hopper schreef: 21 feb 2020, 09:11
Petra schreef: 21 feb 2020, 00:31
Idd. En daarom laat ik het IK nooit vrij.. van mij.
En dat is het punt. Het Petra-ik wenst zichzelf nooit over te geven en vind daarom niet het ware ik.
Ik denk dat je mijn punt hebt gemist Hopper.
Je hoeft niet te zoeken naar wat er sowieso al IS, je hoeft het alleen maar te zien, je hoeft er ook geen moeite voor te doen, maar het mag wel.
Mijn gedachte was/is dat je om je ware ik te zijn, je jezelf in de eerste plaats aan jezelf moet kunnen overgeven.
Dat is denk ik het moeilijkste wat er is, er is immers geen externe factor die je bemoedigend toefluistert als je het geheel en al met jezelf doet.
Daarbij heb ik het niet over een gedeelte van jezelf; een stukje van je lijf, of je geest maar over je hele totale zelf met alles erop en eraan. Diegene die mentaal én fysiek voluit WIL LEVEN in deze wereld; die ademt, zorgt, werkt, eet, drinkt, liefheeft, haat, blij, boos, angstig of verdrietig etc. WIL ervaren. En dus geluksmomenten heeft en lijdt.
Dat was voor mij een inzicht met een keuzemoment, al heel wat jaar her, daar ergens in de jungle van een Balinees klooster:
mens durf te lijden! (want leven is lijden).
Die hersenen kunnen je bijvoorbeeld laten denken dat die hele zelf niet goed genoeg is. Dat je hoger moet reiken, beter zijn dan dat.. die hele gewone niet al te bijzonder hoogstaande zelf, met alle toeters, bellen en mitsen en maren die daarbij horen.
Dan kun je gedachten hebben, zoals bv dat niet-oordelen beter is dan wel-oordelen. En dat gaan proberen te beoefenen.
Wat jij denk ik (nog) niet beseft is dat je op het moment dat je een niet-oordeler denkt te zien, niet een schouwer bent die zijn ware zelf ziet voor wat het IS. Want dan zou je een beoefenaar zien. Een beoefenaar van iets wat hij beter acht. Kijk je nog een stapje dieper dan ziet de niet-oordelen-beoefenaar… het ware zelf: de oordeler.
De paradox is dat het niet-oordelen willen beoefenen/praktiseren een oordeel met daaropvolgend veroordeel vereist.
Je moet namelijk eerst hebben geoordeeld dat dat beter (hoogstaander/mooier/fijner) is dan wel-oordelen.
Een waardeoordeel vellen over oordelen en dat veroordelen.
Elke keer als je dus jezelf of anderen vertelt dat je niet oordeelt.. verloochen je jezelf, en tevens veroordeel je alle anderen die dat wel doen.
Het gezellige nieuws is dat je in mijn optiek immer je ware zelf BENT. Ook diegene die zichzelf niet ziet of wel ziet maar wat anders wil zijn is op dat moment: z’n ware zelf in uitvoering.
Ook die momentopname Hopper die naar het niet-oordelen probeert te reiken is op dat moment z’n ware zelf. Dus zet ‘m op en gaat zo voort en enjoy the ride. Dat is denk is het belangrijkste. Het is jouw pad, volg naar hartelust je pad en laat je vooral niet door mijn getik van je padje brengen!
)
