Leon schreef: ↑02 jan 2022, 17:19
Snelheid schreef: ↑02 jan 2022, 17:10
Dat kan je lezen in deze draad als het goed is.
Een stellige overtuiging is een vaak onwrikbare overtuiging, men kiest stelling in de loopgraven en gaat op anderen schieten. Uiteindelijk is elke kogel mis omdat de helm niet eens boven de loopgraaf uitkomt.
Bommetjes over een muur heen gooien van het hokjesdenken, kun je het ook noemen.
Ik denk dat niet zozeer het probleem is dat een overtuiging onwrikbaar is, maar meer dat de bestanddelen van de overtuiging aannames bevatten, waarvan de overtuigde niet weet dat het aannames zijn. Dat is over het denken van die ander achter die muur, maar ook bij het eigen denken, omdat er gewoon aan eigen tafel en in eigen kring meer wordt gedaan aan harmonisch klankborden, dan kritisch hakken. En los daarvan heb je te maken met alle mogelijke karakters en vormen van omgang met inhoud, vorm, beleving.
En dan zijn er verschillen: de een graaft zich in terwijl een ander meer uitdaagt. De een ventileert gewoon, en de ander vraagt gewoon. De een bekijkt het heel persoonlijk en ervaringafhankelijk, en de ander meer abstract. Dat zou dat een schouwtoneel moeten opleveren, waar iedereen iets wint. Daarvoor is vereist een gelijk platform van taal en principieel denken, en daarnaast kennis hoe die ander er mee omgaat. Pas als je de ander kunt vatten en narekenen, kun je spreken van een gesprek. Dat is het moment dat je je verwaardigt om in die put van die ander te klauteren, om te bezien wat 'ie nu eigenlijk precies bedoelt. Op dat moment en ook daarvoor in dat proces, heb je al zoveel begrepen van die ander, dat je steeds meer kunt plaatsen hoe dat uitwerkt in jouw denken, en wat de overlappen zijn in denken en benadering. Eigenlijk best boeiend dus. Als een levend Stratego dat wordt gespeeld met meningen en standpunten. We hebben het hier over waarheid en stellingen van waarheid, maar als het goed is, zijn de geloofsinbrengen en emotionele inbrengen even waardevol. En de dwarsverbanden ook. Mits logica en emotie en geloof, maar steeds naar de regelen van het spel worden ingezet. Dat nu zie ik een beetje als het probleem van de tijd: er is weinig affiniteit met zichzelf narekenen, en er is heel veel affiniteit om rust te zoeken in eigen beleving en gevoel. Dan verwordt een gesprek snel in een respect opbrengen voor elkaars gevoel, zonder dat er inhoudelijk een clash aangedurft of getolereerd wordt. In de praktijk is de vlucht terug naar de veilige bescherming meer gebruikelijk, zodat we het ingraven noemen met stelligheden. Maar het hoeft toch ook allemaal niet perfect te gaan?