Leon schreef: 20 dec 2024, 19:17
Tufkah schreef: 20 dec 2024, 15:12
Denken is onvermijdelijk. Het gaat om de Pavlov reactie(s) in je zelf. Als je zelf niet meer 'pavlovt' gaat het je opvallen dat anderen dat wel doen. Ook op dit forum zie ik deelnemers die pavloven. Dat behoeft dan ook geen oordeel mijnerzijds, ik begrijp dat ze horig zijn aan Pavlov. Het ego is een slaaf van zichzelf , het denken is onvrij, ze kunnen er niks aan doen. (Behalve dan Jezus aan nemen)
En 'voelen' is juist heel belangrijk. Maar ik weet niet of we daar hetzelfde onder verstaan. De ziel is geestelijk zintuig en die kan opmerkzaam worden in zijn omgeving. De ziel is een affectieve ruimte en als de particuliere emoties er uit zijn wordt de ziel niet alleen Godsontvankelijk maar ook 'mensontvankelijk'. Juist als je van ieder privaat gevoel en willen bent ontdaan ben je dood! Dan is er geen sympathie of antipathie (of empathie) meer jegens de medemens. Dan betreedt de mens in de omgang met anderen mensen een nieuwe geestelijke laag.
Maar zolang er nog private gevoelens zijn is het het beste om er niet te hard over te oordelen. Als je jaloers, boos of wat anders bent is het het beste om dat te laten zijn. Zoals Yours schrijft: laten bij puur waarnemen dat het gebeurt. Het zuivere waarnemen is namelijk zonder oordeel.
De realiteit voor mij nu is een soort bewustzijn van keuzemomenten. Ik hoopte dat iemand dat zou herkennen. Jij beschrijft meer een situatie waarbij er een definitieve keuze is gemaakt. Ik denk dat de keuze elk moment weer opnieuw gemaakt moet worden, maar misschien zie ik het verkeerd. Zo beleef ik het leven.
Het probleem waar we steeds tegen aan lopen is dat de natuurlijke mens denkt dat er überhaupt een keuze gemaakt moet worden. De geestelijke mens onderscheidt zich niet, de geestelijke mens is juist keuzeloos. Daarom onderscheidt de geestelijke mens zich ook van niemand. Jij schrijft dat je denkt dat de keuze elk moment weer gemaakt moet worden, dat is nu juist de natuurlijke mens ten voeten uit.
Binnen de menselijke geest kan het 'willen' gevonden worden, het 'willen' is namelijk iets wat de natuurlijke mens zelf veroorzaakt. Het 'willen' leidt tevens tot keuzestress. Maar binnen
jouw geest kan alleen jij het 'eigen willen' stop zetten, er is niemand die beter weet wat Leon wil dan Leon zelf.
Als je mij vraagt: wat is de liefde van de Vader? Dan zeg ik: het opgeven van de eigen wil. (Niet mijn wil geschiedde, maar Uw wil geschiedde ). Ooit heb ik ergens de 'geloofssprong' gemaakt, dan spring je a.h.w. in de afgrondelijkheid van God. Maar ook dat kan ik je niet leren. De mens dwaalt rond als de verloren zoon en de mens heeft geen idee van 'thuis'. De geestelijke werkelijkheid is bizarder dan het denken kan bevatten. De Vader blijkt geen dode God te zijn, maar een
levende Vader, precies zoals Jezus ons leert (Joh 6:57)
Het is het Gods-probleem: Jezus heeft het over een levende Vader, de mens gelooft in een ongeopenbaarde dode God.
In de liefde kun je alleen maar teleurgesteld worden door jezelf.