duizenden doden aan Palestijnse kant internationaal enigszins te rechtvaardigen. Maar goed, uiteindelijk is het natuurlijk allemaal wederzijdse politieke flauwekul over de rug van onschuldigen. Als boute macht tekortschiet, biedt een beroep op moraal een doorgang. En terwijl de hele wereld een mening heeft over het machtsspelletje waar niemand vanwege naastenliefde meer een schone lei heeft, positioneren de hoofdrolspelers hun pionnen op strategische plaatsen. Trump is simpelweg het juiste moment op de juiste plaats voor Israël.
Dit alles betreft daadwerkelijke geschiedenis (
klik), maar wellicht dat de sarcastische ondertoon desondanks ietwat te duidelijk tussen de regels aanwezig is. Dat komt omdat ik - net als de meerderheid van de Joden - geen theïst meer ben en duidelijk meen te herkennen hoe bruikbaar de goden zijn die we voor onszelf maken. Hen kunnen we gratis alle schuld en elke verantwoordelijkheid toeschuiven van al onze eigen menselijke misstappen, fouten en misdaden. Ooit heb ik echter oprecht geloofd dat de bijbelgod Israël beschermde, maar laten we eerlijk zijn: een genadige bijbelgod die hele steden en volkeren uitroeide vanwege Zijn souvereine toorn, is ook wreed -- en een wrede God is politiek gezien opvallend dienstbaar.
Zionisme: de succesvolle herovering van wat van ons is – rechtvaardig, onvermijdelijk, onmiskenbaar.
Lees de bijbel is met wat meer gein!
